Tussen de constatering dat er iets mis gaat bij de behandeling en de uitslag van alle onderzoeken, zit een week. We waren allereerst even boos en verdrietig en keken elkaar soms met waterige ogen aan. Ook mijn omgeving wist soms even niet wat te zeggen over deze tegenslag, alhoewel ik moet zeggen dat een flink aantal mensen het wel lukte en ik voel me zeer gesteund door alle krachtige stukken tekst onder mijn laatste blog.
Er is geen dag, geen uur en bijna geen minuut dat ik me niet bewust ben van het zwaard van Damocles boven mijn hoofd. Hoeveel haast moet ik maken met de dingen die ik nog echt wil doen? Welke afspraken moet ik nog maken en wie nog zeker zien? Als ik minder tijd heb zal ik spaarzaam met mijn tijd moeten omspringen. Maar laat ik niet op de feiten vooruit lopen, misschien is haast niet nodig. In mij brandt in ieder geval het verlangen om achter mijn naaimachine nieuwe kussens te creëren. Ik zal mijn bezoek voortaan aan het werk zetten in mijn werkkamer. Ik wil nog effectiever met mijn tijd omspringen en het nuttige met het aangename verenigen. Een win-win situatie die waarschijnlijk niemand erg zal vinden.
We begeven ons in niemandsland. Hoe de situatie er na morgen uit zal zien, is nu alleen bekend bij mijn oncoloog en collegae. Zij hebben zich, als het goed is, vanmiddag gebogen over mij. Ik weet dat ik voor mijn arts niet slechts een casus ben. Ik zie steeds aan haar gezicht dat ze meeleeft en baalt van de tegenvallende resultaten. Ik hoop van harte dat mijn vertrouwen in haar en de medische wetenschap niet onterecht is.
Terwijl er ergens in het Haga-ziekenhuis over mij gesproken werd, had ik bezoek van H.D. mijn zus. Ik ben A.D. en wie de initialen achter elkaar plaatst, weet precies waar we onze ontembare energie vandaan hebben. Dat is in ieder geval één van onze overeenkomstige eigenschappen. Tijdens ons gesprek aan de keukentafel ontdekte ik er nog wel meer en daarom voelde haar aanwezigheid vertrouwd.
Insiders weten dat ik mijn zus lang, heel lang, niet gesproken heb. Ik denk meer dan 7 jaar geleden. Hoe het zo gekomen is? Ach, dat is een lang en misschien wel mistig verhaal. We hebben nooit ruzie gehad, behalve in onze jonge jeugd. Mijn zus was zelfs bij de geboorte van Owen. Als oermoeder was zij op dat moment de meest aangewezen persoon om mij te ondersteunen. Ik wil alsnog sorry zeggen voor de blauwe plekken die ik in haar voorgevel geknepen heb tijdens de laatste persweeën.
Mijn zus was er dus en we hebben gesproken. We zijn allebei van mening dat je je als mens een familieband niet als een juk moet laten opleggen. Klikt het met familie, dan is dat een zegen, klikt het niet, dan is dat een gegeven waar mee geleefd kan worden. Toch is het minder simpel dan gedacht. De maatschappij denkt daar anders over en dus blijven er vragen over bestaan en is het bij veel van mijn vrienden een onvoorstelbaar iets. Maar wij zussen, kunnen ermee leven.
Toch is het raar dat er altijd een stemmetje is dat blijft knagen. Want wat als er iemand komt te overlijden?? Het komt maar zelden voor dat iemand het zo bont heeft gemaakt, dat je niet naar zijn laatste ceremonie c.q. plechtigheid gaat. Dan moet er wel echt sprake zijn van ernstige ontwrichting en dat is bij ons zeker niet het geval. Onze paden liepen door opvoeding en andere keuzes uit elkaar, ondanks het feit dat we allebei in een beroep met zorg voor mensen terecht zijn gekomen en mijn zus later ook nog een cursus meubelstofferen heeft gevolgd. Met die laatste overeenkomst willen we de komende tijd iets doen.
Wanneer onze volgende ontmoeting is weet ik niet, daarvoor hebben we een te gevuld leven. Maar de eerstvolgende keer komen A.D. en H.D. samen in mijn 'Conviva-ruimte' en gaan we kussens maken. Twee over-energieke types in een ruimte, daar moet wel iets moois van komen. Het was geen moment stil aan de keukentafel en dat zal dan waarschijnlijk ook niet het geval zijn. Ik moet het mijn familie-vriendelijke vrienden nageven: het blijft mijn zus en dus familie.
