Als een zombie sleep ik me met moeite achter de pc. Ik heb vannacht meer dan twaalf uur geslapen. Menigeen zal jaloers op me zijn. Ik ben al om half negen gisteravond in slaap gevallen en pas vanmorgen om half tien opgestaan. Het lijkt op een gedroomd vakantiegevoel, maar niets is minder waar. Ik ben sloom, misselijk en voel me niet in staat om te gaan sporten. Ik doe niet mee met flow van de werkende mens en dat geeft me een onmachtig gevoel.
Op de tv is Henny Huisman te gast bij de Koffietijd. Hij vertelt dat er bij een pre-scan een klein plekje kanker op zijn lever ontdekt is dat meteen is verwijderd. Als Loretta Schrijver stelt dat hij genezen is is zegt hij: “Nee, want ik moet volgend jaar weer terug te komen bij de dokter voor controle.” Hij pretendeert te weten hoe het is om kanker te hebben. Daarnaast floept hij eruit dat je niet moet toegeven aan de kanker en dat het dan dus wegblijft. Wat heerlijk voor hem dat hij zijn eigen lariekoek lekker vindt. Ik denk dat velen hem vandaag vervloekt hebben om zijn nonchalante uitspraak, die ook nog eens bevestigd werd door madam Schrijver. Alsof je gvdegv  niet goed je best gedaan hebt als je het niet weet tegen te houden….
Ik probeer iedere dag vol kracht mijn dag te beginnen. Aan mijn motivatie ligt het niet dat er mindere dagen zijn. Soms wint de behandeling, alle medicatie en bijwerkingen. Ik heb er niets over te zeggen het overkomt me. Wie me kent weet dat ik niet snel toegeef. Ik doe liever leuke actieve dingen dan rondlopen met een gevoel of ik een olifant heb ingeslikt. Toch heb ik de behoefte om te verklaren waarom ik vandaag een slechte start maakte. Ik heb gisteren voor het eerst gebruik gemaakt van medicinale cannabis. Deze is me voorgeschreven bij gebrek aan effectieve pijnstilling. Ik ben geen groentje op het gebied van het gebruik van de meest geliefde rookbare plant. Ik zou me ook niet hoeven te schamen aangezien cannabis al eeuwenlang als pijnstiller wordt gebruikt. Ik ben liberaal denkend wat betreft het gebruik ervan. Een fles wijn en andere alcoholische dranken hebben ook zo zijn nadelen (vooral voor de lever van Henny!).
Geholpen door mijn zoon die goddank gestopt is met dergelijke middelen en nu een monnikenbestaan leidt wat betreft voeding, hebben we een mooie toeter gedraaid. Hij begrijpt mijn achterliggende motivatie en is vol liefde en zorg. Na het inhaleren van vier trekjes ontdekte ik al snel dat de door de medische wereld goedgekeurde variant een enorme hoeveelheid THC bevat. Omdat Arnout training gaf bij Sparta en dus niet thuis was en Owen elders in ons huis, heb ik zelfstandig met veel moeite de trappen beklommen richting de slaapkamer. De douche heb ik genegeerd en op het nippertje is het me gelukt om in mijn bij AH gekochte pyjama (natuurlijk afgeprijsd) te kruipen. Binnen een minuut was ik in diepe slaap en voelde ik me als Doornroosje die honderd jaar zou slapen.
Of mijn slome start van vanmorgen te maken heeft met het gebruik van mijn nieuwe pijnstiller? Ik denk van niet. Als ervaringsdeskundige kan ik zeggen dat het een toevalstreffer is dat ik vandaag zo sloom ben. Ik merk de laatste tijd steeds vaker dat de chemo me inhaalt. Alsof ik met mijn handen aan de rand van de afgrond hang er  iemand probeert om op mijn handen te staan opdat ik zal loslaten. Het kost me heel wat. En soms wil ik mezelf zelfs afstraffen door juist extra beweging op te dragen en ik dan aantoon dat het anders kan. Maar ik weet dat ik leen van de toekomst en ik dus straks terug moet betalen. Niet handig dus.
Ik zou het liefst in een eigen hokje willen zitten zonder de strenge stem van mijn eigen geweten, zonder de kletskoek van BN’ers die toch al een overdaad aan aandacht krijgen. Ik wil het warm hebben, zonder opvliegers en het liefst zonder pijn. Ik heb dagen waarop ik aan mijn “hokjesgevoel” moet toegeven. Dagen waarop ik me neer moet durven leggen bij mijn gebrek aan energie. Dat ik mezelf moet vergeven dat ik een schaduw van mijn oude ik ben. Want wie ben ik als ik niet minimaal als adhd’er wordt gediagnostiseerd? Of wie ben ik als ik geen grappen maak? Of een positieve uitspraak eruit pers om mensen op te doen veren?
De laatste twee alinea’s zijn alweer drie dagen later geschreven dan de bewuste slechte ochtend start. Tijdens de lunch zat ik aan tafel bij een ‘oude zielverwant’ die nu midden vijftig op zoektocht is naar haar ware identiteit. Het is moeilijk om de worsteling te aanschouwen en geen direct middel te kunnen bieden om haar zich beter te laten voelen. We hebben gesproken en gedeeld. De ontmoeting maakt mijn dag alweer tot een betere dag.
Vervolgens even aangewapperd bij P’tje en C’tje om kleding te brengen voor kleine Luuk en Roos die groeien als kool. In juni gaan P’tje en C’tje hun huwelijk vieren en heb ik weer een missie om naartoe te leven. Thuisgekomen waren mijn mannen al thuis en hebben we gezamenlijk Utopia gekeken. Owen en ik hebben besloten dat dat ons moeder en zoon moment van de dag wordt. Ik heb nooit eerder dergelijke voyeuristische programma's gekeken, maar om samen met mijn jonge stoere zoon op de bank te zitten heb ik dit er graag voor over en ik kijk ernaar uit. 
De rest van de week is prima verlopen en zat weer stampend vol activiteiten. Jelle en Femmy waren donderdag alweer anderhalf en dus een reden om te vieren. Ik heb ze beide bij de kinderdagverblijf in een nieuwe outfit laten stoppen om Catootje te verrassen. Op de romper onder de kleding stond zowel voor haar als voor Dopa (donorpapa) een liefdevolle boodschap. Ik ben stapeldol op de supertwins. Ik ben een gelukkig mens dat ik als Doma (donarmama en patenthouder van de complexe constructie) het gevoel van een soort oma te zijn mag ervaren. Ik vind het voor Owen en Cherie nog een beetje te vroeg om hen dit te vragen…
In plaats van vrijdag zijn we zaterdag op de tandem naar de kroeg geweest. In O’Caseys waren weer heel wat vrienden aanwezig inclusief de vader van mijn zoon. Het is een hele ervaring om die twee te observeren en te zien hoeveel te op elkaar lijken. Schijnbaar kijkt niet iedereen er zo naar. Kleine M. kwam naar me toe er zei juist dat Owen zo op mij leek. Mijn antwoord: Jeetje, is hij zo knap? Ik ben blij dat het een goede mix is geworden. Ik zie in Owen steeds meer herkenning van mezelf en dat kan irritant zijn maar in heel veel gevallen  rustgevend.