Hoe mijn wens ontstaan is om een kleed van koeienhuid op de grond te hebben, weet ik eigenlijk niet. In ieder geval is het niet lang geleden want tussen iets wensen en in vervulling laten komen ligt bij mij nooit veel tijd. Arrie noemt het impulsief, ik noem het snel handelen, het is maar hoe je het bekijkt. Mijn wens is pas vorige week ontstaan op een maandagavond. Met mijn Ipad op schoot kamde ik alle pagina’s van Marktplaats uit op zoek naar het geschikte gevilde huisdier.Op dinsdagavond had ik al een afspraak met een jongeman die mij aanbod zijn dode huisgenoot te verkopen voor negentig euro en dan kreeg ik er ook nog een Boeddha bij. Alleen dat laatste leek al een goed voorteken want je weet maar nooit welk geluk zo’n massa geproduceerde spirituele leider gaat brengen. Aangekomen bij het huis van de verkopende partij, waar de kaarsjes al brandden en het Boeddhabeeldje in het centrum stond te schitteren, ontdekte ik dat de huid van het levenloze dier niet leek op de foto die ik op Marktplaats had gezien. Dit exemplaar had overal kale plekken alsof het dier aan chemotherapie bezweken was. Ondanks het feit dat ik daar begrip voor op zou moeten brengen bedankte ik de met zorg geklede jongeman met choker en ben zonder vacht vertrokken.
Vorige week ben ik met Arrie en mijn ouders op huidenjacht gegaan. Zij wilden graag een kalf op tafel (?) en zo werd het weer een ouderwets ‘dagje uit met de stichting’. Ik had een aantal adressen zorgvuldig genoteerd in mijn digitale agenda en mijn vader had vele pagina’s uitgedraaid waarop adressen van bedrijven stonden met de zoektermen leer en leder. Het gevolg van een dergelijk actie is dat ook mensen die het woord leder in hun naam hebben op de vele uitgeprinte blaadjes stonden. Mijn vader had wel al een paar bedrijven telefonisch benaderd maar wist niet meer precies welk bedrijf bij welke telefonische afspraak hoorde. Het beloofde een heel avontuur te worden.
Bij het eerste adres had de verkopende dame twee zwart-witte exemplaren in haar overvolle huiskamer uitgestald. We waren het eens dat beide vellen goed oogden, maar er was geen directe klik. We namen afscheid met de belofte eventueel nog terug te keren.
Iedereen weer in de auto en op naar het volgende adres. Dit keer een keuze uit mijn vaders lijst. Holleeder stond er niet op maar verder wel iedereen in Waalwijk en omgeving die ook maar iets met leer te maken had. We kwamen aan bij een bedrijf dat huiden verkocht en werden uiterst vriendelijk ontvangen. Al snel kwamen we tot de conclusie dat er alleen leer verkocht werd en wij zochten iets met haar. ‘We zoeken huiden met haar’ zeiden we tegen de man waarvan ik op datzelfde moment ontdekte dat hij een toupet droeg. De man leek er niet emotioneel onder te lijden en nodigde ons zelfs uit even een kijkje in de fabriekshal te nemen. Ik vroeg hem of hij misschien nog restanten had en met een tas vol runderresten vertrokken wij naar het volgende adres. Een adres dat we kregen van een collega van de man met de synthetische beharing.
Niet ver van de leerlooier kwamen we aan bij een klein kantoor waar volgens de man van het vorige adres wel wat huiden te koop zouden zijn. In het kantoor stonden stoelen die bekleed waren met koeienhuid, dus het leek erop dat we beet hadden. De gastvrije man nodigde ons uit om mee naar achteren te gaan. We konden onze ogen bijna niet geloven. We waren regelrecht in de uitgeholde dierenhemel terecht gekomen. Schapen, koeien, kalfjes en zelfs zebra’s waren overal te zien. Mijn geweten ging wel een beetje knagen bij het zien al deze dode nalatenschappen. Waren het wel legale zebra’s? Ik denk het wel, de man heeft tenslotte een groothandel en gaf ons ook nog een visitekaartje. Er was niets duisters te ontdekken. Arrie en ik kregen een pallet met zwart-witte exemplaren aangeboden. We hebben heel wat dieren uit de plooi gehaald om ze eens kritisch te bekijken. Na een vel of twintig wisten we het wel, we hadden onze keuze gemaakt. Mijn ouders waren ondertussen bezig om een kalfje uit te zoeken. Weer knaagde mijn geweten. Bij het zien van rasta-achtige schapenvachten ging mijn hart sneller kloppen. Wat leek me dat heerlijk zo’n reggae-model om op te zitten als mijn zitvlak weer eens brandt. Ook mijn vader vond nog een schaap naar keuze en zo eindigden we met vier huiden in de achterbak.
Thuisgekomen hebben we de koe als kleed midden in de kamer gelegd. Het was alsof hij/zij er altijd al gelegen had. Een mooie huid met een prachtige tekening in zwart-wit. Het schaap legde ik op de zwarte kist in de kamer en het bleek ook meteen de meest geschikte plek. Aangezien ik graag namen geef aan voorwerpen die lijken op iets levends of een leven hebben gehad heb ik het schaap Marley gedoopt en de koe Bob. Ze komen tenslotte uit hetzelfde bedrijf en zullen bij ons een goed en vrij leven krijgen. We zullen ze verzorgen en af en toe luchten, het zijn bij ons scharrelvachten.
Het is zo heerlijk om een missie te hebben, de missie huidenjacht is voltooid. Nu ben ik nog bezig met Annies trouwjurk. Vanmorgen heb ik met Myr (de coupeuse) de zoom geknipt en geregen. Mijn vingers doen niet meer wat ik van ze gewend ben. Fijn en precies werken kost veel moeite. Ik merk dat ik in mijn motoriek steeds stijver wordt. Daarom dwing ik mezelf te blijven sporten om zo de gewrichten te ‘smeren’ en niet te verstijven. Ik ben nu met de 23ste chemokuur in mijn leven bezig. Als je me vijf jaar geleden had gevraagd hoe iemand er na zoveel kuren uit zou zien, dan zou ik bijna een skelet getekend hebben. Maar het is niet zo. Ik moet denken aan de ‘Simple Minds’ met het lied ‘Alive and kicking’. Ik voel me nog steeds zo op z’n tijd.
Avonturen komen niet altijd naar je toe, je kunt ze zelf zoeken.