Na wat twijfels over een weekendje weg, heb ik toch toegestemd mee te gaan. Ik was namelijk zo moe, dat ik me niet kon voorstellen dat een paar dagen op pad me ontspanning zouden opleveren. Gelukkig had ik even een paar dagen de tijd gekregen om eventueel 'nee' te mogen zeggen zonder dat iemand zich beledigd zou voelen en dan komt de energie vanzelf. Ik weet namelijk van mezelf dat ik een entertainer ben en dat ik dat tegenwoordig niet altijd meer waar kan maken met dezelfde slagkracht als voorheen. Het is een kwestie van loslaten om mijn ik van nu te accepteren.
Toch merk ik dat er niet veel verdwenen is van mijn (naar ik hoop prettig) gestoorde karakter. Samen met Arrie, Owen, Schodo, Catootje plus DVVV en Terror F. en als bonus Muis, hebben we geweldige dagen in een prachtige accommodatie gehad in het dorpje Nooitgedacht. Nooitgedacht,een mooie naam voor een onverwacht fantastisch weekend. In het huis was een tweepersoons Finse sauna (een soort gourmetset maar dan horizontaal) en een bubbelbad.
Centraal in het vakantiepark lag een enorm zwembad waar Owen en Schodo, de kids en Arrie en Catootje zijn gaan zwemmen. Muis en ik keken toe hoe de twins heen en weer gegooid werden en de grootste pret hadden. We zijn met een delegatie van het hele gezelschap bij Piep en Ko op bezoek geweest in Wapse. Daar hebben we een hele gezellige middag gehad in een warm huis met een retro interieur. Piep en Ko lijken hun dromen, die ze al jaren hadden, steeds meer waar te kunnen maken. Ze maken kunst, geven voorstellingen, organiseren activiteiten voor kinderen  en treden regelmatig op met zowel theater als muziek. Ze halen het beste uit al hun talenten en het is mooi, maar ook benijdenswaardig dat zij hun idealen ten uitvoer weten  te brengen.
Terwijl ik foto's  bekijk van hun pand denk ik terug aan het pand dat ik van plan was te kopen. De constructie van het pand was bijna identiek en ook de achterliggende visie. Ik probeer niet verdrietig te worden bij het  idee dat het zo lijkt op wat ik wilde. Het is nou eenmaal niet zo. Toch droom ik nog regelmatig over hoe de realiteit en de uitvoering van mijn Utopia (Conviva) zou zijn  geweest. Het is gewoon zo leuk om van je passie je werk te maken. Dat deed ik natuurlijk al in het onderwijs, maar mijn handen wilden ook wat.
Maandag de hele dag gewerkt met de partner die ik graag bij mijn bedrijf 'Conviva' had betrokken. Skatje is net als ik meubelstoffeerder, maar ook nog eens meubelmaker, kunstkenner, koopjesjager en nar. Onze karakters versterken elkaar, het is een vlek op vlek reactie. In mijn werkruimte was het een kabaal van jewelste. We hebben heel hard gewerkt aan een onooglijke designstoel die ik steeds cynisch de 'schijtstoel' noem, meer vanwege de bruine stof dan om het model. Ik ben er dan ook van overtuigd dat we weer een fijn stukje A&A zullen afleveren.
De stoel was gisteravond nog niet af. We zijn namelijk belachelijk precies en hebben dus een lage productiesnelheid. In arbeidsloon zou de fauteuil onbetaalbaar worden. Maar ook het geluksgevoel dat ik kreeg van het samenwerken is niet in geld uit te drukken. Ik heb verschrikkelijk gelachen met mijn zeer dierbare vriend en dus tevens even mijn collega/zakenpartner.
Alle mooie belevenissen van de afgelopen week hebben mijn verdriet ver naar de achtergrond gedrukt. Af en toe steekt het natuurlijk de kop op. Bij het kijken naar de opening van de Olympische spelen was ik me bewust dat het zeer waarschijnlijk is dat ik de winterspelen voor het laatst zie. Het is een emotionele gedachte, maar ik geniet er dubbel en dwars van. Net als van alle mooie kaartjes en cadeaus die me helpen herinneren aan mijn plek op mijn tijdlijn. Toch ben ik er superblij mee en dankbaar. Ik voelde me gelukkig toen ik bij een inspiratiemiddag op het HCO veel van mijn favoriete leerkrachten ontmoette. Die gemengde gevoelens wrijven soms net over de pijnplek. Maar net als bij het stoten van je hoofd is tegendruk ook erg effectief.
De reacties op mijn vorige blog helpen me door te gaan en niet bij de pakken neer te gaan zitten. Ik heb een reputatie hoog te houden.
Het waren hele dolle dwazen dagen die me vele kankervrije momenten geboden hebben. Ik heb nog meer mooie kanten van mijn zoon en man gezien en evenzo ook van mijn vrienden en van de twins. Het leven is mooi, zelfs als ik iedere dag moet leven met (tot nu toe veelal dragelijke) pijn. Mijn 'off days'  worden ver naar de achtergrond gedrukt door de schoonheid van het bestaan. Bezig zijn geeft me een vakantie van mijn langzaam naderende lot.