Mijn masker van de radiotherapie ligt als een spooktrofee in mijn huiskamer. Het ding is uitsluitend nog geschikt voor een Haloweenparty waar geen kinderen onder de 16 jaar mogen komen, zo angstaanjagend is het ding. Het attribuut heeft me geholpen om muurvast te liggen op de bestralingstafel, terwijl de onzichtbare stralen hun vernietigende werk deden…en dat deden ze.
Meteen na de behandeling voelde ik me redelijk goed en was er niet veel te merken, ook niet van afnemende pijn. Op mijn eigenlijke verjaardag (9 oktober) begon daar verandering in te komen. Voor het eerst sinds jaren had ik me voorgenomen een tompoes van de Hema ritueel te slachten en op traditionele wijze op te eten. (eerst bovenkant eraf, dan room opeten, de overgebleven delen op elkaar leggen en dan de tanden in het knalroze glazuur laten zakken). 's Morgens had ik op de sportschool al speculaasbrokken gegeten om vervolgens bij het ophalen van de bestelde tompoezen nog een puddingbroodje te eten. Logisch dat ik dacht dat mijn opkomende misselijkheid met mijn eetgedrag te maken had.
's Morgens was ik al verrast met een verrassingsontbijt waar mijn ouders, Catootje, mijn DVVV en Terror F., Cheryl en Owen en natuurlijk mijn held in mijn leven bij waren. 's Middags was het rustiger en kwam Schzus, die overigens geen tompoezen eet, maar wel graag twee exemplaren mee naar huis wilde nemen voor haar zoon en Appie (mijn lieve zwager). Na alle bezoeken ben ik even op de bank gaan liggen om energie op te doen, zodat we sushi zouden eten met de kleinste gezinscirkel.
Aangekomen bij de semi-vreetschuur in Rijswijk kreeg ik last van zenuwpijn en nam mijn misselijkheid gestaag toe. Arrie was zo lief om op en neer te fietsen en mijn morfinespray te halen. De pijn werd daarmee enkele uren uitgesteld om vervolgens bij thuiskomst in alle hevigheid toe te nemen. Ik lag voorover op bed te kronkelen van de pijn. Alle zenuwen naar mijn armen en op mijn rug stonden in brand. Het was alsof een orkest van smurfen met hamertjes op mijn elleboogbotjes xylofoon aan het spelen waren, maar dan dus op meerdere plaatsen van mijn lichaam.
Nog voor het sluiten van mijn geboortedag zaten we in het ziekenhuis en lag ik rond half een 's nachts op de 15e etage, de afdeling oncologie, lamgelegd door een spuit morfine die al snel verlichting bracht. Arrie liet me achter en ik vond alles prima, als ik maar geen pijn meer had. Ik heb die nacht prima geslapen en vroeg pas de volgende ochtend om een volgende spuit omdat de pijn in alle hevigheid weer ging opspelen. Ik voelde me hondsberoerd omdat de bijwerking van morfine weer misselijkheid en hoofdpijn opleverden.
Pas op vrijdagmorgen kwam er wat licht aan de horizon. Op zaterdag zou ik mijn verjaardag vieren en gezien alle gigantische voorbereidingen en de hoeveelheid genodigden, wilde ik perse dat het door zou gaan, koste wat het kost. De verpleging en artsen waren allen op de hoogte van deze vurige wens en hebben dus ook alle middelen ingezet om mij op tijd op te kunnen kalefateren. Mijn hoofdpijn en misselijkheid waren er echter nog en dat maakte het misschien wel mogelijk om aanwezig te zijn op het evenement, maar niet om deel te nemen aan de feestvreugde.
Slapen en rust (ja, zelfs voor mij) blijkt een prima weg naar heling. Op zaterdagmorgen werd ik als herboren wakker. Nog wat slap in de benen, maar gezond van geest wist ik dat ik mijn doel zou gaan halen. “Let the show go on and party!” In een rolstoel vervoerde mijn vader me naar de auto. Thuisgekomen heeft Chrisje ervoor gezorgd dat ik zo lang mogelijk in mijn bed bleef liggen. Pas rond vijf uur ben ik in actie gekomen en heb ik bij een professional mijn gezicht in laten kleuren, opdat deze de kleur kreeg die ik in mijn geest alweer gevonden had.
Een uur voor aanvang van het feest heb ik mijn Dirndl aangetrokken met daaronder stevige bergschoenen. Ik heb een hoed opgedaan met twee dikke wollen vlechten eraan, onontbeerlijk voor een leven als 'Heidi'-look-a-like. Volledig uitgedost en in goed gezelschap van mijn 'Peter', Heino, Nina Hagen en een Tirolse filmfigurant, zijn we in de auto in kamikazestijl naar het Zuiderpark gereden.
Op de feestlocatie stonden meer dan honderd feestgangers te wachten. Een verzameling hele goede vrienden en liefdevolle mensen, lezers van mijn blog, mental coaches en wat nog meer. Allen verkleed van rockster tot RAF -terrorist, gedost in de klassieke Dirndl of de pornovariant ervan. Het dak kon eraf en het ging eraf! Er was een fantastische DJ, er was een lied, ik kreeg een eigen glossy met persoonlijke bijdragen, verhalen en foto's, een deken met foto's van mijn vrienden en vele, vele andere presentjes.
Gisteren ben ik er pas toe gekomen om rustig om me heen te kijken. Mijn nieuwe tuin is een gezamenlijk cadeau van alle aanwezigen en we kunnen ook nog wel een week op vakantie. Het mooiste is het lezen van alle persoonlijke verhalen in mijn tijdschrift 'Assie'. Ik laaf me in alle mooie woorden en voel de liefde als een warme douche, die me de kracht geeft om weer op te veren en vol moed eventuele tegenslag de kop in te drukken. Ik ben oneindig dankbaar voor alle warmte en mooie ontmoetingen.

DANK!