Na het bezoeken/ aanwezig zijn op een aantal nieuwjaarsrecepties is het voor mij weer duidelijk hoe moeilijk het is voor mensen om te dealen met mij als een persoon met kanker. Ik neem niemand iets kwalijk, we worden tenslotte beter voorgelicht over seks dan over de omgang met ongeneeslijk zieke mensen. Er is geen handboek met voorbeeldzinnen. Geen kreten top 10 of wat dan ook over wat je het beste zou kunnen zeggen. Toch verbaast het me wel dat personen me vragen of ze me wel een gelukkig nieuwjaar kunnen wensen.
De conversatie verloopt dan een beetje als volgt. ‘Hallo, hoe is het met je? Of kan ik je dat wel vragen, het is zeker niet goed met je?’ ‘Jawel hoor’ antwoord ik dan. ‘Ik geef het leven een 9.8’
‘Maar kan ik je wel een gelukkig nieuwjaar wensen?’ Ik ben dan bijna geneigd om te antwoorden: ‘Nee, doe maar een slecht jaar, daar heb ik meer behoefte aan’. Ik weet dat ik mensen zal afschrikken en ik snap hun communicatieve onhandigheid jegens mijn levenssituatie. Toch wil ik een ieder met klem adviseren om iedereen, ook een terminale patiënt, want dat is nog een fase verder, in ieder geval een goede tijd te wensen. Wie schaad je ermee om iemand het beste te wensen?
Ik sprak een oud loopmaatje dat zelf zo haar eigen strijd heeft gehad in haar leven op de nieuwjaarsreceptie van AV Sparta. Het was een heerlijk en open gesprek. Het gesprek was zo bijzonder en zo vol wederzijds respect dat het die dag alweer een geslaagde dag maakte. Ik ben misschien in de ogen van anderen met weinig tevreden, maar dat wil ik ook zijn.
Voorafgaand aan dit gesprek sprak ik met iemand wiens dochter vorig jaar een acute vorm van kanker kreeg. Ze was nog maar pas een jaar moeder en keek de dood regelrecht in de ogen. De angst dat ze binnen een aantal weken zou sterven was groot. Ik heb heel veel aan haar gedacht en regelmatig naar haar geïnformeerd. Nu sprak ik haar vader. Hij noemde het afgelopen jaar een verloren jaar. Ik vroeg hem wat hij geleerd had. Hij antwoordde dat hij geleerd had dat veel mensen hem in de steek hadden gelaten. Ik vroeg hem of hij wist wat daarvan de reden was. Hij had geen idee. Ik vroeg hem of hij die mensen benaderd had. ‘Nee natuurlijk niet’, was zijn repliek. Ik vroeg hem of hij ze kon vergeven. ‘Nee, absoluut niet’, was wederom een dergelijk respons. Zijn dochter kon dat wel, vertelde hij, maar dat begreep hij niet. Winst voor zijn dochter en voor haar dus een gewonnen jaar.
Wie gekeken heeft naar het programma ’24 met’ waar Ali Bouali een dag en een nacht met Theo Maassen in gesprek was, zal met ontroering hebben geluisterd naar Ali die vertelt dat hij als de zon wil zijn.  De zon schijnt zonder er iets voor terug te verwachten, ook als het bewolkt is. De zon zal nooit eens een dag besluiten niet te schijnen. Zo wilde Ali zijn, zo wil ik zijn. Natuurlijk schijn ik soms op plekken waar ik niet door de bewolking kom, zoals de vader van de zieke dochter. Op die plek ga ik mijn energie dan ook maar niet verliezen, maar verder blijf ik schijnen soms tegen beter weten in.
Een aantal dagen geleden was ik op het HCO en een dag later op mijn oude school, De Dr. Willem Drees’. Ik was blij mijn collega’s van het HCO te spreken. Er wordt hard gewerkt en goed werk gedaan. Het onderwijs heeft een continue impuls nodig om leerkrachten scherp te houden, dat vind ik een mooie missie. Op de ‘Dr. Willem Drees’ liep ik door het splinternieuwe gebouw waar jaren geleden, toen ik er nog werkte, al sprake van was. Ik voelde me thuis bij de school die bezig is om onderwijs te geven dat uit het hart komt. Ik houd van onderwijs en ik voelde me verdrietig dat ik geen deel meer ben van het team, terwijl ik me er nog zo een onderdeel van voel. In mijn dromen sta ik daar weer voor de klas omringd door kinderen die van alles willen weten. Die lachen om mijn flauwe grappen en spelend leren. Ik mis het zo!
Toen gistermiddag Hieperdepiep hier was hebben we uren lang gepraat over waar het in het onderwijs eigenlijk om moet gaan. Dat je samen met het team verantwoordelijk bent voor de leerling of student en dat je dus moet samenwerken om een mooi product te kunnen leveren. Dat je vernieuwing niet moet schuwen maar omarmen. Ondertussen is het gelukkig zover dat alle vintage ideeën van toen goed zijn voor het evidence based (getoetste kennis en ervaring) handelen van vandaag. Ken Robinson (onthoud zijn naam en kijk op TED.com) is mijn held op het gebied van onderwijsvisie. Wie iets wil leren van het gewenste leren kan niet om hem heen. Je hoeft geen leraar te zijn om van hem te genieten en van hem te houden.
Coachen aan de keukentafel is iets dat me zoveel energie geeft dat ik bijna licht geef op het moment dat iemand mijn keuken verlaat. Ik word er gelukkig van om mijn kennis en ervaring uit te wisselen en betrokken te worden bij vraagstukken. Dat geeft me het gevoel dat ik er toe doe en ik niet voor niets mijn studie heb gedaan. Ik ben weer op zoek naar nieuwe missies. Annie is getrouwd, de make-up is er alweer af en de krullen zijn weg. Vele kussens zijn af en het BTK-project verloopt moeizaam. Ik ga weer een lijst maken van nieuwe doelen.
Van de oncoloog kreeg ik groen licht om door te gaan met mijn huidige chemotherapie. Ondanks de wat grillige lijnen van mijn markers is Xeloda het medicijn van dit moment, mijn vriend, mijn middel.
Over een maand of twee verwacht de oncoloog dat ik over moet stappen op een ander medicijn. Mijn koorts is gezakt en ik voel me iedere dag weer sterker. Morgen weer naar de sportschool. Om beter te kunnen zitten met minder pijn, heb ik Rita gekocht. Het is een bruin schapenvel en aangezien de vrouw van Bob Marley, Rita heette, hebben we er weer een levensloze hui(d)sgenoot bij. Misschien neem ik Rita morgen wel mee naar de sportschool. En oh, wee, wie me schaapachtig na gaat staren!