Beste cellen (tuig van de richel)

Ooit zijn jullie zo brutaal geweest om zonder mijn toestemming bezit te nemen van delen van mijn lichaam, mijn tempel. Gek genoeg weet ik daarvan niet meer precies de datum, jullie waarschijnlijk wel. Jullie waren er eerder dat de datum waarop het mij verteld werd. Maar liefst zo'n vier vierkante centimeter hadden jullie ingenomen, een hele schok kan ik wel zeggen. Een grote plek voor miezerige wezentjes als jullie. Ik denk dat ik verhoudingsgewijs wel kan spreken van een zeer riante villa. Iedereen was van de leg en angst voor de dood kwam even kijken, want van onschuldige krakers konden we niet spreken.
Het hele domein rond jullie bezette gebied, zeg maar even voor het gemak de tuin, was besmet. Om jullie kwijt te raken was er haast geboden. Jullie hele residentie inclusief vervuilde grond moest worden verwijderd, geamputeerd. Op de plek waar jullie hadden huisgehouden (mooie woordspelling voor gannef zoals jullie) is een uit silicone bestaande bult komen te staan. De bult vulde maar net mijn cup (geen wereldcup maar van een bh). Ik was er toen heel blij mee, het verzachte het leed van het missen van warm vlees met in het midden een gevoelige stip (dit heeft ook weer niets met het WK te maken). Ik leg alles maar uit omdat ik geen idee heb hoe slim jullie zijn.
In 2009 hebben jullie je, vergelijkbaar met ISIS-strijders, bekend gemaakt. Waar kwamen jullie vandaan, hoe kwam het dat jullie ineens met zovelen je op één plek konden groeperen? Ik heb me nooit af gevraagd waarom jullie mij hebben gekozen. Ik ben zelfs niet eens boos geweest. Ik dacht dat ik jullie met positief denken kon vergiftigen. Daar heb ik echt mijn best voor gedaan. En toch wist ik onbewust bewust dat het niet genoeg was. Ook de chemische oorlogvoering van mijn kant mocht niet baten. Met alle liefde offerde ik mijn haar op, dat vond ik geen probleem. Maar ik kwam ook in de overgang en werd ik chemisch gecastreerd (een label dat ik tijdens een sessie bij een seksuoloog opgeplakt kreeg). "Leer er maar mee leven, want leven daar draait het toch om?" Advies van een wat verwaarloost uitziende wijdbeens zittende voormalig NVSH-voorvechter met een rok tot net boven de knie. "Wrijf maar op een ander plekje" luidde het advies, maar dit terzijde.
Ik heb altijd gehoopt dat alle schade wel mee zou vallen en geprobeerd te geloven in het tegendeel van mijn onbewuste weten. Ik ben gaan studeren en heb mezelf dikwijls afgevraagd of ik zoveel van mijn tijd zou hebben gegeven aan het ontwikkelen van mijn Nederlandse taal als ik geweten had dat jullie terug waren gekomen, gluiperds! Jullie zijn gewoon nooit weggeweest. Jullie lagen op de loer op bekkenhoogte en ik zeg het eerlijk, jullie voelde als onontdekte bermbommen.
Op de vraag van vrienden of gewoon mensen die mijn verhaal hoorde of ik 'schoon' was, heb ik altijd schouderophalend geantwoord: "Wat is 'schoon'"?
Ik weet dat ik de datum op kan zoeken in mijn dagboek om te kijken wanneer jullie officieel tot medebewoners werden uitgeroepen. Dan kan ik zeggen dat het vijf jaar vijf maanden en zoveel dagen geleden was. Maar voor jullie wil ik niet opstaan, niet meer. Ik ben veel te aardig geweest. Ik heb jullie geprobeerd te lijmen, tot vriend te maken, te accepteren. Maar ook dat lukt vandaag niet, misschien morgen weer. Het is ook wel eens goed om pissig te zijn.
Kon ik één van jullie maar een recht in de ogen aankijken en vertellen wat jullie allemaal kapotmaken, niet alleen bij mezelf maar bij zovelen. Gezinnen waar vaders en moeders worden weggerukt, geliefden worden gestolen en kinderen gemarteld. Ik kan me niet voorstellen dat jullie trots zijn op jezelf. Kijk eens om je heen en hou eens op! Trek je terug! Jullie lijken echt op zovele terreurdaders in de wereld die soms op oorlog lijken te geilen. (excusez les mots).Ik weet dat ik met deze brief jullie destructieve karakter niet zal kunnen veranderen. Maar het voelt goed om jullie te laten weten wat de gevolgen zijn van jullie zo willekeurig uitgekozen oorzaken. Ik wil niet alleen voor mezelf boos zijn maar ook voor alle anderen, het voelt lekker.
