Vroeger was er een manier om te testen of er voldoende energie in een blokbatterij zat. Je zette eenvoudig je tong tegen de twee contactpunten en als er dan een onaangenaam elektrisch gevoel door het puntje van je tong stroomde wist je dat je batterij nog wel even meekon. Dat gevoel was netelig en is me altijd bijgebleven. Wie wil weten welk gevoel er nu in versterkte mate door mijn benen en armen stroomt, moet het maar eensproberen. Het is een het typisch kenmerk van zenuwpijn. 
Ik probeer het gevoel met mijn morfineneusspray te onderdrukken, maar het lukt tot nu toe niet echt. Ik loop de trappen in het huis op en neer en zoek excuses om niet acht de pc te kruipen. Maar de drang om te schrijven over de avonturen die zich gepasseerde week hebben afgespeeld is sterker. De ‘Loop voor Hoop’ is eindelijk voorbij. Er is een voorbereiding van weken aan vooraf gegaan. Niemand zal het geloven als ik zeg dat ik me er niet één keer mee bemoeid heb, maar het is echt waar. Arrie en Muis kunnen dit bevestigen aangezien zij samen het leeuwendeel op zich hebben genomen. De officiële organisatoren van de ‘Loop voor Hoop’ waren geen natuurtalenten en hebben door basale fouten heel wat kansen laten liggen. Dat was zeker niet het geval bij de kanjers van het ‘Conviva-team’, dank daarvoor.
Meer dan de geautoriseerde 113 lopers hebben zich in 24-uur tijd laten zien. Het gaf een beetje een Woodstock gevoel. Zittend op fleecedekens van Ikea, luchtbedden, verschillende maten en soorten campingstoelen en dekzeilen genoten we van het mooie weer. Langzaam verplaatsten we ons de eerste dag met het zonnelicht mee. Nieuwe vriendschappen werden gesloten en vele leuke gesprekken gevoerd. Geheel op eigen wijze hebben we deelgenomen aan een evenement dat met een lach en een traan werd beleefd.
Lopend tussen de wenszakken waarin kaarslichten brandden bedacht ik me hoe rijk ik ben met zoveel mooie mensen. Ik las teksten die me ontroerden omdat kanker of de dood zo een wrede uitwerking op het leven kan hebben. Maar ik heb vooral ook (stiekem) moeten lachen om het liederenaanbod van de vele koren die ze op het hoofdpodium hadden uitgenodigd. Het leek wel of je alvast een keuze kon maken uit de melodieën-top-10 voor begrafenissen. Leden van de zangverenigingen liepen na hun optreden tussen de wenszakken door gelijk een stoet bij eenteraardebestelling. Wij daarentegen waren het leven toch grotendeels aan het vieren en hebben er dus een onvergetelijke 24-met (interviewprogramma van de VPRO) van gemaakt.
Na een dag uitslapen kwam het volgende avontuur, de uitzending van ‘Achter de voordeur’. Alweer een aantal maanden geleden is er drie dagen lang gefilmd om er in het totaal maar een half uur van uit te zenden. We hadden ons met een kleine club verzameld bij Catootje en de twins om hetgeheel te aanschouwen. Iedereen was lichtelijk gespannen omdat we de kern van de uitzending wel al kenden, maar het voorstuk waarbij ze langs de voordeuren gaan en het laatste deel waarbij Catootje in contact wordt gebracht met de bezoekers van haar huis, nog niet hadden gezien.
Ik ben, meer dan een gemiddeld mens, gevoelig voor wat anderen vinden van mij en de wijze waarop ik leef. Ondanks het feit dat ik het waag mezelf regelmatig in het centrum van de aandacht te zetten, blijven negatieve reacties langdurig aan me knagen. Vraag me niet naar het waarom, daar ben ik al mijn hele leven mee aan het worstelen. Ik ben in staat wakker te liggen over meningen van mensen die vaak niet eens belangrijk zijn in mijn leven. Dit feit zal voor menigeen een verrassing zijn. Ik weeg mijn woorden en daden af en evalueer mezelf dagelijks om alles zo goed mogelijk te doen. 
Tot nu toe heb ik geen directe negatieve reacties gekregen op ons optreden en deelname aan het programma. Ik kan me wel voorstellen dat Owen gemist werd in de uitzending. Ik had ook heel graag gewenst dat hij er een onderdeel van was geweest, hij is tenslotte mijn zoon en betekent alles voor me. Het doel van de programmamakers was om het portret van Catootje in beeld te brengen. Dat is ze goed gelukt. Uit de vele uren beeldmateriaal hebben ze moeten kiezen, daar hebben wij geen invloed op gehad, helaas. Mijn zoon en Schodo zouden van mij zeker een plek in het geheel hebben gehad.
Mijn benen voelen nog steeds elektrisch. Ik wil graag nog heel veel doen vandaag. Al is het alleen maar het opruimen van de restanten van het wonderbaarlijke weekend en de was die met regelmaat weer terugkeert uit de wasmachine. Ik weet nu weer waarom kamperen op een naturistencamping zo lekker was! Ik ruim zo nog even mijn post op die ik gelukkig nog steeds krijg. Net weer een brief van een leerkracht van de Kopklas waar ik ooit een schooljaar of twee met grote passie bij betrokken was.
Nog steeds word ik frequent bedankt voor de leuke tijd die ik met leraren en vakleerkrachten heb gehad. Eigenlijk zou ik hen willen bedanken, zij hebben ervoor gezorgd dat ik de mooiste (en ook uitdagendste) baan van mijn leven heb gehad.
Ik mis de input van nieuwe informatie. Ik heb zoveel geleerd door in klassen te kijken en te zien hoe professionals aan de slag waren. Ik was een doorgeefluik van informatie en had gelukkig de gave om deze niet belerend over te brengen. Nu breng ik deze schat aan KZA over. Ik hoop hem en anderen met vragen, ook gewoon over andere zaken in het leven, te kunnen helpen. Want daar word ik gelukkig van en dat maakt dat ik mijn elektrische benen vergeet. Mits het geen te grote opdrachten zijn, want daarvan breekt het zweet me uit. Ik wil nodig zijn en ook weer niet. Ik wil helpen en ook tijd voor mezelf. Jeetje, wat is mijn gebruiksaanwijzing toch ingewikkeld!