Het is vandaag een bijzondere dag, Jelle en Femmy zijn vandaag een jaar geworden. K.S. uit R. bijnaam Catootje is alweer een jaar moeder. Mijn man is alweer een jaar (donor)vader. Ik zal het nog even uitleggen voor mensen die later hebben ingeschakeld op mijn blog.
In juni 2011 leerde ik Catootje kennen op het HCO, een buitengewoon mooie vrouw, open en spontaan. We kwamen in gesprek en niet lang daarna ging Arnout met haar hardlopen om te trainen voor de Roparun (zoek dat maar op bij Google). Catootje kwam wekelijks over de vloer en vertelde over haar innige wens moeder te worden. Aangezien ze single was moest er dus iemand zijn (een man natuurlijk) die deelnam aan dit proces, bekend of onbekend. Bij mij gingen alle radertjes op een avond draaien en ontstond een plan. Ik heb dit plan, namelijk dat Arnout de donor zou worden, geopperd bij de liefde van mijn leven. Na wat vijven en zessen had Catootje het geluk zwanger te zijn van een tweeling.
Het onconventionele plan heeft bij heel wat partijen de gemoederen bezig gehouden. Terwijl Catootje, Arnout en ik alles duidelijk voor ogen hadden, moest bij sommige de mist nog oplossen. Niet iedereen is zo vooruitstrevend en daar hadden we natuurlijk rekening mee gehouden. We hebben wederzijdse ouders en naasten ingelicht opdat niemand zich gepasseerd zou voelen.
Verzet en kritiek hadden we ook wel verwacht. We hadden echter allen een heel goed doel voor ogen, namelijk het in vervulling brengen van Catootjes wens en daarnaast ook het vervullen van een zelfde wens bij Arnout. Dat hij geen anonieme donor zou zijn, wisten we en het lag in de verwachting dat we de kids regelmatig zouden zien. Hoe alles precies zou lopen hebben we nooit vastgelegd. Wij hebben geen kristallen bol geraadpleegd om op basis daarvan onszelf in een keurslijf te steken.
Mooi was de reactie van mijn ouders en schoonouders op onze revolutionaire plan. Ook gevoelens kun je niet voorspellen, maar we (Catootje, Arnout en ik) waren aangenaam verrast door dit warme bad. Maar wat nou met alle titels die mensen automatisch toebedeeld krijgen bij een geboorte. Mogen Arnouts ouders zich wel oma en opa noemen? Of krijg je als ouders van de donor een nieuwe titel en hoort daar ook een ander gevoel bij?
Er is veel gebeurd in een jaar tijd. Catootje kreeg een premature tweeling, de zorg was intensief in het begin. Er waren twee operaties en hernia bij de kersverse moeder en de behoefte aan hulp was groot. Haar ouders, de buurvrouw Mar (bijnaam Superbuuf) en wij hebben veel geholpen. De band met alle partijen is daardoor sterker geworden en minder op afstand dan vooraf gepland. Superbuuf staat altijd klaar en vervult een liefhebbende en verzorgende rol, wij hebben gewaakt, gesjouwd, verbouwd en verzorgd.
Al deze onverwachte versterking van relaties heeft ons rijker gemaakt en de kids hebben een hele mooie kring liefhebbende mensen om zich heen. Wie dit niet ziet en niet begrijpt mist een kans, mist een kans deelgenoot te zijn. Ik ben megatrots op Catootje. Haar inzet, haar vakkundig moederschap, haar liefde voor ons als een goede vriendin. Ik ben helemaal verzot op de kids, Terror F. en Mijn Verloofde. Ik weet dat ik ze niet zal zien opgroeien, dat doet pijn. Ik wil om die reden ook graag betrokken worden.
Het is jammer dat het me nog steeds niet altijd lukt om alleen op het positieve te letten en het negatieve van ongevraagde recensenten opzij te leggen. Het is mijn les om nog meer de koppen te tellen van de mensen die anderen hun geluk gunnen. Dat zijn er veel en ik durf te beweren dat die in de meerderheid zijn. Ik geloof in de liefde ook al komt het in zulke onvoorspelbare vormen voor. 
Vandaag vier ik de verjaardag van de kids, van Catootje als moeder, van Arnout als (donor)vader, van alle mensen die hier blij mee zijn en van iedereen die durft om zijn nek uit te steken om anders te zijn!