Weken van duisternis zijn opgevolgd door dagen van puur genieten. Ondanks dat mijn fysieke situatie niet verbeterd is en zelfs minder wordt, lukte het me beter om de dag te plukken. Mijn nek- spieren staan zo strak gespannen dat je er gitaar op zou kunnen spelen. De fysio buigt zich hierover en verder iedereen die bij me langskomt. Massage en warmte helpen erg goed om wat ontspanning te bieden, dus hoop ik steeds op bezoek met helende handen.
Vorige week maandag ben ik met Owen naar de nieuwe markthal in Rotterdam geweest. Ik was er voor de tweede keer, maar weer keek ik mijn ogen uit. Op het plafond van de hal staan prachtige afbeeldingen van allerlei soorten fruit en andere etenswaar, maar ook van gebouwen. Het is een kleurexplosie die vrolijk maakt, ook als je niet in je hum bent. Mijn kind en ik genoten van wat we zagen en van elkaars gezelschap. Ik heb hem erg verwend.
On/bewust weet ik dat er niet veel meer van dergelijke dagen zullen komen. Het is zo eng om een dergelijke gedachte toe te laten. Toch weet ik dat het beter is om het wel te doen. Ik heb elke minuut met mijn grote zoon genoten. Hij heeft nieuwe schoenen, een trui en een muts gekregen. Hij wist het te waarderen met name omdat geen van de producten afgeprijsd was. Iets dat hij niet kent van zijn moeder. Het leek wel of hij jarig was, het voelde als een feestje.
Samen liepen we arm in arm en soms hand in hand. Owen ging me voor op de roltrap om te voorkomen dat ik eventueel zou struikelen. Hij hield deuren open voor andere mensen en raapte iets op zonder dat hij het zelf had laten vallen. Regelmatig checkte hij of ik goed in mijn vel zat en we hadden leuke gesprekken. Het lukte me om ons tweeën te zien door de ogen van een vreemde. Ik genoot van wat ik waarnam, een warme liefdevolle band tussen moeder en zoon, maar ook van een jong volwassene die prima in staat is om zichzelf door de maatschappij te begeven. Het geeft rust om dat te weten. De opvoeding lijkt gelukt, maar is nog niet af helaas. Bij sommige vragen ben ik nog zo nodig.
Ook na deze dag voelde ik me mentaal oké. De oorzaak ligt naar ik vermoed, in het feit dat het euthanasie-vraagstuk helderder is. Ik heb vorige week mijn nieuwe huisarts weer gesproken en zij is duidelijk en 'to the point'. Voor mij is het vooral belangrijk te weten dat ik mijn leven in eigen hand te heb en dus te zijner tijd niet onnodig hoef te lijden. Dat lijden heeft echter heel veel met mijn geestelijke gesteldheid te maken. En die gesteldheid heeft op zijn beurt weer te maken met mijn recht op zelfbeschikking. En daar krijg ik een steeds duidelijker antwoord op.
Op de een of andere manier is er een omslag gekomen in de manier waarop ik naar het leven kijk. Wekenlang keek ik naar dat wat ik niet meer kon. Ik baalde van alle uren die ik op de bank lig, ik baalde van alle afspraken die ik om die reden moest afzeggen, ik baalde van alle onmogelijkheden. Nu geniet ik van het aantal uren dat ik wakker ben, ik geniet van de afspraken die door gaan en ik geniet van de mogelijkheden die ik heb. Ik wil dit gevoel vasthouden, ik hoop dit gevoel vast te houden. Ik zoek naar manieren om dit vast te houden.
Ik zit nu bij Catootje aan de eetkamertafel te schrijven. Dit doe ik om me niet alleen te voelen. Ook al is er stilte, ik geniet van het samen zijn. Vorige week heb ik zelfs een aantal uren bij mijn ouders op het logeerbed gelegen. De geluiden op de achtergrond maakte me gelukkig. Ik voel me niet langer zwak als ik het alleen zijn op sommige momenten niet kan bevechten. Ik vul het leven nu in zoals ik dat prettig vind. En ja, daar heb ik heel regelmatig andere mensen voor nodig. Een aantal vriendinnen staan nu met vaste regelmaat in mijn agenda. Wat we doen of waar we zijn is nog niet duidelijk, maar het geeft rust te weten dat ik op ze kan bouwen.
Afgelopen zaterdag kwam mijn dag maar erg langzaam op gang. Ik kwam rond tien uur mijn bed uit (dat is tegenwoordig een 'vroege' start) maar lag al snel weer op de bank. Rond half vier ging de bel, druppelsgewijs kwamen er vriendinnen binnen. Met mijn wazige hoofd heette is ze welkom. Verbaasd stond ik te kijken toen de kamer vol stond en er ook nog een man met een koffer en koelbox binnenkwam. Ik dacht dat hij speakers in zijn koffer had zitten en vermoedde even dat hij een lied zou komen zingen. Maar al snel bleek dat hij met een andere missie kwam, hij kwam een wijnproeverij geven.
'Michiel' had een zware kluif aan het gezelschap dat zich rond de tafel had gedrapeerd. Gelukkig wist hij stand te houden ook al moest hij naarmate de proeverij vorderde zijn uitleg vaker en vaker herhalen. De wijnkenner was erg zeker van zijn zaak en wist een hele hoop te vertellen. Het was zo een enorme verrassing dat mijn dag die zo suf begonnen was, op zo een fantastische wijze zou eindigen. Vooral het samenzijn met maatjes was heerlijk. Het waren heel veel 'dood-vrije' uren. Iets dat zo verschrikkelijk welkom was. Ik hoop dan ook van harte dat we binnenkort weer een leuke activiteit kunnen bedenken met de meidenclub.
Het is gelukt om de knop om te zetten. Ik weet niet voor hoelang. Situaties dienen zich aan en overvallen me soms. Ik weet niet hoe ik me morgen voel. Ik hoop natuurlijk dat ik, met alles wat ik geleerd heb in de afgelopen tijd, een antwoord kan vinden op nieuwe aanvallen van donkere gedachten. Ik zoek gezelschap, dat werkt meestal het beste. Soms wil ik alleen maar slapen, ook met iemand in de buurt. Regelmatig zal ik het echter nog zelf op moeten lossen, ook dat hoort erbij.
Ik wil nog heel graag een aantal mensen spreken en zien. Het hoeft niet zwaar te zijn, het is maar net hoe het samenzijn van twee kanten wordt ingevuld. Tuurlijk mag je vragen hoe het met me gaat. Soms geef ik uitgebreid antwoord een andere keer omzeil ik de vraag. Iedere dag is anders.
Het is niet makkelijk om aan de andere kant van mijn situatie te staan. Wat moet je zeggen? Wat kan je doen? Ik snap het heel goed. Ik weet het soms zelf ook niet. We bewandelen allemaal dit pad in deze setting voor het eerst.