Gevoelens van geluk sijpelen langzaam door mijn sombere en benauwde stemming heen. Al ruim twee weken zit ik meer onder dan boven nul wat emoties betreft. Angst dat ik iets (wat dan maar ook) ik mijn hoofd zou hebben, voerde de boventoon. Van het weekend is het me gelukt om de opgekropte ellende af te voeren. Na het nuttigen van een aantal whisky-cola's kwam er eindelijk ontspanning en voelde ik de bijna duivelse wurggreep van somberheid mijn hoofd verlaten. Twee spiralen van negatieve energie draaiden letterlijk mijn kaken uit, precies op de plekken waar ik de hele tijd mijn vrees voor nieuwe aandoeningen had liggen. Het was een hele bijzondere ervaring. Ik zou er een tekening van kunnen maken, maar het zou voor velen een bijna buitenaardse gewaarwording zijn.
Vrijdag bij de oncoloog had ik mijn hele verhaal over de voorafgaande periode gedaan. Dat luchtte al op. Zij constateerde dat mijn angst me in een wurggreep hield. Gelukkig heeft zij meer patiënten gehad die met dergelijke klachten bij haar hebben aangeklopt. Ik ben me bewuster dan ooit wat angst en verdriet, vooral verdriet dat geen podium krijgt, met je doet. Ik moet zeggen, met mij doet. Ik denk altijd dat ik al mijn emoties wel een plaats heb kunnen geven. Ik wil groot, stoer en sterk zijn. Ik wil de ideale patiënt zijn waar nog lang over gepraat wordt. Ik wil degene zijn die fluitend door het hele proces van ziek zijn en dood gaan heengaat. Maar dat kan niemand, tenminste dat zei mijn oncoloog met klem. Niemand kan fluitend door datgene waar ik mee te dealen heb heen. Goddank, ik ben niet alleen.
Ik ben bang om alleen te zijn. Ik ben bang voor de dagen die komen. Ik ben bang, ja, ik ben bang! Ik zal echt proberen om mijn leven te beteren. Maar ik beter mijn leven niet door mijn angst te ontkennen. Ik ga mijn bezorgdheid omarmen en een plaats geven. Ik zal daarmee mijn heimelijke doel om als meest onbevreesde patiënt te sterven opgeven. Ik wil meer in het NU leven en minder podium geven aan dat wat ik vrees voor de toekomst. Maar als de angst er is, zal ik hem vertroetelen. Ik denk dat dat het beste medicijn is. Gewoon mijn tranen laten stromen op het moment dat ik me minder bestand voel tegen het overrompelende dominante gevoel van bangheid. Kom maar op ik zal je knuffelen.
Nu zit ik in stralend zonlicht met een bak waaruit ik zomerkoninkjes eet. Ik voel me gelukkig omdat ik me vanmorgen omringd heb met lieve mensen, de 50+ sporters van de sportschool. Ik noem ze "de Babbelclub". Ik voel me daar nog steeds zo heerlijk welkom geheten en dompel me onder in een warm bad van lieve aandacht. De verhalen die verteld worden zijn regelrecht uit het leven gegrepen, zo leuk en zonder zorgen. Er wordt over van alles gepraat en veel gelachen. Ik heb er met mijn verhalen een leuk publiek. Opgeladen ben ik dus aan de week begonnen. Hoeveel beter dan een week geleden.
Ook weer nu (de vorige alinea is alweer een aantal dagen geleden), zit ik naast de buurvrouw op het dek in de zon. Wat voel ik me goed. De temperatuur kan niet beter. Mijn botten stromen vol met warmte en pijn krijgt geen podium. Wat kan het leven toch raar gaan. Ik voel me gelukkig met het NU. Ik had een goede uitslag van een echo van mijn nieren, lever en darmen. Volgende week krijg ik nog te horen hoe de longfoto van vanmorgen eruit zag. Ik denk dat ook daar niks aan de hand is. De oncoloog heeft me beloofd dat ze nog regelmatiger een vinger aan de pols houdt. Dat geeft meer rust en voorkomt dat er spoken in mijn hoofd ruimte in beslag nemen.
Toen ik me zo rot voelde en de angst met letterlijk naar mijn strot vloog ben ik gaan nadenken over de mogelijkheden die er zijn om zelf regie over het leven te nemen. Een euthanasieverklaring is iets waar ik in ieder geval over na moet denken en voor moet zorgen. Gesprekken met mijn huisarts zijn belangrijk en worden voortaan nauwkeurig geregistreerd. Natuurlijk ga ik niet over één nacht ijs. Bovendien is levensbeëindiging slechts weggelegd voor zij die te kampen hebben met ondraaglijk lijden. Maar ik merk dat die normen grotendeels door de huisdokter worden bepaald en niet zozeer door de patiënt. Wij (Arrie en ik) kregen al snel het gevoel dat onze norm, van wat ondraaglijk is, anders ligt. Er zullen nog heel wat bezoeken moeten worden afgelegd voordat de huisarts voldoende dossier heeft om over te gaan tot het bieden van hulp.
Het is zo een vreemd idee dat straks mijn oncoloog geen rol heeft in mijn laatste levensfase maar dat mijn huisarts degene is die aan mijn bed zal zitten. Hij gaat in april 2016 met pensioen en zijn opvolgster is niet iemand waar ik een klik mee voel. Ik loop de kans, als ik langer meega dan verwacht, dat zij aan mijn bed komt te zitten en dat wil ik niet. Het is zo een vreemd gesprek met hem geweest over of ik zijn pensioen wel of niet haal, te raar voor woorden. Maar het is een discussie die gevoerd moet worden. Ik had mijn oog laten vallen op een vrouwelijke huisarts die de praktijk runt die direct naast de zijne ligt. Ik zou graag willen kijken of ik met haar het euthanasietraject kan doorlopen. Gek genoeg schijnt er een afspraak te zijn dat beide medici elkaars patiënten niet over kunnen nemen. Ik hoop echter dat er voor mij een uitzondering kan worden gemaakt. Eigenlijk vind ik met klem dat er voor mij een uitzondering moet worden gemaakt. Ik mag toch alsjeblieft zelf wel weten wie er bij zo een bijzonder moment in mijn leven aanwezig is. Het gesprek is nog niet af en wordt vervolgd.
Ik geniet nog even van de zon die steeds lager aan de hemel komt te staan. Mijn kaak voelt rustig aan en ik heb minder kopzorgen. Ik heb meer rust gekregen bij het weten dat mijn uitzaaiingen alleen in mijn botten zitten. Over een tijdje zal zich waarschijnlijk weer een periode van twijfel voordoen, weer die onzekerheid die me op mijn knieën dwingt en tergt. Het leven is een achtbaan, ze zeggen het niet voor niets in vele gedichten en liedteksten. Het is vooral de kunst om in tijden van donkere en sombere gedachtes te vertrouwen op betere periodes. Ik zoek houvast bij mijn vrienden, bij uitspraken van wijze mensen zoals Byron Katie (een geweldige tip van mijn lieve vriendin uit Spanje) en boeken die me op een luchtige manier weer inzicht bieden. Maar vandaag wil ik vooral mijn dankbaarheid richten tot mijn buren. Zij die zo dichtbij zijn, bereikbaar en vol aandacht. Geen nieuwe buren zoals bij Saskia Noort, maar lieve buren.
En nu een bakkie thee.......bij de buren.