Ik schrijf dit verhaal in badpak met de zee aan mijn voeten waar dolfijnen in voorbij zwemmen en een zwerm kaketoes zit settelt in de bomen van onze camping. Ik voel me enigszins bezwaard omdat ik me vandaag helemaal goed voel. Geen pijn, geen reden dus om niet te werken zou je zo denken. De warmte van de zon doet alle pijn in mijn gewrichten verdwijnen. Volgens een oud aboriginal verhaal zitten we in de baai van de heling. 
Ik heb van Arnout op onze trouwdag (13 juni 2008) een prachtige ketting gekregen met een prachtig symbool. De dag ervoor dachten we daadwerkelijk vijf jaar getrouwd te zijn. We kwamen er pas gisteren achter dat we ons een dag vergist hadden, we hopen vurig dat niemand anders het gemerkt heeft. Gezien het tijdsverschil met Nederland hebben we het zelfs anderhalve dag te vroeg gevierd. Ik heb Arnout verrast met een ontbijt waar ik in mijn trouwjurk acte de présence gaf. Hij was zeer geraakt, de plek waar we waren was dan ook het toppunt van mooi. Direct aan de kust, met zon en bubbels.
Nu staan we ook aan het strand. De nieuwe buren waar we gisteren naast stonden hadden een caravan met een extra verstevigd chassis (legde de buurman uit). Hij heeft jaren geleden samen met zijn vrouw besloten dat ze op hun oude dag zouden reizen en hun huis dus zouden verkopen. Vlak voor hun woeste 'four wheel drive'-reisplannen gleed zijn vrouw uit op natte tegels. In het ziekenhuis heeft ze een allergische reactie gekregen op de narcose tijdens een noodzakelijke operatie. De gevolgen waren groot, ze kreeg maar liefst drie hartaanvallen en werd tot driemaal toe teruggehaald uit de dood. Nu zit ze in een rolstoel en is volledig afhankelijk van haar man. De oh zo actieve vrouw, vertelde de buurman, moet volledig verzorgd worden. Ze is erg aangekomen door gebrek aan beweging. Haar gevoel voor eigen waarde is laag verteld haar alles verzorgende man.
Later op de dag spreken de vrouw en ik elkaar. Ik heb mijn sportkleding aan om samen met Arnout te gaan rennen over het strand. Ik vertel haar dat ik eigenlijk niet mag rennen omdat ik botkanker heb.Aan haar kan ik dat vertellen, dacht ik in een opwelling. Ik had zo een zin om de regels te overtreden en zij snapte me. Haar man en zij hebben hun plannen gewoon doorgezet. Ze hebben hun huis verkocht en leven nu in een caravan. Het verstevigde chassis is iets waar de buurman trots op is, maar heeft verder geen functie meer. Ik ben trots op hem en op zijn vrouw.
Toen de nieuwe buren vanmorgen wegreden ben ik nog even naar haar toegelopen. Ik heb mijn arm even op die van haar gelegd. Wat een spirit, we voelden ons verbonden.
Ik heb van haar en hem geleerd dat je je door niets moet laten belemmeren om je doel te bereiken. Dank je wel nieuwe buren.