De laatste tijd heb ik me omgeven met allerlei mensen die vakantie hebben. Velen zijn naar het buitenland geweest en nemen al hun avonturenverhalen mee. Wijzelf gaan niet meer echt op vakantie omdat ik er heel erg tegenop zie om weken van huis te zijn. Ik kan mijn hoeveelheid energie moeilijk inschatten en daarom hebben we besloten om dus te luisteren naar andermans excursie-ervaringen. Wij leggen ons toe op reizen van slechts maximaal vijf dagen.
Vorige week woensdag zijn we (Arrie, Owen en ik) met de dochter van de buren in de auto gestapt met als einddoel Berlijn. Op reis gaan is altijd wel een spannende aangelegenheid, zeker als je iemand meeneemt die je nog nooit zoveel dagen achter elkaar hebt gezien. Nou, ik kan nu al verklappen dat het een succes was. De DVDB (dochter van de buren) neemt geen blad voor de mond. Alle dingen die ik denk zegt zei en dat levert leuke situaties op waarbij ik rustig achterover kan leunen en zij de opvoeding van mijn zoon op zich neemt. Heerlijk om te zien met hoeveel humor zij dingen kan, en blijkbaar mag, zeggen. Owen daarentegen floept er ook van alles uit en zo werd het een heerlijke vrolijke bende.
Arrie was Ome Wim, de chauffeur van onze trip, ik zorgde verder voor tickets naar verschillende bezienswaardigheden en de contacten met de eigenaresse van het appartement dat we huurden. Mijn Duits is vrij goed dankzij het feit dat mijn vader van origine een Duitser is en ik vele vakanties in ons buurland heb doorgebracht. Dankzij verscheidene verliefdheden leerde ik de taal al snel en dat kwam mede door mijn motivatie om liefdesbrieven te kunnen schrijven. Bij deze dank ik mijn prille liefdes voor hun linguïstische input.
Op naar Berlijn dus. Broodjes, frisdrank en dropjes in tassen op de achterbank maakten de reis tot een succes. Twee uur vroeger dan gepland stonden we voor het appartement. De eigenaresse kon niet eerder komen en wij moesten dus onze tijd doorbrengen in een wijk die ons veel aan de Haagse Schilderswijk deed denken. We hadden de tandem (het is een vouwmodel) mee, achterop de auto. Na een aantal uren zoeken naar buitenshuis vermaak, kwam er een bezwete en hijgende woningbezitster naar de plaats waar ons echte vertier moest beginnen. Ze overhandigde ons de sleutel en we spraken af dat we elkaar over een aantal nachten (ik dacht vier) weer zouden zien. Kort daarna zaten we aan de pizza en frisdrank want de hele wijk bleek halalvoedsel te verkopen en geen alcohol te schenken. Op de straten daarentegen werd volop gedronken en door velen wel meer dan genoeg.
De volgende dag stond de Fernsehturm op het menu. We zouden daar gaan koffie drinken met gebak naar keuze. Omdat ik de tickets al op internet geboekt had hoefden we niet in de rij te staan, erg handig en een goede tip van mijn zus. Het ticket hoefde alleen maar onder een scanapparaat door gehaald te worden en dan konden we ons toegang verschaffen naar het hoogste bouwwerk van Europa. Maar hoe we de tickets ook draaiden we kregen geen groen licht en de poort bleef dus gesloten. Achter ons stonden andere rijcollega's te zuchten dat we hun avontuur onthielden. Na een dame en een heer van de organisatie te hebben gesproken kwamen we er achter dat we een dag te vroeg op onze afspraak waren. Gelukkig zijn de Duitsers zo beleefd en klantvriendelijk dat ze onze ticketdatum veranderden en we niet voor niets gekomen waren. Eenmaal boven genoten we van alles dat de toren ons te bieden had, koffie, kuchen en een adembenemend uitzicht.
De DVDB en Owen gingen daarna huns weegs en ook wij raceten met onze tandem langs de nodige bezienswaardigheden. Tegen de avond aten we gezamenlijk en ging ik zo'n beetje naar bed, terwijl de jongeren onder ons de Duitse Kneipe als doel hadden. Ik moet zeggen dat ik met enige jaloezie kan kijken naar de energie die anderen hebben en tegelijkertijd schrik ik van mijn slinkende kracht. Ik moet steeds meer denken in kleine stappen en korte termijndoelen. Wat een contrast met de veerkracht die ik vroeger had. Wat ben ik toch altijd gezegend geweest met een niet te stoppen power.
