Tijdens mijn laatste bezoek aan mijn oncoloog merkte ik dat er een ondertoon in haar manier van praten was. Ik voelde net als vorige keer dat zij het stoppen met chemotherapie een betere optie vindt dan dat ik mezelf aan het verderfelijke gif zou blijven onderwerpen. Ik had daarentegen een bijna onnozele kijk op het geheel. Alsof chemo alleen maar een woord was en niet een hele bak ellende die mijn normale ik tijdelijk uitschakelt voor een hoger doel, namelijk het op non-actief zetten van de kankercellen die mijn bestaan uitschakelen.
Bij patiënten die het curatieve pad volgen is het bijna logisch dat zij chemotherapie een acceptabele behandelingsvorm vinden, ze willen tenslotte genezen. Bij patiënten zoals ik die het palliatieve pad volgen is genezing niet aan de orde, maar de kwaliteit van het leven. Chemo-therapie kan het leven wel verlengen, maar op zich kwalitatief niet verbeteren. Dit laatste deel van de zin was ik echter vergeten. Ik was tenslotte de eerste vijftien therapieën, vorig jaar rond deze tijd, bijna fluitend door gekomen. Ik had de maximale hoeveelheid gehad en ging om de dag naar de sportschool om als een dolle tekeer te gaan. Tuurlijk kwam ik wel eens adem tekort, maar ik ondervond er weinig echte last van.
Maar er zijn meerdere soorten medicatie. De een is agressiever dan de ander. De invloed op de kwaliteit van het leven kan dus anders zijn. En vooral dat, merkte ik de laatste zes weken. Vol enthousiasme was ik de infuusafdeling betreden zonder te weten wat me te wachten stond. Ik was kinderlijk naïef en zag het geheel als gezellig en minder als een ernstige zaak waarbij niemand met me zou willen ruilen. Het feit dat de vloeistof onder hoge druk in mijn aderen gespoten werd omdat anders mijn vaten zouden beschadigen deed niet meteen een belletje rinkelen. Ik vond het zelfs jammer dat de verblijftijd op de afdeling zo kort was.
De wijze waarop de oncoloog tot me gesproken had, met meer klem op bepaalde tonen om tot me door te dringen, had me niet losgelaten. Het werd tijd om te gaan luisteren en niet alleen aan te horen. Ik weet dat zij als persoon ook om me geeft en me dus geen experimentele onzin verkoopt. Ze wilde me vertellen dat het tijd is om los te laten. Mijn leus "loslaten is vinden" was nu ook echt voor mij bedoeld. Maar dat betekent dus dat ik geen behandeling meer krijg. Het einde van de therapieën, zowel hormonaal als chemo.
Ik heb besloten om te luisteren. Ik stop. Een dag lang heb ik gehuild. Ondertussen maakte ik in mijn hoofd een nieuwe filosofie. Ik trek de stekker eruit en ga over op zonne-energie. Ik heb geen wapens nodig, ik ga op eigen kracht verder, ik ben een pacifist. Komt de drang om hippie te zijn toch nog goed van pas. Ik ben ervan overtuigd dat mijn lichaam zich zal herstellen qua kracht zodra de gifstoffen eruit zijn. Dat ik dan ook weer vaker ga sporten en mijn conditie in kan zetten als middel om mijn eigen pad te verlengen.
Ik heb de beslissing om te stoppen met de behandeling niet in een dag genomen. Ik heb moeten overleggen met Arrie en Owen. Want hoe komt zo een boodschap binnen? Ik geef het niet op, zo wil ik het niet laten overkomen. Ik wil er juist weer zijn. De afgelopen weken heb ik soms hele dagen op bed gelegen en kon ik slechts enkele uren genieten van de dag. Ik was een door morfine aangestuurd monster en cannabis was mijn beste vriend. Maar al het gebruik van middelen die onder de opiatenwet vallen maken dat ik als persoon niet echt geestelijk beschikbaar ben. Ik heb weliswaar geen pijn, maar zit soms behoorlijk in mijn eigen wereld. Ik vergeet veel, heb woordvindingsproblemen en slaap ongelooflijk veel.
Bewust aanwezig zijn vraagt zijn prijs. Als ik wil autorijden, kan ik geen pijnstillers innemen. Een paracetamol heeft bij mij allang afgedaan. Ik zal dus moeten kiezen tussen vrijheid en pijn, of beperkte vrijheid en geen pijn. Ik fiets wel met morfine, maar soms heb ik het gevoel dat ik van een besneeuwde berg naar beneden slee zonder dat ik weet of er bomen op mijn pad staan. Ik heb veel over voor vrijheid. Dus fietsen en rollatoren (nieuw werkwoord) zijn de twee vormen van voortbewegen die ik (justitieel) ongestraft kan uitvoeren. Ik hoop vurig dat Owen zijn rijbewijs zal halen om mijn autonomie te vergroten. Oh, wat verlang ik naar dat moment, hij is er gelukkig mee bezig en beseft de noodzaak.
Vandaag werd ik gewekt met de vraag om mijn telefoon van mijn werk op korte termijn in te leveren. Ik had stiekum gehoopt dat dat deel van verbondenheid met mijn werk vergeten zou worden. Het is iets waar ik me wel al op had voorbereid, want waar hou ik eigenlijk geen rekening mee en waar bereid ik me niet op voor? Maar het is een bittere pil die als een dolksteek voelt. Mijn salaris is met eenderde verlaagd en mijn bureau is al bijna een jaar bezet door andere werknemers, allemaal begrijpelijk maar toch.....        Gelukkig is de band met mijn roomies en nog wat andere collega's omgezet in "De Eetclub". Een heerlijke schare mensen die me blij maken met hun werkbelevingen en anekdotes. Voor hen hoor ik er gelukkig nog bij. Ik mis de leerkrachten, ik mis het lopen door het gebouw. Er zijn zoveel mensen die ik mis die het werk leuk maakten, van de kelder tot de bovenste etage.    Dillema's zorgen voor heel wat vraagstukken. Ik heb beslissingen genomen, ik sta achter mijn besluit. Ik weet dat dat voor anderen die beroepsmatig beslissingen moeten nemen niet altijd makkelijk zal zijn. Ik weet dat mijn manager een groot hart heeft en zal balen dat er soms hoofdstukken in het protocol zijn die niet leuk zijn en nooit leuk zullen worden. De wereld is mooi, de wereld is hard. Ik begrijp beide kanten.

p.s. Zodra ik mijn werktelefoon hebt ingeleverd, laat ik mijn nieuwe (oude) nummer weten.