Omdat het hier zeer plots en vroeg donker wordt (ongeveer 17.00 uur), overvalt het avondgevoel mij praktische iedere avond. Rond acht uur zit voor mij de langste tijd van actief zijn erop en wil ik graag naar mijn steeds zanderiger wordende bed. De kans om de lakens te verwisselen hebben we niet gegrepen en nu het een van de laatste avonden is in de vrije natuur, laten wel alles maar voor wat het is. Kasten worden voor de helft gesloten, dan volgepropt en vervolgens wordt de twee helft snel dichtgedaan. 
We zijn nu in Rainbow beach, het meest vies uitziende strand tot nu toe. Dat komt waarschijnlijk omdat de 4wd (vierwielaangedreven motorvoertuigen) hun goddelijke gang mogen gaan, net als op Fraser eiland waar een aantal dagen geleden waren. We hebben nog even gekeken of we een dergelijk vervuilend monster konden huren, maar dat doen ze niet voor een middag. De man van de verhuur kon zich ook niet voorstellen dat er iemand was die voor zo een korte tijd een auto zou verhuren. Tja, als het dan net te koud is om op het strand te liggen, dan wil je alleen maar scheuren door de branding.
Owen heeft zijn sociale vaardigheden wederom gericht op de lokale bevolking. Het zijn die momenten dat we 's avonds vrezen een jong volwassenen thuis te krijgen die niet in staat is de hoogte boven de bestuurscabine te beklimmen en met een emmer onder zijn hoofd op een geïmproviseerde slaapplek moet worden gelegd. Gelukkig bleek, bij controle door Arnout in de pub, onze jonge held nog op zijn benen te staan. Het leek wel of hij op een schip stond, maar hij wist nog waar de haven was.
Thuis gekomen (het was al! 11 uur) vertelde hij trots allerlei prijzen te hebben gewonnen. Hij kwam thuis met een pet waar je tevens een bierdop mee kunt losdraaien en BBQ-gereedschap. Tevens had de kok van de plaatselijke surfclub hem beloofd dat hij ons mee mocht nemen voor een gratis lunch! En dat terwijl we ons voorgenomen hadden vanmorgen eerst dolfijnen gevoerd te zien worden om daarna af te zakken op onze weg naar Brisbane.
Plannen zijn om vanaf geweken te worden. Eerst hebben we naar twee zwaar gehavende dolfijnen gekeken. Flipper van tv was ongeschonden vroeger, dus deze aanblik viel een beetje tegen. Maar ja, is de realiteit niet altijd rauwer? Als ik een film op tv zie, zijn mijn kledingmaten ook altijd weer een klap in het gezicht. Terug bij de dolfijnen, we waren er al om half zeven. Na het aanschouwen van een flink aantal bilpartijen van dolfijnenfans, zijn we teruggereden naar Rainbow Beach. We hebben weer ingecheckt bij de camping en hebben 's middags een geweldige maaltijd gekregen van Owens mate Clay.
Clay stuurde er later in de middag nog op aan dat hij een rit over het strand ook nog wel mogelijk kon maken mits we langer zouden blijven. Dit verhaal ging wel heel veel op onze dagen in Sydney met James lijken. Nee, het is tijd om te gaan. Nog een dag slapen in de camper en dan leveren we de rammelkast in. Ik kan niet wachten om weer eens in een voertuig te zitten waar ik niet hoeft te schreeuwen om een gesprek aan te gaan.
Donderdag zijn we in Brisbane, 's avonds heb ik tijd om nog met Dale te praten. Vrijdagavond heeft hij allemaal vrienden uitgenodigd die ik ook ken uit de goede oude tijd.
Ik wil nog niet dat deze trip afgelopen is, maar de medicijnen zijn op, er moet weer gewerkt worden, er is weer school en wil zeker weer naar de sportschool! Bovendien wil ik heel graag mijn lieve vrienden zien, de kids en mijn familie.