Update van mijn bezoek aan mijn arts:
Mijn lever is schoon, mijn longen zijn schoon en mijn uitzaaiingen in mijn botten zijn nauwelijks toegenomen. Dat is weer een meevaller. Ik ga over een paar weken weer aan chemotherapie beginnen. Dit zal dit keer in de vorm van pillen zijn. Daarnaast zal ik radiotherapie krijgen om de acute pijn in mijn onderrug te bestrijden.
Op de vraag aan de oncoloog aan welk tijdspad we moeten denken, wat betreft levensduur, kregen we na aandringen een antwoord. Natuurlijk kan ze niet zeggen op welke dag en in welke maand, maar met een slag om de arm kan ik me focussen op twee jaren. Ik ben blij dat ik iets minder haast hoef te maken dan dat ik vorige week vreesde. Desalniettemin vliegt de tijd. Ik kreeg een dringend advies om vooral aandacht en tijd aan mijn dierbaren te besteden en me minder vaak ja te zeggen tegen zaken van mindere prioriteit. Het advies om vaker nee te zeggen is een leerpunt dat al mijn hele leven op mijn lijstje staat en ik hoop dat het me gaat lukken, ook al is het spannend.
Reacties
Prachtig, hoe je met mildheid schrijft over de relatie met je zus, eerlijk en respectvol over wat het nooit zal worden, maar open over wat je toch verbindt. Zo jouw stijl, zo doe je dat met alles en je kan het zo mooi opschrijven.
Lief, mooi mens en 'dikke' vriendin van me, je bent er nooit zo goed in geweest om dingen met mate te doen :-), maar nu moet je er misschien toch een beetje aan geloven: leren doseren, prioriteiten en grenzen stellen ....Wil niet zeggen dat de intensiteit van wat je wel doet afneemt!!! Maar wel dat je minder energie laat weglekken, en dat je rust vindt om echt te ontvangen wat ervoor terugkomt. Iets minder (weg)geven, iets meer krijgen? Je verdient het, het mag!!!!!!
Dag lieverd, tot gauw. Dikke knuffel van je 'dikke' vriendin.
fijn die werk pcs... Dit moest t zijn...
heee kanjer...jij bent al adhd van jezelf met al je kracht en doorzetting in goeie banen geleid wel, hoop dat net als het weer(dat nu kut is) ze het verkeerd voorspellen en je er nog stiekume jaar erbij krijgt...want als er iemand is die dat verdient door haar zonnige verschijning ben jij dat.
XXX
heee kanjer...jij bent al adhd van jezelf met al je kracht en doorzetting in goeie banen geleid dat jaar erbij krijgt...want als er iemand is die dat verdient door haar zonnige verschijning ben jij dat.
XXXwel. hoop dat die 2 jaar net als bij het weer (wat ook klote is nu) geheel verkeerd is...en je nog een stiekume 10
ik zeg het weer wat zijn het allemaal prachtige Mensen die je steunen!!!!!
dat je goeg schrijft wet ik maar dat AD+HD het redden weet ik zeker het doet mijn hart goed
liefs pap
Lieve Astrid,
Facebook vind ik maar niets, ik negeer het voortdurend. Af en toe maak ik een uitzondering en dan krijg ik vandaag zomaar jouw verhaal te horen. Lang leve facebook en.... hou je taai!
Een meevaller en je positiviteit spat! weer van mijn schermpje af! Wat ben je toch een mooi mens! En dan geef je jezelf de opdracht om te gaan werken aan een pittig leerpunt, nee leren zeggen. Da's echt een zware, en ik ben echt benieuwd hoe je dit aan gaat pakken. Voortvarend, jou kennende.
Enne...dat van die zusjes, blood is much thicker than water, de band die ik voel met mijn zusje is zo diep. Je hoeft elkaar niet eens veel te zien, het familieverleden wat je samen hebt is voor mij de basis van de band met mijn zus. Die band is er altijd, altijd. Dat gun ik alle zussen met elkaar, en jou zeker ook met jouw HD.
Linda (met dit keer een wat voorzichtiger knuffel ;-) )
Niets op je lever, en geen tumorcel die jouw de adem beneemt!
Kijk, dat is eerbied aan de schoonheid van Assie ten voeten uit!
Een uitslag die jouw wezen voorlopig zegt te eerbiedigen. we sluiten de ogen niet, maar knijpenaf en toe, bij een wat 'meewerkende' tussenstand wel even de oogjes toe; die Kankerschooie- inside heeft er ten minste nog iéts van begrepen...
see you tomorrow,
liefs aan een dapper wijf!
Ik las dit en wilde je het niet onthouden: "Dum Vivimus Vivamus", "laten we van het leven genieten, zolang we leven".
