Het enige wat ik op dit moment wil is zitten. Ik zit wel, maar niet op mijn comfortabelst. Het is 14.45 en ik ben net terug van de sportschool. Voorafgaand aan mijn sportmoment was ik in het ziekenhuis bij de oncoloog en aansluitend bij de nursepractitioner. Ik heb tot nu toe alleen een banaan op, sportdrank en een glas jus d’orange. Terwijl ik schrijf en me dooderger aan mijn pc die veel te langzaam werkt, stop ik wat gedroogde vruchten in mijn mond. Ik heb geen tijd om te gaan hangen, er wordt een verhaal verwacht. Dat krijg je als je met zekere regelmaat schrijf. Er is aanbod en dus vraag... Eigen schuld, dikke bult.

Vorige week waren Arrie en ik een aantal dagen naar Winterberg. De derde keer in een jaar tijd. Vorig jaar waren we net aan het bekomen van het nieuws van de uitzaaiingen en mijn voorspelbare toekomstverwachting. Het hotel was leeg maar verzorgd. Er lag toen een halve meter sneeuw en dat maakt iedere omgeving tot een sprookjesdecor. Het dorp Elkeringhausen lag erbij alsof Anton Pieck het dorp getekend had. Vanwege de hevige sneeuwval konden we maar langzaam rijden en kwamen we in het donker aan. 
Het hotel bleek een oude dorpsschool te zijn geweest dus ik voelde me om meer redenen wel thuis in het gebouw met hoge muren en grote ramen. Een jong Nederlands echtpaar probeerde hun hotel dat iets weg had van een ‘ik vertrek-missie’, ietwat inspiratieloos sfeer in te blazen. Avondeten hadden ze niet omdat hun etablissement nog niet af was en ze zelf in de keuken/eetruimte woonden. Wij moesten dus op zoek naar een restaurant op loopafstand aangezien we geen zin meer hadden nogmaals door de hoge sneeuw te rijden. In het door sneeuwval zo pittoreske  dorpje namen wij een feestelijk verlicht huis waar. Het bleek helaas geen hotel. Na nog een rondje door het dorp ontdekten wij een vaag verlicht hotel/restaurant ‘Gasthof Müller’ genoemd. Binnen hingen wat dorpsjongeren aan de bar en de eigenaar had de uitstraling van een net kapot gevallen kerstbal. Op de vraag of hij iets te eten had antwoordde hij wat nors dat er wel brood en worst was. Het tafereel was deprimerend en vooral het gebrek aan voldoende licht maakte het nog erger. Ik vroeg de man of hij voor iets meer licht kon zorgen. “Warum?” was zijn antwoord terug. Wij hebben hem en de andere stamgasten gelaten voor wat het was en zijn vertrokken. Hongerig hebben wij toch maar de auto gepakt en zijn naar Winterberg gereden om voedsel in te slaan en hebben er in onze Afrikaans thema aangeklede hotelkamer zelf een feest van gemaakt.
Nu een jaar later had ik wederom via vakantieveilingen een aantal dagen geboekt in een hotel in de buurt van Winterberg. Het vorige hotel waar we een half jaar geleden waren hadden we alweer verdrongen en vol goede moed en hopende op een gelukstreffer gingen wij weer samen richting het onderkomen dat ik impulsief geboekt had. Pas na het indrukken van de knop bekeek ik de recensies van onze aanstaande verblijf. De kritieken logen en niet om. De eigenaar zou zeer onvriendelijk zijn, het hotel gedateerd en het gemiddelde cijfer van alle beoordelingen kwam op een 4.3. Oei, dacht ik…..
Gewapend met Wilhelmina pepermunt en chocolade om goodwill te kopen van de houder van het logement stapten wij in de auto op naar een aantal dagen ontspanning. Ondertussen kan ik, vanwege mijn fysieke toestand, niet meer op ieder willekeurig matras slapen, dus ik wist wel dat we risico liepen dat we voor het bedrag van 25 euro misschien niet de gewenste luxe zouden krijgen. Het hotel bleek ook weer in Elkeringhausen te liggen, net als de oude verbouwde dorpsschool van vorig jaar. De navigatie stuurde ons foutloos op ons doel af. We zagen onze bestemming en schoten allebeiverschrikkelijk in de lach. ‘Gasthof Müller’ stond er boven de deur. We voelden meteen aan ons water dat dit een kansloze missie ging worden. We besloten om nog wel even voor de zekerheid een kijkje te nemen in de gereserveerde kamer. De gastheer was iets vriendelijker dan vorig jaar, maar daar was dan ook alles mee gezegd. We hebben hem de sleutel teruggegeven en als reden gegeven dat ik in een dergelijk bed niet kon slapen. Later heb ik op een reviewsite een aanvulling gegeven bij alle overige recensies. Ik heb mensen het hotel geadviseerd als ze Halloween willen vieren, dat het daar in ieder geval wel een zeer geschikte plek voor is.
Een uur of twee later hebben Arrie en ik ons laten onderdompelen in de luxe van hotel 'Astenrose'. We hebben heerlijk gegeten, geslapen en teruggeblikt. Een jaar vliegt maar zo voorbij. Iets meer dan een jaar geleden was er voor ons nog een ‘later’. We fantaseerden over huizen waar we zouden gaan wonen, het kopen van een camper en het maken van vele reizen als we oud zouden zijn. Nu is er geen gemeenschappelijk ‘later’ meer. Nu leven we in ‘het nu' en het maakt ons kwetsbaar. Hand in hand hebben we naar de prachtige zonsondergang zitten kijken. Met behulp van zelf meegebrachte plantaardige medicatie (die gelukkig in Nederland gewoon in iedere koffieshop te koop is) staarden we tevreden en pijnloos (!) naar de prachtige rode lucht. We dachten nog even de Kerstman met slede te ontwaren, maar hebben vanwege de kou zijn landing maar niet afgewacht.

Mijn verhaal is af, ik kan gaan zitten. Ik moet een week extra rust inbouwen tussen mijn chemokuren omdat de aanmaak van mijn witte bloedcellen niet voldoende is. Mijn tumormarker die gekoppeld is aan mijn borstkanker is gedaald en dat lijkt dus positief. Een andere tumormarker voor (naar wat ik begrijp) andere kankersoorten is gestegen. Het schijnt heel apart te zijn dat de ene marker daalt en de andere stijgt, nogal atypisch zou je kunnen zeggen. De oncologe trok zelf ook haar wenkbrauwen op. Ze vond het wel bij me passen dat het niet zo was als bij andere patiënten. Iedere keer krijg ik te horen dat ik toch wel een bijzonder geval ben. En weet je? Ik vind het helemaal niet erg.