De ontmoeting met Dale was voor mij erg belangrijk voordat ik aan de reis begon. Ik heb goede herinneringen aan hem en alle avonturen die we samen hebben meegemaakt. In mijn beleving is hij nooit veranderd. Mijn verwachting was dan ook die Dale te ontmoeten die ik in Europa had ontmoet, zeg maar de Europese Dale.
Nu kwam ik de Australische Dale tegen. Ik maakte kennis met zijn leven, zijn nieuwe levenspartner Michelle en haar kinderen een dochter van 17 jaar en een zoon van 15 jaar. De zoon heeft spierdystrofie, een spierziekte die wordt veroorzaakt door een genetische afwijking, waarbij het spierweefsel geleidelijk wordt afgebroken, wat leidt tot toenemende zwakheid en invaliditeit. Daar bovenop heeft hij het syndroom van Asperger (een vorm van autisme) en het verstandelijk vermogen van een 6 jarige. Hij zit in een rolstoel en kan alleen zijn armen nog gebruiken.
Dale en Michelle werken beide voor de Youth+ organisatie. Hij is de directeur van een grote hoeveelheid scholen verdeeld over heel Australië. Vanwege hun bijzondere aanpak voor een doelgroep in de leeftijd van 16 tot 20 jarigen die buiten de maatschappij dreigen te vallen door verslaving, criminaliteit, prostitutie etc., zijn ze op weg steeds meer scholen te openen. Hun aanpak en formule werkt.
Zowel Dale als Michelle hebben een missie om zoveel mogelijk jongeren een toekomst te geven. Om dat te doen moeten ze excellente leerkrachten aannemen en moeten de “Four principles” (de vier principes waar vanuit ze werken) goed worden in- en doorgevoerd. Ze hebben een zeer belangrijke rol binnen de organisatie en zijn er beide meer dan acht uur per dag en zeven dagen per week mee bezig.
Ik heb bewondering voor hun drijfveer, hun inzet gaat ver. Ik heb het een aantal dagen mogen observeren en ik heb een heel andere Dale leren kennen. De Australische versie van mijn vriend bewondering ik wel, maar hij is niet bereikbaar. Gesprekken worden onderbroken door telefoontjes, en hij is continu te laat omdat vergaderingen uitlopen. Tijdens het ontbijt, dat staande wordt genuttigd, staat de laptop op het kookeiland. Veelal drinken ze oploskoffie omdat het sneller en makkelijker is, de zoon wordt verzorgd en gedoucht, de dochter gaat haar eigen gang. Het is een lieve meid, ze neemt veel zorg voor haar broer over. Michelle werkt veel vanuit huis om zo tussen het beantwoorden van e-mails haar zoon te begeleiden bij de gang naar het toilet, zijn steeds herhaalde uitspraken aan te horen en te bevestigen. Haar koffie drinkt ze uiteindelijk altijd koud. ’s Nachts moet zij er gemiddeld vier keer uit om haar telg te draaien omdat hij dat zelf niet kan. De vermoeidheid is op haar gezicht af te lezen. Rond negen uur ’s avonds gaat het licht letterlijk en figuurlijk uit.
Dale is een bijzonder mens. Ik vraag me wel eens af of hij ook voor dit absurd drukke bestaan zou kiezen als hij mijn vooruitzichten zou hebben. In mij wil een stem hem waarschuwen: 'Het is mooi om anderen te redden, maar verlies jezelf niet!' Ik wil hem duidelijk maken dat er ook een wereld om hem heen is. Ik heb hem ook gevraagd of dit nou echt is wat hij wil. Mijn vraag werd bevestigend beantwoord.
Ik heb voor een deel een spiegel voorgehouden gekregen. Ik zag mezelf in hoogtijdagen bij het hco. De mailtjes die ik tijdens het tv kijken beantwoordde, de nachten dat ik wakker lag voor grote studiedagen, de eindeloze behoefte om alles perfect te doen en PowerPointpresentaties waar ik steeds weer en keer op keer aan sleutelde. Ik kan wel zeggen dat ik toen ook verminderde aandacht had voor mijn gezin. Dat ik ook half bewust antwoorden gaf met ondertussen mijn werk in mijn hoofd. Hoeveel mensen leven niet zo of beter leven zo niet?
Dale wilde geen afscheid nemen, hij heeft me beloofd naar Nederland te komen als er iets met mijn gebeurt. Ik verheug me nu al op de Europese Dale en hoop van harte dat hij dan geen telefoon kan beantwoorden of kan mailen.