Lieve As, prachtig geschreven weer. En ja 2 jaar is mooi, maar aan de andere kant, wat zijn nou 2 jaar! Je verdient er nog 2x2x2x2x2x2 en ga zo maar door. Kom je snel een knuffel geven. Xxxx
Lieve Astrid,
Wat heb je alles weer mooi omschreven. Het duo AD en HD in één werkruimte.....verheug je erop!
Doegies, veel liefs Irene
Jippie...ik maakte me even zorgen, maar nu kan ik toch nog twee jaar met je knuffelen! Uiteraard nog steeds te weinig, maar als ik 18 ben kan en wil je me toch niet meer optillen! 😉
Ik zwaai alvast naar je met twee handjes tegelijk!
dikke knuffel jouw DVVV
Na het negatieve bericht vorige week, goed om te horen dat je toch nog meer tijd is gegund. Ik ben blij dat ik één van de gelukkigen ben die sinds gisteren twee prachtkussens van jouw hand op de bank heeft liggen. Dat je er nog maar heel veel mag maken. Ik zal ze in ieder geval koesteren en ze zijn nu al van onschatbare waarde voor me. Jouw verhalen geven me heel veel energie. Super dat je je zus weer gesproken hebt. Geniet nog vele uren met elkaar in je Conviva-ruimte. A.D.H.D.
Love you Assie, ik zou zoveel willen zeggen, maar kan 't niet goed. Volgende keer gewoon maar weer een wijntje;-) xx
Ik wil ook kussens van jouw ( jullie) hand!! Wat zal dáár een energie van uitgaan!
En waag het niet om nee te zeggen, grapje....................Sterkte met de volgend shitchemo.
Denk aan je! xxx
Wat fijn om weer contact te hebben met je zus. Is zij net zo creatief? Dan ben ik erg benieuwd naar jullie creaties. Ik wens je veel kracht en wijsheid toe. Je bent een topper. XXX
Wat een rollercaoster zeg! Ik bewonder je kracht en optimisme.
Rob X
Had je vorige twee blogs gemist. Lees ze nu pas.
Een heeeeeele dikke knuffel van mij. Meer tekst heb ik ff niet..
Een mooi stuk weer. Sterkte. Kus voor jullie. X Christiane
Fijn dat de uitgesproken tijdspanne je wat rust geeft en je kunt focussen op dat waar je waarde aan hecht! Mooi die herwonnen zus- zus releatie! Keuzes maken in jou omstandigheden zijn onvermijdelijk! Blijf jezelf Assie, blijf dat prachtige mens met die bulderende lach en soms op het scherpst van de snede. Dat ben jij! En ik hoop vurig pijnvrij! Op naar de 50 Lieve As, daar ontkom je zeker niet meer aan! Dikke knuffel!
Toevallig hadden wij op school gisteren een cursus van hco over win -win.
Jij bent mijn win winvoorbeeld. Wat een kracht straal jij uit. Geniet as van alle leuke ja activiteiten.
Gelukkig weinig uitzaaiingen, hoewel 2 jaar wel heel kort klinkt!! Ik wens A.D. en H.D. veel plezier bij het samenwerken. Maak er wat moois van. XXX
nu gelukig maar dat het toch weer wat mee gevallen is als je gedacht had heerlijk hoor nou ga er maar heerlijk van genieten he en dat je nu niet zo haast hoef te maken ga nu aan je eigen denken je wilt nog zo veel en dat kan je nu wel gaan doen heerlijk ben erg blij voor je en ook natuurlijk voor je kijnd en man groetjes ♥♥♥
Mixed feelings. de uitslag lijkt minder dramatisch dan je dacht maar what the fuck is nou 2 jaar.
Gelukkig ben je krachtig genoeg om hier weer positiviteit uit te halen en je te focussen op de leuke dingen die je nog gegund zijn om te doen.
En die uitdaging van nee zeggen moet je maar gewoon aangaan. Oefening baart kunst ;-)
Dikke kus van een piepklein muisje
XXX
Wat fijn dat het zo uitgepakt heeft met je zus, ik gun het je zo! Nog fijner dat je je niet zo hoeft te haasten, ik heb je graag in de buurt. En tja...dat NEE zeggen, ik heb ooit eens het advies gekregen om elke dag 3x ja en 3x nee te zeggen en dat was verdraait moeilijk, maar oefening baart kunst en het helpt echt!! XXX
Toch weer positief!! Gewoon nee blijven zeggen. X
Lieve Astrid,
Toch weer wat licht aan de horizon ondanks dat zwaard. fijn dat je je fysiek zo goed voelt dat je draad en schaar weer op kan pikken. Bijzonder leuk
omdat met je zus te doen. Sterkte met nee leren zeggen, het is even wennen voor je omgeving maar heel begrijpelijk. X ruth