Ik heb deze week te horen gekregen dat jullie niet alleen in mijn bekken, ruggengraat, en ribben zitten. Maar jullie hebben ook mijn borstbeen veroverd, in medische taal het sternum genoemd. Jullie zitten dus in de buurt van mijn hart. Maar mijn hart krijgen jullie niet, nooit. De oncoloog denkt dat ik nog wel een jaar meekan. Ik heb zelf ooit het jaar 2015 genoemd en ook zij vindt dat realistisch. Het schijnt dat jullie me dan op de knieën proberen te krijgen. Nou weet je natuurlijk maar nooit, maar ook voor mij voelt dit werkelijk. Ik weet dat ik nu heel veel mensen die mijn brief aan jullie lezen, aan het schrikken maak. Ik ben al veel langer aan de gedachte gewend.
Omdat jullie zo grof en onbeschoft zijn, tuig van de richel, vind ik het gerechtigd dat ik jullie deze brief met deze toon schrijf . Ik wil dat jullie weten dat ik jullie niet alleen onderdak verschaf. Ik moet daarvoor bakken medicatie slikken en snuiven. Morfine is bijna mijn tweede naam geworden. Ik ben vaak bang dat ik het niet in de buurt heb omdat ik anders de pijn die jullie sloopwerkzaamheden veroorzaken, niet kan verdragen. Mijn lieve man en lieve anderen wrijven zich een ongeluk om mijn benen een beetje van kommer te ontzien.
Ik weet niet hoe het met jullie gevoel van tijd zit, maar in die vijf jaar dat jullie nu al bezig zijn (zij het met een een tijdelijke splintergroepering) is er veel gebeurd. Omdat ik graag altijd positief wil zijn in elke situatie en begrip op wil brengen voor iedereen (misschien hebben jullie een slechte jeugd gehad?) wil ik jullie bedanken. Dan zullen jullie wel denken:" Bedanken? Waar komt dat opeens vandaan?" Ik wil jullie bedanken dat jullie mijn longen, lever en nieren met rust hebben gelaten. Natuurlijk wil ik jullie niet op ideeën brengen, dus ga niet googlen op internet naar welke organen dit zijn. Laat het voor nu maar even zo, mijn skelet kan schijnbaar heel wat (ver)dragen.
Ik was de brief redelijk netjes begonnen, misschien omdat ik dacht dat er nog wat te winnen viel. Maar ik heb er net iets tussen haakjes achteraan gezet, want ik voel mijn boosheid gestaag groeien. Zeker als ik denk aan mijn zoon. Hij moet het straks zonder moeder doen. Jullie gunnen zijn eventuele kinderen geen knotsgekke oma. Jullie nemen hem zijn vraagbaak af. Want weten jullie wel dat we een hele sterke band hebben? Dat we bijna tien jaar samen zijn geweest voordat Arrie in ons leven kwam? Ik wil graag nog zoveel met hem doen en nog zoveel met hem delen en jullie nemen ons dat af.
Mijn laatste alinea aan jullie gaat nu in. Ik weet niet of me een vol jaar gegeven wordt, of langer. Ik wil jullie wel vertellen dat ik ga zorgen dat ik zo min mogelijk last van jullie heb. Ik ga zoeken naar innerlijke rust opdat jullie mijn gedachten niet winnen en voortdurend in beslag nemen. Wie weet is er zelfs nog wel iets wat ik later zonder mijn tempel kan betekenen. Ik ben op zoek. Ik hoop met hulp van mijn geliefden (familie, vrienden en ook kennissen) er een mooie tijd van te maken. Ik heb jullie al gewaarschuwd dat jullie mijn hart nooit zullen krijgen, zelfs als het niet meer tikt. Mijn hart is veel groter dan slechts een orgaan in een lichaam en het werkt samen met mijn ziel. Ik kan wel zeggen, een onoverwinnelijke duo. Dus laat ik het er voor nu even bij.

Met hart en ziel Astrid

P.S. Vandaag radiotherapie gehad om de pijn in mijn rug te verminderen. Ik ben misselijk en lig in bed. Een emmer is even mijn handigste gereedschap. Ik heb het er voor over. Zo snel krijgen jullie mij niet klein.