Een hele berg was ligt achter me te wachten om weer gestreken te worden. Ondertussen ben ik op de achtergrond naar het album van Ben Howard aan het luisteren. Het doet me denken aan mijn korte vakantie vorig jaar aan mijn lieve 'Spaanse vriendin' samen met Chrisje mijn lieve Lief. We reden door de bergen, de Pyreneeën wel te verstaan, we luisterden en huilden wat af. De muziek en de herinneringen roepen een enorm verlangen bij me op. Heimwee naar het gevoel van toen, alweer bijna een jaar geleden.
De angst van toen over hoe snel de kanker zich zou invreten is gebleven. Vaak op de achtergrond, soms griezelig veel op de voorgrond. Ik ben blij en gelukkig na een kleine twee weken Cyprus weer aan de keukentafel te zitten. Ik durf mezelf fit te noemen in vergelijking met een paar weken terug. Ik ben uit het dal geklommen en heb me herpakt. Ik wil niet zeggen gestreden omdat ik de relatie met mijn kanker nog steeds geen strijd vind. Er is geen winnaar of verliezer. Als je doodgaat heb je pech en dat is verdomd vervelend. Zet dus ook nooit in mijn rouwadvertentie 'ze heeft de strijd verloren', want zo werkt het niet.
De weken op Cyprus waren voor rust en bezinning kan ik achteraf zeggen. Het land zelf kan ik betitelen als een kleine staat met een failliete inboedel, maar dat terzijde. Op de valreep had ik bij de boekwinkel op Schiphol nog een boek meegenomen 'de moed van imperfectie'. Het leek me een goede titel passend bij mijn karakter, dus het wekte mijn interesse en op die manier werd het ongepland ons werkboek tijdens ons, over het algemeen luie, verblijf. We hebben gepraat en ik heb veel gehuild, gerouwd om wat nooit is geweest en getreurd om wat ik nog moet en soms ook wil loslaten.
De tunnel waarin ik me bevond is achter me gebleven. Ik ben op sommige momenten nog volledig leeg en heb last van chemokoortsaanvallen (mooi woord voor galgje). Het lijken opvliegers, maar ze zijn een stuk heftiger. De transpiratie verlaat met bakken mijn lichaam en vervolgens krijg ik het ongekend koud en dat kan soms bijna een uur duren. Mijn lichaam verliest al zijn kracht en ik kan me het beste maar overgeven aan het zakkerige gevoel. Op dergelijke momenten heb ik het gevoel dat een monster machtsovername probeert af te dwingen. Ik ben dan overgeleverd aan de draak en me walgelijk bewust van de aanwezigheid van de kanker in mij.
Door te hangen in de zon en te praten over schaamte en over angst om zaken imperfect te doen werd ik meer wetend over mezelf. Ik heb aan Arrie en hij aan mij bekentenissen afgelegd over de angst om zaken los te laten, over de schaamte zaken fout te doen. Het was verhelderend. We zijn nog dichter tot elkaar gekomen, niet denkende dat dat nog mogelijk was. Wat hebben we het goed samen en wat zal ik mijn maatje missen, ooit.
We reden eindeloze tochten door de bossen van Cyprus en aten bij de lokale Cyprioot die ons al na een tweede bezoek binnenhaalde als vrienden. Ik had mijn rollator mee, een volledig overbodig hulpmiddel in een land met slechte straten en stoepen, maar wel handig om korting te krijgen bij een museum. De man aan het kaartjesloket keek naar het apparaat en begreep niets van de misvormde rolstoel die ik zelf moest duwen. Maar het was genoeg voor een gratis entree, dus hadden we dat ding toch niet voor niets meegenomen.
Tijdens ons hangen en nietsdoen dacht ik terug aan mijn laatste bezoek aan mijn oncoloog. Ik had mijn iPad bij me. Die heb ik altijd bij me omdat ik mijn bezoeken voorbereid en niets wil vergeten te vragen. Ze vroeg me hoe het met me ging en ik had net mijn diepetunneldagen achter de rug. Ik vroeg of ik haar mijn blog mocht voorlezen. Daar maakte ze tijd voor. Ze was zodanig onder de indruk van de wijze waarop ik mijn gevoel beschreven had, dat ze me vroeg het verslag op te sturen opdat ze het kon gebruiken voor collegae en anderen. Schijnbaar is er een behoefte om het ware gevoel van de patiënt op schrift te hebben. Ik ervoer het als een groot compliment en had opeens een heel ander gesprek dan normaal.
Het gesprek was niet tussen patiënt Dammler (ze kennen geen umlaut in het ziekenhuis en daarom heet ik geen Dämmler) en Dr.Quarles van Ufford, maar tussen Astrid en Patricia. We spraken over het leven en wat we dachten dat er na de dood te vinden zou zijn. We hadden het over oude zielen en over meer. Belangrijk was het deel waarin ze me kon vertellen wat er nu waarschijnlijk met me gaat gebeuren. Nu ik geen behandeling meer krijg zal ik niet meteen een steile afdaling nemen, maar meer met een geleidende schaal achteruit gaan. Ze adviseerde me met klem een keuze te gaan maken tussen ontmoetingen met vrienden en kennissen, niet iedereen meer toe te laten en vooral tijd voor mezelf te nemen, omdat ik daar een schreeuwende behoefte aan heb.
Ik wil niemand voor tegen de borst stuiten, zei ik. Wie leuk is, zei Patricia, heeft veel mensen om zich heen. Ik vroeg haar of dat bij haar ook het geval was, en ze knikte met een zekere bescheidenheid. Wie leuk is?, dacht ik. Zal ik ooit zo perfect zijn als dat ik mezelf zou wensen? Ik geloof het niet, maar misschien moet ik dat ook niet willen.
Langzaam zal ik zaken gaan be-einderen. Het is een nieuw woord dat de lading dekt van wat ik aan het doen ben. Met mijn volle verstand afscheid nemen van bepaalde zaken. Weten dat ik sommige dingen nooit meer zal doen. Bewust afscheid nemen is be-einderen. Zo wil ik het noemen en daar heb ik vrede mee. Ik zal nooit meer terugkeren naar Cyprus, nooit meer lange bergwandelingen maken, nooit meer hardlopen etc. Sommige zaken heb ik tijden geleden be-einderd en andere ga ik nu doen. Ik trek een kleinere cirkel om me heen en zal me vaker terugtrekken in mijn hokje. Ik heb het nodig, juist om er nog zoveel mogelijk wel te zijn.

Voetnoot: vanaf deze week is mijn werktelefoon ingeleverd en ben ik bereikbaar op mijn oude telefoonnummer dat bij het tabblad contact staat.
Ik wil nog melden dat ik zeer blij ben met de meer dan dertig reacties onder mijn vorige blog. Blijf reageren, het houdt me op de been!