Mijn verhaal van vandaag schrijf ik in eerste instantie in bed. Owen is even naast me geschoven, hij heeft voorjaarsvakantie. Hij is bezig met het inplannen van zijn rijlessen. Ik kan niet wachten tot hij mij kan chaufferen. Ik kan wel een stevige begeleider gebruiken. Ik weet dat ik hem nodig ga hebben, op meer vlakken dan alleen maar als bestuurder.
Vanmiddag krijg ik van de oncoloog te horen of en wanneer ik chemo krijg. Ik kwam al een verpleegkundige tegen van de afdeling waar de  giftige sappen worden toegediend. Ze begroette me vriendelijk. Ik zei haar dat ik binnenkort weer naar haar etage zal komen om aan het infuus te worden gelegd. Ik zag aan haar reactie dat het geen goed nieuws was. Patiënten die recidiveren komen niet omdat het beter met ze gaat en die kennis maakte dat haar gezicht betrok. Ik probeerde haar nog op te vrolijken door te melden dat ik het wel erg gezellig vind op hun afdeling en dat we er wel weer een feestje van gaan maken. Ze beaamde dat dat wel aan me toevertrouwd is.
Vorige week vrijdag had ik een hele bijzondere ervaring die veel indruk op me maakte en me de hele week al aan het denken heeft gezet. In het Proeflokaal nam ik in mijn ooghoek (naar ik dacht) een vrouw met grijze krullen waar. Na een poos zag ik de persoon en face en zag ik dat het een man was. Hij had een mokkakleurige huid, een prachtig symmetrisch gezicht (vrij van rimpels) en indringende kijkers. Ik kon mijn ogen niet van de bijzondere verschijning afhouden, ik kon niet geloven dat iemand zo mooi (ik zeg niet per se knap) kon zijn. Er hing iets mysterieus om hem heen. Na een periode van oogcontact kwam hij op me af en reikte me zijn hand. Hij gaf me een steen.
Ik moest terugdenken aan het jaar 2006 toen een Indiër zomaar op straat op me af kwam en me een steen gaf met de boodschap dat ik binnen niet al te lange tijd een rijzige man zou ontmoeten met blond haar. Kort na die speciale gebeurtenis (een week of wat) ontmoette ik Arnout. Ik heb de steen altijd als een schat in mijn portemonnee gehouden. Ik heb de steen slechts eenmaal uitgeleend bij de bevalling van de twins aan Catootje, maar daarna heb ik de steen weer teruggekregen en weer opgeborgen in mijn beurs om zo het geluksvoorwerp voor altijd bij me te dragen.
Nu kreeg ik dus weer een steen van een even mysterieus aanvoelende persoon. Alhoewel deze figuur een nog diepere indruk op mij maakte vanwege zijn tussenmenselijke charisma. De tranen liepen langs mijn wangen. Ik vroeg hem waarom hij mij deze steen gegeven had. Hij antwoordde dat hij het gedaan had omdat ik zowel vreugde als verdriet uitstraalde. Welke woorden er over een weer gesproken werden kan ik me niet letterlijk herinneren. Hij wilde me geluk meegeven of iets dergelijks. Ik lichtte hem in over mijn lot en hij zei daarop dat ik niet dood zou gaan. Ik benadrukte nogmaals dat daaraan niet meer te ontkomen is. Hij gaf me daarop nog een voorwerp. Ik voelde dat het een kastanje was. Terwijl ik deze ontving besefte ik wat hij met niet doodgaan bedoelde. Hij zei: 'Kom over twee weken weer, dan zal ik er weer zijn.'
‘s Avonds thuis besprak ik met Arrie en Chrisje de buitengewone bijna bovenaardse ervaring. Arrie vroeg me of ik me nog wist wat mijn eerste cadeau aan hem ooit was. Ik moest goed denken, maar kon het me niet meer herinneren. Hij attendeerde me erop dat het een kastanje was. Diezelfde nacht had ik een droom. Ik kreeg de aankondiging dat de persoon die ik ontmoet had een engel was.
Ik ben zoals een ieder wel weet geen aanhanger van een zweverige levensstijl of über spiritueel. Maar ik denk wel veel na over de zin van het leven en het bestaan in zijn algeheel. Ik heb steeds meer het gevoel dat de tussenmenselijke persoon me een aankondiging heeft willen geven dat ik niet bang hoef te zijn voor wat gaat komen. Ik was al niet bang, meer voor de weg ernaar toe dan voor de uiteindelijke stilte. Ik heb een aantal vrienden verteld over deze uitzonderlijke ontmoeting en de mogelijke inhoudelijke betekenis. Niemand wijst de gebeurtenis af en bijna iedereen krijgt kippenvel.
Vanmiddag eerst maar (weer) eens naar het ziekenhuis om meer aardse zaken te regelen. Eens kijken of er nog wat toxisch is dat de kankercellen de kop in kan drukken. Het leven gaat hier op aarde ook nog even door. Ik heb met Arrie nog een succes geboekt wat betreft mijn BTK-keurmerkplan. Het geheel stond op een laag pitje en ik begon het geloof op een goede afloop bijnate verliezen. Maar het MCH en Sportcity willen het plan echt vorm gaan geven en dus zal de aftrap binnen niet al te lange tijd plaatsvinden. Arrie neemt het stokje van me over. Ik ben ervan overtuigd dat het onder zijn begeleiding een succes zal worden. Ik loop mee zolang het kan, samen zijn we sterk. Bij ons is één en één de kracht van drie.
Nu ik na een onderbreking van een halve dag op de bank zit met een oor dat luistert naar de berichten over de Olympische spelen, weet ik dat ik vrijdagochtend mijn vijfentwintigste chemo van mijn leven zal krijgen. Ik kreeg even de indruk dat de oncoloog helemaal geen behandeling meer wilde geven. Ze richtte al haar pijlen op pijnbestrijding. Ik ben echter geenszins van plan de chemo te ontlopen. Ik ga de uitdaging aan. Ik weet dat het weer leven wordt met allerlei nare bijwerkingen. Ik weet dat mijn haardos weer flink uitgedund zal worden. Maar ik ga ook niet met lede ogen het woord 'uitbehandeld' aan mezelf koppelen, dat weiger ik. Dus ik zal proberen zoveel mogelijk genietmomenten te pakken, ook daar waar weinigen er enkele zullen verwachten. Het is goed op de dagbehandeling waar mijn infuus wordt ingebracht, ik verheug me weer op de gesprekken met het personeel en op de aandacht die ik krijg. Klageritus is een ziekte die ik nooit zal willen hebben, lijkt me afschuwelijk.  
Ik zit in mijn 'onesie' (populair woord voor een eendelig pak). Ik heb even helemaal geen pijn dankzij de neusspray waarvan de pijnstillende werking verdubbeld is. Heerlijk, even de stilte van pijnloos zijn. Ik kruip straks lekker naast mijn lieve man. De man die me beloofd werd door een man met een steen. Ik verheug me en kijk uit naar de ontmoeting over anderhalve week met de man die me ook een steen gaf. Ik denk en weet dat zijn boodschap me gerust zal stellen. In mijn hoofd hoor ik de melodie van James Blunt: My life is brilliant. My love is pure, I saw an angel. Of that I'm sure.... Alleen die zinnen, steeds opnieuw.