We zijn net terug van een paar dagen Parijs. We hadden onze tandem bij ons en hebben dus de flamboyante metropool alleen maar bovengronds ervaren. Deze keer geen metro die je als toerist af en toe uit de grond laat komen om een bepaald gebied te verkennen. Arnout is een hele goede chauffeur en ik bedreven navigator, volgens officieel tandemjargon ben ik de stoker en hij de captain. We zijn zelfs door het verkeer rond de Arc de Triompf gereden. Slechts eenmaal ging het bijna echt fout. De lichten sprongen op groen, toen wij ons nog midden op de rijbaan begaven om over te steken. Ik sprong (voor zover dat kan) op de stoep terwijl Arnout werd blootgesteld aan een tribunaal van auto’s en motoren.
Na deze nipte ontsnapping hebben we op het plein van het ‘Hotel de Ville’ een glas rode wijn gedronken om bij te komen van de schrik. Het Parijse verkeer is duidelijk niet iets dat je te nonchalant moet zien. We vielen wel op met ons speciale vervoermiddel. Heel wat toeristen hebben ons gefotografeerd en we hebben heel veel verbaasde en lachende gezichten gezien. Het leven was een feest, twee volle dagen lang voelde alles zo buitengewoon normaal. Arnout en ik kunnen samenwerken als een geoliede machine en dat geeft een fantastisch gevoel.
Hoe komt het toch dat sommige mensen elkaar  zonder woorden beter begrijpen dan anderen die met veel woorden proberen begrip te veroveren en het nooit zullen vinden? Misschien komt het omdat ik de laatste tijd veel mensen spreek of omdat ik ineens een soort sensor heb, waarmee ik voel dat er heel veel energie verloren gaat in het proberen de ander te laten begrijpen of om de ander te begrijpen. Vele wegen leiden naar begrip, je kunt je verplaatsen in de positie van de ander, je kunt dezelfde taal gaan spreken, je kunt je verdiepen in de cultuur of wat al niet meer. Maar wie niet begrepen wil worden, is niet te begrijpen. Wie zich eindeloos flexibel opstelt (wat ik overigens een hele goed eigenschap vind, maar dan niet eindeloos) dreigt zichzelf te wurgen rond de starheid van de ander.
Op de sportschool ben ik bevriend geraakt met ‘de Kok zonder armen’. Ik noem hem zo omdat hij van beroep kok is, maar helaas door een chronische blessure zijn armen met moeite kan bewegen. Hij is gepassioneerd over zijn beroep en kan vol vuur vertellen over eten, gerechten en alle andere interesses die hij heeft. Hij wil heel graag werken, maar binnen zijn vak ik het helaas niet meer mogelijk. In gesprek met hem, kwam ik te weten dat hij ook wel eens aan het onderwijs had gedacht. ‘Hebbes’ dacht ik meteen, ‘hem ga ik helpen.’ Inmiddels is er een kanjer van een sollicitatiebrief. Zijn curriculum vitae zijn we aan het optimaliseren, om hem zo realistisch mogelijk te profileren, een talentvol en gedreven man met humor. Helaas wordt hij door zijn re-integratie-persoon keer op keer gewezen op zijn beperkingen en niet op zijn mogelijkheden. De boosheid hierover en frustratie zijn groot, veel energie gaat daaraan verloren.
Ik hoop zo dat het hem en mij en anderen die te kampen met dergelijke zaken, of exen, of what evers lukt om hun frustratie een plek te geven en hun energie te steken in mooie zaken, positieve zaken. Laat los! Loslaten = vinden, ik kan het niet genoeg herhalen. Soms zien we het nieuwe te weinig omdat we teveel bezig zijn met de blokken beton die toch niet willen begrijpen, noch begrepen willen worden.
Loslaten deden Arnout en ik in Parijs, even helemaal weg van kanker. De pijn had ik wel bij me, maar ik had de wereld eromheen niet mee. We zijn samen naar de gietijzeren loopbrug gefietst waar vroeger de Pont des Arts was. Aan de brug zijn duizenden hangsloten vastgemaakt door amoureuze stellen die elkaar eeuwige liefde verklaarden. Wij hebben ook een slotje opgehangen met de tekst ‘As & Ar 8-13’. Langer kon de tekst niet zijn omdat het slot te klein was. Onze liefde voor elkaar is echter vele malen groter en met het gevoel dat we dat opnieuw voor eeuwig beloofde rolde er dikke tranen over mijn wangen. Fijn even helemaal los van alles en helemaal vast aan elkaar.