Het was gisteren een lange ziekenhuisdag. Allereerst een consult bij de radiologe alvorens ik gebombardeerd (bestraald) zou worden. Het grote voordeel was, dat ik nu (dankzij het consult) precies op de hoogte was van mijn behandeling/ingreep onder het enorme bestralingsapparaat. Mijn linkerkant van mijn bekken en de kop van mijn bovenbeen werden met mega-radiostralen aangepakt. Foute cellen krijgen een opdonder, maar helaas blijven ook niet alle goede cellen gespaard. Eventuele bijwerkingen kunnen rommelende darmen veroorzaken en vermoeidheid.
Het personeel op de afdeling was erg aardig. Ik blijf constateren dat hoe erger de kwaal, hoe leuker de mensen die er werken. In de ruimte waar ik op een tafel kwam te liggen, werd ik welkom geheten door een naamgenoot. We zeiden op hetzelfde moment 'Astrid' en daardoor dachten we allebei dat we elkaars naam herhaalden en wisten we niet zeker of de ander ook echt zo heette (nog te volgen?). Astrid legde mij in de juiste positie en het Star Trek-ritueel kon beginnen. Een groot apparaat draaide rond de behandelingstafel en deed zijn werk. Na ongeveer een kwartier stond ik weer buiten.
Direct na het bombardement voelde ik alleen mijn huid branden. Een beetje alsof er tijgerbalsem op gesmeerd was en je dan vervolgens in een te heet bad stapt. Erg was het niet en het gevoel zakte snel. Ik voelde wel dat ik heel moe was geworden en wilde niets liever dan thuis op de bank liggen. 's Middags moest ik weer een MRI van mijn nek en hoofd laten maken, belangrijk dus om even pas op de plaats te maken.
Owen en Catootje gingen in de late middag mee naar de volgende aflevering van Star Trek, dit keer deel II. Omdat ik ooit een claustrofobische ervaring had gehad in de smalle tunnel van het MRI-gevaarte, had ik rustgevende middelen geslikt. Als een platgespoten zombie werd ik met mijn ogen dicht (om niets te willen zien) in de buis geschoven. Met een muziekje op van REM 'shiny happy people' begon mijn avontuur. Ik voelde me op mijn gemak mede omdat Catootje mijn voeten aan het masseren was en ik dus wist dat er licht aan het eind van de tunnel was.
In het tweede deel van het MRI-avontuur werd mijn hoofd vastgezet in een metalen kooi en voelde ik me net Antony Hopkins toen hij als 'Hannibal Lecter' werd vervoerd in de film 'Silence of the Lambs'. Het duurde allemaal bij elkaar een half uur en ik mocht gelukkig daarna weer naar huis. De buren van de overkant hadden heerlijk gekookt, dus dat was aangenaam vertoeven. Na het lekkere diner in goed gezelschap ben ik onmiddellijk naar bed gegaan. Ik heb vanaf 20.00 uur geslapen tot vanmorgen vroeg. Slechts twee maal werd ik wakker van de zenuwpijn, die ik steeds beter kan temmen door rechtop te gaan zitten en met mijn hand te wapperen.
Vandaag wordt het spannend. Is er iets te vinden in de wervels van mijn nek? Is er iets in mijn hoofd dat drukt? Ik ben tevreden over de snelheid van handelen van de medici en het feit dat ik niet lang hoef te wachten op de uitslag. Over vijf uur weet ik meer en zal ik dit verhaal afmaken.

Inmiddels is het een aantal uur geleden dat ik mijn fysieke toestand op beeldscherm heb waargenomen. De wervel C8 is zodanig door kanker beschadigd dat er beknelling optreedt van de zenuwen die aan de zijkant (van de wervel) naar de armen lopen. Mijn centrale zenuwstelsel is niet bekneld en ik heb ook geen tumoren in mijn hoofd, die groot genoeg zijn om tot last te zijn. Wat te doen aan de klachten op dit moment?
Omdat praktisch geen wervel schoon is, is opereren geen optie. Radiotherapie behoort tot de mogelijkheden, maar heeft veel bijwerkingen zoals het vasthouden van vocht en tijdelijk ervaren van verstoorde zenuwprikkels. Om de pijn te minimaliseren zal ik bij de 'Pijnpoli' geholpen worden om, met behulp van injecties die de anesthesist tussen de wervels zet, lokaal de pijnprikkel lam te leggen. Met de radiologe zal ik rond de tafel gaan zitten om te kijken wat zij nog voor mij kan betekenen op het gebied van bestraling.
Mijn nek is in een klap de zwakste schakel geworden. Een voetbal koppen of headbangen zit er niet meer in. Gelukkig mag ik nog wel sporten, maar natuurlijk moet ik wel opletten met wat ik doe (logisch lijkt me). Het is een flinke tegenvaller dat de wervels allemaal zijn aangetast en dat ik het risico loop, dat ik de kracht in mijn armen en handen ga verliezen. Mijn zo zeer geliefde handen en mijn hoofd met inpandige geest zijn mijn favoriete lichaamsdelen. Ik kan met mijn handen maken wat mijn brein bedenkt. Een magnifiek samenspel waar ik zo oprecht van geniet en zoveel van hou.
Ik ben even teleurgesteld in het feit dat mijn lichaam me in de steek laat. Waarom? Heb ik er niet goed voor gezorgd? Ben ik te vaak aan het mopperen geweest over mijn gewicht en neemt het nu wraak? Nee, ik zou mijn lijf te zeer beledigen met deze gedachten. Ik geniet al bijna vijftig jaar van een goed werkend bewegingsapparaat. Dat is dus iets om dankbaar voor te zijn, mopperen is niet op zijn plaats. Indien de tumoren zich niet te hard ontwikkelen (althans niet op die specifieke plaats), dan kan het uitvallen van de kracht in mijn armen, mijn tijd wel duren. Laat ik daar dan maar op hopen.
De jonge vakkundige neuroloog heeft zijn taak erop zitten. Hij kan verder niets voor mij doen. Nu is het aan de andere specialisten om hun kunde in te zetten om mij zolang mogelijk en zo pijnvrij mogelijk op de rails te houden. Zelfs een medisch wonder kan niet meer repareren wat we vandaag op de beelden van de scan hebben gezien. Ik geloof niet in een volgend leven, maar mocht het er toch zijn, dan toch maar weer het liefst met gouden handen.