Vorige week bevond ik me nog in het wonderschone Brugge samen met de Preston-sisters. Urenlang hebben we gelopen door een middeleeuws decor van lieflijke huizen en pittoreske straten. Knabbelend aan een stuk verse noga wandelden we steegjes in om het gevoel van vroeger op te snuiven. Alles in het prachtige stadje is voltooid verleden tijd. Nu runnen uitbaters toeristische attracties waar vele honderdduizenden toeristen gretig hun souvenirs kopen.
Wij probeerden zoveel mogelijk op lokale inwoners te lijken, maar met een stadskaart in de hand viel dat toch moeilijk te ontkennen. In de middag liepen we terug naar een cafe dat we 's morgens al ontdekt hadden. In een oud steegje genoten we van zeldzaam lekker bier en het gezelschap van een Belgisch stel dat die dag hun veertigste huwelijksdag vierde. Ze waren oprecht gelukkig, een prachtig stel dat straalde van top tot teen. Met wat gevoel van jaloezie keek ik naar het echtpaar. Veertig jaar samen...wat mooi als je dat lukt en als het je gegeven wordt. In het gesprek kwam mijn situatie ter sprake. De man was vreselijk aangedaan en de tranen liepen hem over zijn wangen.
Na een poos goed en innig gesproken te hebben vroeg de man me met klem of ik alsjeblieft naar het oncologisch centrum in Gent wilde gaan voor 'een tweede mening'. Ik keek hem in zijn smekende gelaat en kon niet anders dan beloven dat ik contact op zou nemen met het ziekenhuis, dat ik nog kende van vele jaren geleden. Op de maandag na het weekend heb ik direct gebeld, ik bleek nog steeds in het systeem te staan.
Ooit was ik het hospitaal per ambulance binnengebracht omdat ik met 130 km op mijn eerste vakantiedag van mijn motorfiets was gevallen. Ik weet nog dat ik tijdens mijn val zo ontzettend boos was en ik weigerde te sterven. Iets dat niet lang daarvoor aan mijn toenmalige partner was voorspeld door een helderziende. Niet dat hij mij dit nieuws had willen vertellen, maar ik had het  uit hem getrokken nadat hij zich al een aantal weken vreemd gedroeg. De visionaire dame had hem gezegd beter geen kinderen met mij te nemen omdat ik niet oud zou worden. Dit schokkende bericht vertelde hij mij de dag voor onze vakantie.
Ik leefde op het moment van de val in de stellige overtuiging dat deze (zeker met een dergelijke snelheid) absoluut mijn levenseinde zou betekenen. Tijdens de val zag ik een luttele seconde tv-filmbeelden voor me van TT-racers die een rol maken tijdens het vallen. Deze brachten me op het idee om op een dergelijke manier mijn klapper te breken. Of dit mijn leven heeft gered, ik weet het niet, maar ik kwam er met wonderbaarlijk weinig verwondingen vanaf. De gedachte dat ik niet oud zou worden is lang bij me gebleven en ergens altijd wel blijven hangen.
Dat ik nog steeds genoteerd stond in het systeem van het ziekenhuis verbaasde me wel enigszins, het was immers voor het digitale tijdperk, ruim vijfentwintig jaar geleden. Zal deze plek in Gent weer een pleister op de wond kunnen leggen en mijn leven kunnen redden? Misschien heb ik toen mijn Joker ingezet en zijn de jaren na het ongeluk wel bonusjaren geweest. Had de waarzegster gelijk? Ik verwacht geen wonderen en denk volgende week dezelfde diagnose te krijgen, hooguit een alternatievere levensverlengende behandeling. In ieder geval doe ik iets dat velen mij de afgelopen periode al hebben gevraagd, een second opinion aanvragen. Het blijft frappant dat ik door de smeekbede van een geëmotioneerde Belg weer voor de deur kom te staan bij hetzelfde ziekenhuis....
Het weekend in Brugge hebben we genoten en veel gesproken. We hebben onze visie op het leven gedeeld en gelachen. Het bier in het café smaakte goed, het aansluitende boottochtje was iets teveel van het goede. Ik was even vergeten dat ik bij iedere schommeling van een boot misselijk wordt en zo gebeurde het dat ik een kleine tien minuten na de tour met mijn maaginhoud de voegen vulde van de kasseien van België's mooiste stadje. Ik had misschien iets teveel hooi op mijn vork genomen en was met het urenlange lopen over mijn grens gegaan.
Al weken ben ik nu mijn energieniveau aan het noteren om bewuster te zijn van van mijn fysieke tolerantie. Maandag en dinsdag waren vreemde dagen. Mijn lichaam voelde aan de rechterzijde vreemd aan. Het was zo een onbestemd gevoel dat ik het ziekenhuis raadpleegde. Voor ik het wist was ik weer op de eerste hulp en lag ik een flink aantal uren later in een ziekenhuisbed op de 15e etage. Een afdeling waar je maar liever niet moet komen te liggen omdat op die afdeling iedereen kanker heeft. Maar natuurlijk zijn er ook nog genoeg mensen die het wel overleven, laten we dat niet vergeten.
Woensdagochtend kreeg ik een MRI van mijn hersenen. De verpleegkundige kwam me na de lunch vragen of ik de uitslag om 14.00 of om 16.30 wilde hebben en of ik mijn partner ook wilde uitnodigen voor de uitslag. Mijn hemel, ik schrok behoorlijk van de manier waarop het geheel werd geformuleerd. Zou er dan iets in mijn hoofd gevonden zijn? Natuurlijk hebben we voor de eerste tijd gekozen en Arrie kwam volledig bezweet aan. De arts kwam de zaal op en vroeg ons naar een aparte ruimte te komen. De set-up van het gesprek kon niet erger worden. Gelukkig bleek mijn hoofd 'schoon' te zijn, wat een enorme opluchting en wat een geluk.
Thuis las ik in de krant over het vreselijke ongeluk met de Maleisische vliegtuigmaatschappij. Heeft het lot dat ook voorbestemd? En hebben de mensen die de vlucht gemist hebben bescherming van God gehad? En al die anderen dan, hadden die daar geen recht op? Sinds die tijd voel ik me volledig in de war. Wat is toch de bedoeling van het leven? Hoe vreselijk oneerlijk, onredelijk, wreed, walgelijk en wat nog meer is het als mensen in de bloei van hun bestaan uit het leven gerukt worden. Ik heb door deze gedachten weinig op mijn lichaam gelet. Ik heb er wel naar geluisterd, dat wel, maar ik heb onbestemde gevoelens even gelaten voor wat ze waren.
Ik probeer net al velen om mij heen een balans te vinden in het leven. Ik geniet van de kids die net twee zijn geworden en hoop met alle hoop op de wereld dat ons verder leed bespaard zal blijven. Ik ga niet teveel proberen te verdrinken in het verdriet omdat ik anders ook weer vergeet dat het leven ook wel degelijk de moeite waard is. Ook al is dat even erg moeilijk voor te stellen. Volgende week naar Gent, ik hoop dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn. Aan de andere kant blijf ik realistisch. In toeval heb ik nooit geloofd en ik hoop stiekem dat iemand me stuurt. Maar ik heb deze week ook geleerd dat het lot niet altijd tot gunstige zaken leidt en dat er ook zeer zinloze wendingen zijn.