Alweer een hele tijd leef ik met de wetenschap dat ik niet meer in aanmerking kom voor extra behandelingen, behalve dan pijnbestrijding. Het voelde als een bevrijding toen ik de knoop had doorgehakt en het vierde met een bos bloemen voor mijn oncoloog en een afscheidskaart voor de infuusafdeling. Die bevrijding sloeg vorige week om in een radeloos gevoel. Het was zelfs zo heftig dat ik begon te twijfelen aan het nut van mijn bestaan op dit moment.
Eindelijk had ik gedaan wat mijn arts me adviseerde, een hele lege agenda met alleen maar zaken die voor mezelf van belang waren. Ik heb me vastgebeten in het maken van een hoes voor de massagetafel van ‘Vlinder’. Ik beloofde haar uit dank voor haar hulp een overtrek te maken voor het plateau waar nu vele anderen ook op gemasseerd worden. In mijn hoofd had ik het er druk mee en liep er volledig op vast. Ik merk de laatste tijd wel vaker dat ik in mijn hoofd blokkeer op werkzaamheden die ik vroeger in een handomdraai deed.
Ik leek te drijven op een grote oceaan van onzekerheid. Waar ga ik naartoe? Waar zit ik op te wachten? Aanvankelijk dacht ik dat er een waterval zou volgen en mijn fysieke kwaliteiten in een klap zouden afnemen tot op de bodem van het meer. Maar nu de medici prognosticeren dat mijn corporele verval met een geleidende schaal zal gaan, voel ik me drijvende midden op het zilte nat zonder dat er zicht is op land. Net als in de film ‘Life of Pi’ had en heb ik geen idee wanneer het definitieve continent  zal komen.
Wie door deze symboliek heen wil kijken weet wat ik met het definitieve continent zal bedoelen. Ik wil het wel de dood noemen, maar ik ben op zoek naar meer dan het woord alleen. Het begrip dood staat voor een momentopname, een muur. Maar ik ben meer gaan nadenken over de wereld die zich misschien daarna bevindt. Ik geloof niet in een hemel of iets daarboven. Ik word geen sterretje en al helemaal geen engel. Daarvoor zou ik me op aarde een beetje meer aan de conventies van het gewone leven moeten hebben gehouden ;-)
Ik sprak met de moeder van mijn ‘Maatje’. Ik ga met enige regelmaat bij haar op bezoek in haar seniorenflat. Ze heeft alles behalve een seniorengeest en ik vind haar een ontwikkelde vrouw met een eigentijdse denkwijze. We spraken over dat wat we verwachten na de laatste adem. Zij zei te weten wat het was, namelijk de alles omvattende liefde, en omschreef er tevens een bepaald gevoel bij. Ik omschreef haar wat ik presumeer. We bleken op één lijn te zitten en meenden precies te weten wat er te verwachten valt. Wit licht, als zachte watten en een bevrijding van de wereldse druk.
Na een aantal hele donkere dagen kwam er weer licht in mijn gevoel. Ik voelde me nog wel drijven, maar op die grote oceaan kom ik regelmatig eilandjes van geluk tegen. Een goed gesprek, een leuke avond in het Proeflokaal, op maandagochtend lachen met ‘de babbelclub’ (alle lieve en belangstellende 50+ sporters bij Sportcity), een injectie van ‘Prikzus’, een bezoek van mijn lieve ‘Spaanse vriendin’ die altijd mijn blogs redigeert en garant staat voor gespreksstof van niveau, Arrrie, Owen, Schzus met de strijkplank en een bootvaart door de grachten van Amsterdam met mijn ‘Lieve Lief’ vriendin en haar stoere zeebonk.
Het advies van mijn arts om me net als een zwangere vrouw die bijna gaat bevallen meer terug te trekken en tijd voor mezelf te nemen heeft geresulteerd in dagen van depressieve gevoelens. Ik denk dat het goed was om ook die donkere kant tot me te nemen. Om me bewust te worden van mijn mogelijkheden en ook van dat wat niet meer kan. Ik kan nog heel veel en voel me (weer) een rijk mens. Af en toe glij ik even weg, maar het vlot waar ik op zit blijkt nog stevig genoeg. Met sporten merk ik zelfs dat ik weer vooruitgang zie alhoewel de frequentie wel danig is afgenomen. Maar ik geloof niet dat iemand me dat kwalijk neemt.
Komend weekend gaan we 24 uur continu deelnemen aan ‘de Loop voor Hoop’. Ik hoop alle mensen die zich hebben ingeschreven om mee te doen allemaal te kunnen begroeten. Wat is er fantastisch veel geld binnengehaald en wat is er veel geknutseld en geschreven om de zakken van de meest ontroerende spreuken te voorzien. Hartjes, vlinders, stoere uitspraken, wensen voor overledenen, wensen voor zij die kanker hebben, het is overweldigend. Meer dan zevenhonderd zakken zijn verkocht. Ik weet zeker dat dit weekend een enorm eiland van geluk op mijn open water zal zijn.