Sinds enige tijd is mijn oude MP3-speler stuk. Ik heb een aantal weken zonder muziek gesport, maar dat leidde tot zoveel kletsen dat 'Koekje Erbij' mij dreigde 'Koekje Erbij 2' te gaan noemen. Ik ben dus haastig op zoek gegaan naar een andere MP3-speler die ik nog ergens had liggen in mijn huis. Ik heb na lang zoeken het apparaat gevonden op een handige plek, die ik inmiddels alweer vergeten was (en nu ik er aan denk, weet ik het weer niet meer!).
Blij verrast was ik toen ik ontdekte dat ik schijnbaar al jaren geleden muziek op het ding had gezet en dus hoefde dat niet meer te gebeuren. Vertrouwend op mijn muzieksmaak heb ik niet meer gekeken welke nummers erop te vinden waren. Het voelde een beetje als een surprise-muziekfeestje toen ik bij mijn eerstvolgende bezoek op de loopband de klanken over me heen liet komen. Marco Borsato kwam rauw op mijn dak, niet verwacht en ook niet gewenst.

Laat me zien waar ik voor leef
Laat me voelen wat ik geef
Eén moment zodat ik weet
Dat alles niet voor niets is geweest

Vooral de laatste zinnen zette me aan het denken. Niet dat ik er op dat moment zin in had...dus het volgende nummer. Gelukkig geen Marco, dus ik kon weer energie krijgen om te gaan. Niet lang na een aantal onschuldige nummers, waarvan ik de naam niet durf te noemen want ook die grenzen aan het randje van slechte smaak, kreeg ik weer Marco met vol volume in mijn oren.

En er gaat nooit een dag voorbij
Dat ik jou niet meer voel
Of dat ik jou niet meer mis
En het bed is te koud voor mij
Wanneer het niet door jou beslapen is

Op de een of andere manier bleef ik ondanks mijn onmiddellijk a-ritmisch bewegen toch naar de tekst luisteren. Het komt een beetje door het feit dat mijn rouw-therapeut (ja, die bestaan kijk maar naar het tv-programma Liefde voor later) een rouw-scheurkalender heeft gemaakt. Zij citeert daarbij de uitspraak van (ja, daar is hij weer) Marco Borsato:'Afscheid nemen bestaat niet, maar doe het maar liever wel!'. Ik vind dat zo een wijze rectificatie.
Toen ik vorige week een uur te vroeg was en dus ook een uur moest wachten, heb ik de kalender doorgebladerd. Er staan geen data op en er zijn ook geen 365 blaadjes. Rouwen kent namelijk geen vast omlijnde tijd en is bij iedereen gekoppeld aan een andere datum.
Ik heb in haar wachtkamer de nodige boeken doorgebladerd en overal stonden teveel letters in. Het kan ook zijn dat ik nog geen zin had om zolang over zoveel treurigs te lezen.
Gelukkig is mijn rouw-therapeut geen macro-chaotisch type dat tijdens een sessie op een pittenzak gaat zitten. Ze is recht door zee, confronteert me en helpt me door over mijn schouder mee te kijken bij veel zaken die ik doe. Toen ik haar vertelde over mijn bezoek bij de bedrijfsarts moest ze zo erg lachen dat ze haar hoofd achter haar blocnote verborg. Zoiets had ze toch maar zelden gehoord. Ik ga dus verder met mijn pad en zal me niet langer laten misleiden door onkunde, heb ik besloten. Ze vind dat ik goed bezig ben en dat ik voortvarend ben. Ik ben blij met haar ervaring en neem haar adviezen ter harte.
Tijdens het sporten denk ik dus aan van alles en dus ook aan de sessies bij mijn therapeut. Toch wil ik niet altijd aan dergelijke zaken herinnerd worden en daarom heb ik over het algemeen geen muziek van het album 'De Bestemming' op mijn digitale muziekmachine.
Door laks gedrag van mijn kant, ik noem het druk zijn, is het me tot op heden niet gelukt om het album van de sentimentele zanger uit mijn systeem te wissen. Toen ik dit van het weekend aan mijn Maatje vertelde begon hij hard te lachen. 'Wie heeft er nou per ongeluk Marco Borsato op zijn MP-3 speler? Wat een rotsmoes.' Ik probeerde er nog onderuit te komen dat dat soort dingen gebeuren, maar moest erkennen dat ik dacht het liedje 'Vandaag is rood' te hebben gedownload. Een lied dat ik dan weer wel waardeer, ergens ben ik dus toch schuldig. Maar dat het hele album van 'De Bestemming' erop stond was en is toch echt een bijzondere verrassing. Wie alle liedteksten achter elkaar leest wordt zo depressief dat het naderende einde als een verlossing komt.
Ik weet nu meteen wat me morgen te doen staat. Ik gooi de man van de voormalige assistente van Hans van der Togt (bordjes omdraaien bij het Rad van Fortuin) van de pc en begin een nieuwe lijst met nummers waar ik lekker op kan sporten. Daar zitten ook heel veel confronterende teksten bij, maar ik kan er wel lekker ritmisch op bewegen. Verder wil ik bij deze mijn excuses aanbieden aan een ieder die de besproken cd in huis heeft. Het is een goede gozer, maar het is nu eenmaal mijn smaak niet, op een aantal nummers na dan ;-).