Het was goed dat Arrie en ik vroeger naar bed gingen dan de jonge honden, want voor ons stond er een vroeg bezoek aan de Reichstag op het programma. Om 9.30 waren we daar op vrijdagochtend welkom. Eenmaal aangekomen bij het Duitse regeringsgebouw hoefden we weer niet in de rij te wachten omdat we ook dit keer alles via internet geregeld hadden. Met ons papier en identiteitsbewijs in de hand wilden we naar binnen. Helaas bleken we de dag ervoor al verwacht te zijn. Ik had dus de data van beider bezienswaardigheden door elkaar gehaald. Gelukkig waren ook hier de medewerkers erg flexibel en mochten we alsnog naar binnen. Eind goed al goed zou je denken, geen man overboord.
Na het bezoek aan dit prachtige mooie nieuwbouwproject scheurden Arrie en ik weer op onze fiets door de binnenstad. Helaas bleek mijn energie beperkt en moesten we richting onze slaapplek om te rusten.
Later die middag zijn we op zoek gegaan naar de woning waar mijn vader in 1935 geboren is. Het was een hele bijzondere ervaring. Met een zekere spanning zocht ik naar het gebouw waar ik al van kinds af aan een voorstelling van had. Het bleek een gebouw te zijn dat erg goed leek op het plaatje dat ik in mijn verbeelding had verzonnen. We stonden voor een pand met vier woonlagen. Een centrale deur sloot het portiek af. Ik drukte op alle bellen van het bellenplateau, maar kreeg geen reactie. Ik wilde zo graag even binnen kijken. Ik hoopte vurig dat er ondanks de uitgebleven respons toch iemand zou komen en het wonder geschiedde.
Een oude vrouw opende de deur. Ik liet haar het geboortecertificaat van mijn vader zien. Zij woonde er al drieënveertig jaar, niet lang genoeg om mijn vaders familie te kennen. Maar ja, hoe kon het ook, het is al bijna tachtig jaar geleden. Ik mocht van de vrouw het portiek van binnen bekijken en de achtertuin. In de achtertuin bevond zich opnieuw een portiek van een pand dat haaks op het gebouw stond. Ik kon de oude tijd proeven en ruiken. Op de muren stonden mooie florale motieven uit de tijd van de Jugendstil. God, wat was het bijzonder om daar te zijn en even te fantaseren over de korte tijd die mijn vader daar gewoond had, want niet lang na zijn geboorte brak de oorlog uit en moest hij vluchten.
Moe van alle indrukken fietsten we door de meeste geweldige wijk van Berlijn naar 'huis'. Wij aten samen met Owen en de DVDB. Zij gingen 's avonds weer op kroegenpad en wij bleven waar we waren. De volgende dag zouden we op bezoek gaan bij Slot Charlottenburg en de andere twee zouden een fiets huren om Berlijn ook eens op wielen te verkennen. Na een wat onrustige nacht werden we zaterdagmorgen uit ons bed gebeld. Een beetje verdwaasd maakte ik de deur van het appartement open. De zwetende en hijgende eigenaresse stond voor de deur. Met de huurovereenkomst in haar hand maakte ze me attent op de afspraak dat wij die dag zouden vertrekken. Ik wist niet wat ik hoorde. Op het formulier stond inderdaad dat we de zestiende moesten vertrekken en dat had ik dus blijkbaar thuis al verkeerd gedaan. Dit keer ging de wat warrige dame slechts voor een uurtje weg om vervolgens terug te keren en ons te zien vertrekken.
Ik weet nu waarom ik niet meer werk. Ik weet nu dat ik organiseren beter aan een ander kan overlaten. We hebben erg kunnen lachen om al mijn gemaakte blunders. Gelukkig waren alle medereizigers inschikkelijk en zagen het eerder vertrekken ook wel weer als een uitdaging. We hebben Hameln en Hildesheim bezocht. Twee steden die voor mij ook een hele speciale betekenis hebben. Ik hou wel van wat gekkigheid, maar voor wie zeker wil weten waar hij aan toe is, kan mij maar beter niet als reisleider nemen.