Ik ben opgevoed in een gezin waar we altijd bijnamen hadden voor iedereen in de buurt: Jantje Precies voor de buurvrouw die altijd schoonmaakte, De Puienpieser voor de man die te dicht langs te huizen/puienn liep, De Strijkplank voor de lange dunne ietwat stijve buurvrouw van de overkant en Klaar in het Openbaar voor een jonge man die af en toe zijn geslacht in een portiek onder zijn regenjas vandaan toverde.
Ik denk dat ik dus daarom zelf altijd meteen bijnamen verzin bij gebrek aan kennis over de echte namen. Ik zie iemand en laat de associatie komen. Zo heb ik nu Koekje Erbij, Shirley Temple, De Wimbledon Man, maar natuurlijk ook minder leuke namen zoals De Zeikerd. Deze minder leuke namen ontstaan na een aantal ervaringen en dan kies ik de grootst gemeenschappelijke deler. Ik heb dit, zoals eerder vermeld, waarschijnlijk te danken aan mijn moeder. Zij is altijd erg creatief met taal en gevat. Een dagje op stap met mijn ouders noem ik om die reden 'Een dagje uit met de stichting'. Zeker nu, naarmate de jaren verstrijken, alle eigenaardigheden steeds meer uitvergroot worden. Mijn moeder fluit de hele dag zonder geluid en mijn vader herhaalt bij voorkeur alles drie keer. En ikzelf word ook steeds gekker, dus een dag op stap is er een van elkaar in de maling nemen en op humoristische wijzen plagen met onze ingeslepen handicaps. 
We zijn afgelopen donderdag op zoek geweest naar een loungeset voor onze tuin. Aangezien mijn ouders het mogelijk hebben gemaakt om de tuin alvast rolstoel-proof te maken en ook de sponsor van de set zijn, was het leuk om alvast wat veldwerk te doen alvorens Arnout de uiteindelijke beslissing mag nemen. Gedrieën zijn we in de auto van mijn ouders op pad gegaan.
We begonnen bij een aggenebbis tuincentrum in Aalsmeer waar de verkoopster slechts een ongemotiveerd doorgeefluik was van de inferieure meubelen die er te krijgen waren. Maar vader scoorde nog even bloembollen van vorig jaar voor 29 cent terwijl ik ongeduldig stond te wachten en mijn moeder Kaapse violen aan het inpakken was. Ik wilde niets liever dan weg van deze dumpplek waar op een onnoemelijke hoeveelheid vierkante meters onnoemelijk veel troep te krijgen was.
Het navigatiesysteem van de auto leidde ons langs routes waar mijn vader nooit geweest was. Met de herhaalde uitroep: 'Ik ben hier nog nooit geweest, ik ben hier nog nooit geweest, ik ben hier echt nog nooit geweest', begon het feest. Iedere keer als we ergens kwamen zei ik: ' Ik ben hier nog nooit geweest' ' Mam, ben jij hier wel eens geweest?' Pap, ben jij hier wel eens geweest?' ' Ik nog nooit.' Het beloofde een goede middag te worden vol gekkigheid en humor.
Ik kon/kan me ergeren aan mijn ouders, net als iedereen. Waarschijnlijk is dat gevoel op zijn tijd insgelijks. Toch lukt het me beter om ook waardering op te brengen voor hun groei en toenemend respect voor mijn stijl van leven. Zeker nu we als trio niet weten hoe lang of hoe kort het leven duurt. Ik gun ze een kans om zaken te bespreken en kan vergeven voor datgene er minder goed is gegaan. Niet makkelijk, maar noodzakelijk. Ik wil straks niet huilen om de gemiste kansen, maar glimlachen om de momenten van waarde die er nu zijn.
Na het verlaten van de het vreselijkste tuincentrum ooit (Het Oosten in Aalsmeer, maar ik zal de naam niet noemen), zijn we onderweg naar Waddinxveen nog even gestopt bij Intratuin in Ter Aar. Ze hadden daar prima personeel en een mooie set. Alleen was de set van artificieel bamboe en dat heeft iedereen al staan. Natuurlijk ben ik altijd op zoek naar iets anders dus ik stond al bij de uitgang toen mijn vader nog zwaar in onderhandeling (tot bloedens toe) ging over de prijs. Ik zei vroeger altijd al toen mijn vader vertegenwoordiger was, dat hij zij vrouw en kinderen nog zou kunnen verkopen.
Op naar de laatste winkel ' Life style Garden' in Waddinxveen. Na wat zoeken voor het juiste bruggetje parkeerde mijn vader de auto voor een winkel met stijl. Een zeer lieve verkoopster hielp ons zeer vakkundig en vond iedere vraag naar extra van mijn vader prima. ' Tuurlijk kunt u dat vragen' zei ze, 'maar dit is onze uiterste korting'. Ze was lief en geduldig. De kussens van de set waar mijn oog op gevallen was bleken in verschillende kleuren te koop. Ik was meteen enthousiast over de groene kleur. 'U kunt deze kleur over een jaar over een jaar of drie-vier wel zat zijn' zei. Ik werd geconfronteerd met een visioen van hoe de vlag er over die tijd bij zou hangen. ' Dat zal bij mij wel meevallen' antwoordde ik. Niet kort daarna sprak ze over een levenslange garantie. Ik werd een beetje melig van deze deadlines en moest lachen. Omdat ik het lullig vond om haar niet te laten weten waarom ik lachte, heb ik haar niet lang daarna verteld waarom ik plezier had. Deze informatie sloeg in als een bom. Ik voelde me er schuldig over maar kon niet anders dan haar uit de droom helpen. Ik was namelijk bang voor nog meer vormen van garantie die mijn lot zouden benadrukken. De lieve verkoopster vertelde over een vriendin van haar die net een jaar geleden overleden was aan de gevolgen van borstkanker en dat het haar enorm raakte om mijn verhaal te horen. Haar vriendin liet twee kinderen na van 1,5 en 3 jaar en natuurlijk een echtgenoot en vele verbijsterde vrienden en familie.
Toen mijn vader vroeg of we een kopje koffie konden krijgen (hij vroeg dit niet onmiddellijk natuurlijk, maar na een poosje) ben ik achter verkoopster aangelopen naar het keukentje waar de Senseo stond. Ik heb haar gevraagd hoe het met haar ging en dat ik het vervelend vond dat ik met mijn openbaring oud/nieuw zeer had opgerakeld. Ze vertelde dat ze haar vriendin in de anderhalf jaar van haar ziekte maar een keer tien keer had gezien. De vriendin wilde absoluut niet dat er gehuild werd in haar bijzijn. De verkoopster lukte dit niet altijd goed vandaar het beperkte aantal contactmomenten. Ik bedacht me meteen dat ik geen voorwaarde stel aan het gedrag van mijn visite, bij mij geen emotiecensuur!
Vandaag gaan Arnout en ik weer naar dezelfde zaak om de set te bekijken. Helaas werkt de lieve goed geëmotioneerde verkoopster, bijnaam 'het schatje', niet. Ik had haar graag weer net als gister een dikke knuffel willen geven. Ik hou van mensen met gevoel, dat vind ik mooie mensen.
Op de terugweg ben ik met mijn ouders nog even langs een 'kaasboerderij/plantenzaak/supermarkt' gereden. Even nog wat betaalbare aardbeien scoren en daarmee eindigde het dagje uit met de stichting.