Bij Katoomba hebben we twee nachten doorgebracht op een prachtige camping in een zeer goed georganiseerd natuurgebied. Hoe wijds alles ook is en hoe ontgonnen de gebieden ook lijken, overal staan hekken en wordt de weg zeer goed aangegeven. Verdwalen kan praktisch niet, ook al zou je dat willen. We hebben gebruik gemaakt van de lokale attractie, de Skyway (een kabelgondel), om over een ravijn te worden vervoerd en vervolgens met een zeer steile kabelbaan het dal in te zakken. Met een bergtrein zijn we stijl de helling opgetrokken en wederom gedaald. We wilden natuurlijk optimaal gebruik maken van onze dagpas. 
Beneden in het regenwoud hebben de attractie-eigenaren een wandelpad aangelegd van houten planken zodat lopen door het bos een eenvoudige zaak is en bereikbaar voor kinderen, senioren en invaliden (en iedereen die daartussenin valt).
Ik hou erg van 'normaal' wandelen en dat is dus zonder hekjes, zonder busladingen Chinezen en Japanners. We hebben dus, om aan deze toeristische meute te ontkomen, een mooi bospad uitgekozen, lengte 1 à 2 uur, moeilijkheidsgraad medium. Aangezien we ervaren lopers zijn en onze conditie goed is, wisten we al snel de allerlaatste dagjestoeristen achter ons te laten. Na zo'n drie kwartier gelopen te hebben, kwamen we op een splitsing. We konden kiezen voor een zeker uitkijkpunt (de naam ben ik vergeten) of het pad van 'de vijf honderd treden' nemen. Ik gaf aan dat ik dat wel een uitdaging vond en mijn mannen namen mijn woord voor waar aan. 
De minimaal vijfhonderd treden varieerden in stijltegraad van meest uitdagende Vlizotrap gemaakt van metaal tot ongelijke, uit steen gehouwen, Flinstone treden. Het begin verliep soepel, we wisten gelukkig niet wat ons te wachten stond. Na een poos stijgen (en stijgen en stijgen) moest ik het vooral van de kracht uit mijn armen hebben. Gelukkig heb ik op de sportschool geleerd om door te zetten, om te gaan zweten en niet bang te zijn voor een eventueel breekpunt. Het zweet droop daadwerkelijk van mijn hoofd, iets dat ik met het lopen van mijn beste halve marathon nog niet bereikt heb. Ik weet nu sinds enkele maanden sporten wat het is om echt alles te geven. Ik heb de Joker ingezet en op mijn tanden gebeten. Ik wilde geen hulp, eigen kracht vooruit. Aan het eind van alle treden stonden we bij de 'Three sisters', aan de top en met een uitzicht.......adembenemend!
Na deze strak geregisseerde omgeving te hebben verlaten, zijn we aangekomen in een dorp waar iedereen of zijn geld verdiend met veeteelt of bejaard is. Er is slechts een soort hoofdstraat. Er zijn meer winkelpanden dan inwoners. De meeste winkels zijn gesloten. Gelukkig leeft de slager nog en de enige supermarkt die er is lijkt wel een schiettent op de kermis. Ze verkopen van aardappels tot feestkleding me plastic billen. In de winkel raken we in gesprek met een man die van origine een Engelsman is. Hij weet te vertellen dat we voor een biertje beter naar de Golfclub van Dunedoo kunnen gaan dan naar de pub. Als extra heb je dan diezelfde avond ook nog een 'Jumble sale' , als je lid wordt (voor een avond) mag je meedoen voor de hoofdprijs. Nou, dat lieten we ons geen twee keer zeggen.
Nadat we 's avonds gegeten hadden bij de 'barbie' (een bakplaat die op iedere camping te vinden en gratis te gebruiken is) en ons hadden weten los te rukken van onze overbemoeizuchtige buurvrouw met ongewilde reisaviezen en brochures, zijn we richting de club gelopen. Bij gebrek aan lantaarnpalen was het zo donker op straat dat we elkaar niet eens van dichtbij konden zien. Vertrouwend op de informatie van de Engelsman, zijn we net zolang doorgelopen tot we licht in de duisternis zagen. En verdomd er was wat ons beloofd was en meer. In het clubhuis bleek tevens een Chinees restaurant te zijn gevestigd dat onder, met neonlicht beschenen tafels, schalen patat en Chinees eten in plastic afhaalbakjes serveerde. 
Er waren slechts een handje vol clubleden die meededen aan de 'Jumble sale'. Het principe achter dit initiatief zit hem in het feit dat producten en goederen worden verloot die door de plaatselijke middenstand zijn aangeleverd om zo de kas van de Golfclub (van het 832 inwoners tellende dorpje) te spekken.
Aangezien het bier goed te betalen was en mijn mannen een pooltafel hadden gevonden, heb ik me aangesloten bij drie oudere dames (echt flink bejaard minimaal 80-plus) aan een ronde tafel. Ik zag meteen dat het routiniers waren, ze hadden de gekochte lootjes netjes in volgorde op tafel liggen. Bij het afroepen van het getrokken nummer keken ze ook even snel bij de anderen of ze in de prijzen waren gevallen. Een van de drie 'Jumble sale sisters' viel in de prijzen. Ze won een volvette kip en zes kippenpoten, keurig verpakt in cellofaan. Meer geluk hadden we niet aan onze tafel. Na de loterij hebben we gesproken over hun leven, afkomst, koloniaal verleden etcetera. 
In het pikkedonker zijn we rond een uur of negen weer richting de caravan gegaan. Onderweg stopten we nog even bij een zeer sfeervol ingerichte ijszaak met enthousiaste nieuwe eigenaren die nog de ijdele hoop leken te hebben het bijna uitgestorven stadje te reanimeren. De drie zusters hadden hun langste tijd er wel gehad en hadden er vrede mee. They made my day, I made theirs they sad.