Zaterdag afscheid genomen van een opvallend mens, met een unieke persoonlijkheid. Sommige willen zijn levensstijl verheffen tot een kunstvorm, zo ver wil ik niet gaan. Martin was een zwerver en had als professie bedelaar. Hij deed het op zo een eigen wijze dat hij door velen gewaardeerd werd en gesponsord om zijn levensstijl te bekostigen. Hij gebruikte veel drugs, zoveel dat smeken om een financiële bijdrage een dagtaak was.
Een spreker op zijn crematiebijeenkomst sprak zelfs van het feit dat wij allen feitelijk hebben bijgedragen aan het in stand houden van zijn wijze van leven.
Hadden we kunnen voorkomen dat hij leefde zoals hij deed? Ik denk het niet. Hij werd ondanks zijn pathologische leugens geaccepteerd en was geliefd. Zijn laatste jaren bracht hij veel tijd door bij ‘Woodstock’, een woonvoorziening voor dak- en thuislozen. Ook daar was hij een opvallende verschijning. De woorden van een nachtbewaker die hem jarenlang van dichtbij meemaakte raakte me. Martin had jaren geen angst voor de dood gekend. Die angst was pas ontstaan toen hij zich thuis ging voelen bij de woonvoorziening waar hij vele uren aanwezig was. Pas toen hij een band kreeg met de bewoners en zich thuis ging voelen werd hij zich bewust van het feit dat hij iets te verliezen had.

Het afscheid dat voor Martin (beter bekend als de Dribbelaar) geregeld was, was van een bijzonder kaliber. Er waren mensen aanwezig uit alle lagen van de bevolking. Daklozen, psychiatrisch patiënten, verslaafden, chique in het pak gestoken gasten en wij. Wij: Arrie, Annie, Makro, Ed Kroket etc. We hebben onze ogen uitgekeken. Een van de aanwezigen nam het initiatief om te gaan dansen en nodigde een rondborstige dame uit deze met hem te delen. Het leek wel een “Loenatik de Moevie” (een echte aanrader by the way). 

Iedere keer als ik aanwezig ben bij een afscheid van een bekende, een geliefde of een door mij gerespecteerd persoon, denk ik aan mijn eigen ceremonie of hoe ik het ook zal noemen. Ceremonie is feitelijk niet het juiste woord. Dat staat namelijk voor plechtigheid, een woord dat niet bij me past. Ik heb niet zoveel met decorum. Geef mij maar iemand die spontaan opstaat om te dansen en zich niet laat weerhouden door fatsoensregels. Wat een prachtig gezicht om mensen, ondanks hun onder invloed zijn van, hun pure emotie te zien volgen.
De Dribbelaar kreeg op verzoek van De Bom, ook wel de nachtburgemeester van Den Haag genoemd, een staande ovatie (een man die het woord kanker vaker gebruikt dan zijn eigen voornaam, iets dat mij mateloos irriteert).
Hij kreeg een ovatie voor zijn levensstijl. Ik had ambivalente gevoelens. Hoezo klappen voor een leven vol kommer en kwel, voor een leven van verslaving en leugens? Aan de andere kant heeft de Dribbelaar het gedaan op een manier waarop veel mensen een glimlach om hun mond kregen. Het moet je toch maar lukken om zoveel volk op de been te krijgen voor een laatste eer.
 
Ik droom regelmatig (overdag en ’s nachts) van een mooie laatste ……..ik heb er nog geen naam voor. Ik wil het dus geen ceremonie noemen, ik wil het mensen ook niet opleggen dat het een feest moet worden. Maar stiekem ben ik jaloers op die staande ovatie en de dansende loenies….
Vandaag was ik bij mijn oncoloog. Ik mag alweer niet starten met mijn volgende chemo. Nog steeds heb ik een tekort aan witte bloedcellen om voldoende weerstand te garanderen. Het zou mijn jubileum chemo worden. De vijfentwintigste keer in mijn leven. Bizar om het überhaupt mee te maken. 
Ik heb veel pijn en voel me stijf. Iedere nacht als ik naar de wc moet doe ik er langer over om de weg naar het toilet af te leggen.
De oncoloog hielp me vandaag in mijn jas, ze legde mijn sjaal om mijn nek. Alsof ze wilde laten weten dat ze begrijpt wat er in mijn omgaat. Ik voelde me getroost en erkend. Zij zal waarschijnlijk wel weten hoe het is voor mij en andere patiënten om door zoveel chemische middelen gebombardeerd te worden. Ik heb geen idee, ik ken alleen mijn eigen verhaal en heb geen vergelijkend warenonderzoek. Misschien maar beter ook, ik doe het op mijn manier en hoop dan ook een nieuw woord te vinden tussen ceremonie en feestje. Feromonie, cerofeestje? Wie het weet mag het zeggen.