Alweer vijf dagen slik ik per dag de extra tien pillen die zo hard nodig zijn om mijn ongewenste cellentoename te stoppen. Ik wil heilig geloven in de werking en moet me ook gaan realiseren dat mijn lichaam hard moet werken om de medicijnen te verwerken. Dat realiseren kost me moeite. Ik ben er vandaag achter gekomen dat ik energie heb geleend van de toekomst, met als gevolg dat ik moet terugbetalen.
Omdat ik behoefte heb om mijn levenspuzzel compleet te maken, ontmoet ik regelmatig personen die in mijn verre verleden een grote betekenis hebben gehad. Mijn initiatief om een reünie te organiseren van mijn lagere school klas, was daar het gevolg van. Op de reünie ontbrak een vriendinnetje dat ik erg graag had gezien. Zij was bewust niet gekomen omdat ze dacht dat weinig mensen haar zouden herinneren omdat ze al na het derde schooljaar was verhuisd. Ik heb haar verhuizing naar een andere stad toen heel erg gevonden, dus ik miste haar erg op de samenkomst van mijn oude klas.
Vorige week vrijdag heb ik haar ontmoet. In het nieuwe Babylon hebben we elkaar gevonden en hebben daarna tweeënhalf uur onafgebroken zitten praten. Als ik haar aankeek zag ik weer het gezicht dat mij mijn levenlang was bijgebleven. Mijn eeuwige vraag hoe het maar met haar zou zijn gegaan in het leven, werd beantwoord. Wat geweldig! Inmiddels woont ze in Pijnacker en dus heel goed te bereiken.
Gisteren had ik een ontmoeting met mijn allereerste vriendin in mijn leven, Zwaantje. We waren vier toen mijn moeder ons naar de kleuterschool bracht. Ik weet nog dat ze boos op mij werd toen ik haar broer een Beatle noemde omdat hij lang haar had. Zij wist daar gelukkig niets meer van. Zwaantje wist daarentegen weer hele andere anekdotes te vertellen. We hebben in een aantal uren tijd verslag gedaan van ons leven. Als we alles dan in een vogelvlucht vertellen is er veel gebeurd. Ook zoveel vervelende dingen en zoveel verdriet.
Ik prijs me wederom gelukkig dat ik een partner heb gevonden die me laat zijn wie ik ben, die me laat lachen en steunt. Wat zou ik graag willen dat iedereen zo gelukkig was. Als ik hoor dat sommige mensen jarenlang in liefdeloze situaties hebben gezeten en daardoor bijna niet meer weten wie ze zijn en wat ze kunnen, dan zou ik ze zo graag erkenning geven. Dan zou ik willen dat hun identiteit weer ingekleurd wordt en ze als nooit te voren weer gaan stralen.
Mijn strijd de komende tijd is de uitdaging een balans te gaan vinden tussen alle activiteiten die ik wil doen en het luisteren naar mijn lichaam dat veel rust nodig heeft. De nurse practitioner zei vanmorgen aan de telefoon dat mensen die gewend zijn op de bank te zitten over het algemeen minder last hebben van deze chemotherapie dan mensen die druk zijn. Voor mensen die extreem druk zijn (daar bedoelde ze mij mee) voelt het als een aanslag omdat het lichaam me onder invloed van mijn medicatie bijna op de knieën dwingt om kalmer aan te doen.
Aanstaande dinsdag krijg ik digitale televisie op twee tv's. We hebben besloten extra filmkanalen te nemen. Een goede film krijgt mij wel op de bank of in mijn bed. Schzus wil altijd komen helpen in de huishouding, maar aangezien zij erg veel last van haar longen heeft kan dat eigenlijk niet. Ik heb haar gevraagd om een film te komen kijken. Samen op de bank met popcorn (of volkorenbiscuit, dat kan ook), ik verheug me er al op.
Misschien dat ik voortaan mijn visite vraag samen te buizen. Niet actief aan de keukentafel, maar onderuit op de bank. Ik denk dat ik me daar wel in kan vinden, mijn eigen Pathé in Rijswijk. Tussen alle bedrijven door probeer ik natuurlijk zoveel mogelijk te bewegen. Sporten of wandelen blijven goede partners om me fit en in conditie te houden. Ook wat dat betreft is het advies met mate, alsof ik daar zo goed in ben. Ik doe mijn best.