Bij het Veerse meer (in Zeeland) beleefde Wenkbrauw (het kind van Lies Proef) zijn allereerste strand- en waterervaringen sinds hij kan lopen. Ik heb foto's gemaakt en vastgelegd hoe hij het avontuur tegemoet trad in de kielzog van zijn moeder. Zijn wankele stappen over het rulle zand herinnerden me aan een korte vakantie naar Saint Michel (in Frankrijk) 16 jaar geleden. Owen was toen van dezelfde leeftijd en dus qua ontwikkelingsfasen gelijk.
Als ik terugdenk, zijn het altijd fijne herinneringen. Ik kan me Owen niet huilend herinneren of met een woedeaanval. Hij zal het waarschijnlijk allemaal hebben gedaan en beleefd, maar het neemt geen plek in, in mijn geheugen. Foto's uit die tijd doen me ook nu nog altijd smelten als ik naar zijn pretgezicht kijk. Veel van die blikken zijn nog steeds bewaard en heeft Owen ook nu nog in zich. Hij weet net als toen, een gezicht te trekken waarmee hij zijn zin wil krijgen, hij maakt grappen om de lucht te klaren en hij heeft zijn prachtige fysiek bouw behouden (sixpack, joekels van bovenbenen etc.).
Afgelopen dinsdag zag ik mijn zoon voor het eerst sinds twee weken. Hij en ik hebben elkaar even innig omhelst, evenals we zoveel jaren geleden deden. Ik moet nu alleen mijn armen omhoog houden omdat hij mij voorbij geschoten is. Hij heeft een snorretje en een summiere sik laten staan, hij is knapperig gebruind en vier kilo afgevallen. Zo te zien heeft hij het er heelhuids vanaf gebracht in Spanje. Uit zijn verhalen begrijp ik dat iedereen die meegaat met de jongerenreizen behoorlijk losgeslagen is, dus hij was niet de enige. Wel een van de luidruchtigste bekent hij zelf. Van wie zou hij het hebben?
Blij met zijn en mijn thuiskomst stond voor mij het 'normale' leven weer te wachten. Ik ben nu bijna klaar met op pad zijn. Ik heb nu Australië, Spanje en Zeeland gehad en volgend weekend volgt nog Parijs. Daarna wil ik even een hele periode niets, weer ritme en bezigheden oppakken. 
Ik voel me alsof ik op een dobberende boot zit en er ieder moment een waterval kan komen. Ik weet niet hoe diep de val zal zijn en welke fysieke gevolgen deze zal hebben. Op 9 september krijg ik pas meer te horen over mijn tumormarker, pas dan weet ik meer over het effect van de hormoontherapie. Tot die tijd probeer ik mezelf goed op pijl te houden en niet bang te zijn, want ook dat overkomt me wel eens. Zeker nu ik de laatste tijd iedere avond wel extra pijnstilling gebruik om te slapen.
Ik neem stappen die misschien door veel mensen als voorbarig worden gezien. Ik heb vandaag een handtekening gezet voor een mooi plekje op de begraafplaats Eikelenburg in de urnentuin. Ik kwam de plek een paar weken geleden per toeval (bestaat niet) tegen. Een prachtig stukje van een kleine vierkante meter met een prachtige, stevige buxushaag erom heen. Het plekje ligt op het zuiden, op een vrij open plaats. Ik had er meteen een apart en goed gevoel bij.
Natuurlijk ervaar ik het vinden van deze bijzondere plek niet als een feest, maar wel als bijzonder. Ik werd zelfs een beetje misselijk bij de gedachte dat dit soort zaken ook allemaal bij mijn weg horen. Nu Arnout 'mijn plekje' heeft goed gekeurd, heb ik vrede met de gedachte. Ik kan er een mooie Margriet planten en regelmatig zelf naartoe gaan om het geheel meer waarde te geven. Ik kan er gesprekken voeren met vrienden en het tonen aan wie wil. Ik wil dat het een plaats met een eigen geschiedenis wordt.
Owen is hier nog niet aan toe, hem laat ik zijn eigen stappen nemen. Ook daarin zijn alle stappen die hij neemt nieuw en soms wankel. Ik loop met hem mee, in zijn tempo en vol liefde als van een moeder die haar kind voor het eerst het strand en water ziet ontdekken.