Toen ik heel wat jonger was, kwam de eerste rollator op de markt. Vrijwel direct had iedereen een mening over het looprek op wielen. Vele grappen zijn gemaakt en het is ook voor oudere mensen nog steeds moeilijk om zich over hun trots heen te zetten om het zo handige apparaat te gaan gebruiken. Het lijkt erop dat je met het gebruik ervan toegeeft dat je het alleen niet meer af kan.
Toen ik vorige week voor het eerst van mijn leven met mijn moeder als duo buiten de deur ging eten, lag het apparaat dat symbool staat voor ouderdom en afgeschreven zijn, bij mij in de achterbak. Mijn moeder wordt dit jaar tachtig. Ze loopt niet meer de vierdaagse omdat ze een nieuwe knie heeft, ze heeft er overigens nooit eerder één gelopen. Wat stijf kwamen we beide uit de auto en liepen zonder rek zelfstandig naar binnen.
Tijdens de lunch hebben mijn moeder en ik een zeer goed gesprek gehad. Over onze jeugd, over fijne en minder fijne momenten. Mijn ouders zijn net als ik een product van hun ouders. Mijn moeder heeft het pittig gehad had met een zeer dominante moeder en het leed daarvan hebben we samen besproken. Ik heb ook mijn schade verteld en dat hebben we met wederzijds begrip besproken. Het was een hele bijzondere ervaring om eens niet bij ons thuis of in mijn ouderlijk huis samen te zijn, het gaf een gevoel van gelijkwaardigheid en veel minder een ouder-kind-gevoel.
Gister maakte ik een wandeling met mijn rollator. Mijn moeder heeft er geen, ik ben de trotse eigenaar. Ik liep oprecht te genieten en kwam met behulp van het prehistorische model, dat ik gekregen heb van de liefste buren, een stuk verder. Het apparaat biedt me gelegenheid om tussentijds te gaan zitten en ik kan weer boodschappen meenemen. Heerlijk dat onafhankelijkheidsgevoel. Ik liep te mijmeren in de zon over de lunch met mam en het bezoek aan mijn grafplek daarna. Het zien van de plek heeft grote indruk gemaakt op mijn moeder. Dat merkte ik niet zozeer op dat moment, maar kreeg ik te horen in een prachtige brief die mijn moeder mij naar aanleiding van ons uitje heeft geschreven.
Zoals ik de vorige keer al schreef besef ik steeds meer wat het verliezen van iemand uit je leven kan betekenen. Ik sprak erover met Annie die me vroeg om alsjeblieft een soort van handleiding te geven over wat ze kan doen en waar ze me een plezier mee doet. Ik hoor dergelijke vragen steeds vaker en besef dat het niet makkelijk is om een zelfstandig type zoals als ik (met rollator) hulp te bieden, tijd dus om een aantal zaken eens zwart op wit te zetten.
Om te beginnen met de flora. Ik hou van bloemen maar ik ben niet gek op bossen bloemen. Ik heb een namelijk een hekel aan het schikken van bloemen en het in de vaas zetten, ik kijk niet graag naar de laatste fase van aftakelingsproces en vindt het opruimen van stinkende vazen een verschrikking. Bloemen gaan dood en daarom heb ik liever planten. Voor margrieten en zonnebloemen maak ik in alle gevallen een uitzondering en tulpen zijn ook wel makkelijk. Zo die bekentenis is eruit. Ik hoop niet dat ik bloemschenkers beledigd heb.
Over naar het volgende punt. Ik krijg liever geen calorierijke lekkernijen. Ik voel me schuldig als ik de heerlijkheden nuttig omdat ik nou eenmaal een boulimia-denker blijf en bang ben om nog zwaarder te worden, ik ben het afgelopen jaar tien kilo aangekomen. Ik maak al hier en daar uitzonderingen en eet dan met hele kleine hapjes om er dan maar zoveel mogelijk van te genieten. Wortels, gedroogd fruit en alles wat de natuur zelf maakt blijven welkom.
Dan kom ik bij het hoofdstuk 'lezen'. Ik heb sinds ik mijn diagnose kreeg geen boek of tijdschrift meer gelezen. Tijdschriften lees ik in de wachtkamer van het ziekenhuis of tijdens mijn chemokuren en dan bij voorkeur woonbladen omdat mijn hart sneller klopt van meubels, ik kijk graag plaatjes. Aan de keukentafel lees ik de krant, maar het is nog geen tijd voor boeken. Die laat ik me op een dag wel voorlezen of ik luister naar cd's. Het is niet zo dat ik niet van lezen hou, maar andere zaken hebben prioriteit. Ook vind ik het moeilijk om me te concentreren, helaas.
Verder heb ik in huis voldoende spullen en dus geen behoefte aan nog meer. Ik wil hiermee niet zeggen dat ik niet blij ben geweest met alles dat ik tot nu toe ontvangen heb. Ik ben heel erg blij met kaarten en brieven waarin ieder op zijn eigen manier onder woorden brengt hoezeer er met me meegeleefd wordt. Ik ben zielsgelukkig met reacties onder mijn blog, maar dat schijnen velen nog best lastig te vinden om te doen. Het fijne van de reacties is dat deze bewaard blijven voor later en Owen en Arrie er dan nog wat aan hebben.
Dan ga ik nu over op praktische zaken. Mijn Schzus wil vaak voor me strijken. Ik vind het zelf ook een leuke klus (waarschijnlijk tot verbazing van velen) en strijk zelfs keukendoekjes. Dus wie volgens mijn normen wil strijken is bij deze welkom. Verder zijn een aantal kasten toe aan een nieuwe indeling en daar kan ik hulp bij gebruiken.
Als laatste komen fysieke aangelegenheden aan de orde. Ik heb veel last van mij benen, armen en voeten. Wie wil masseren, bij voorkeur tijdens het kijken van een leuke film, is van harte welkom. Samen een film kijken doe ik sowieso graag, ook zonder massage. Wie ondanks alles toch graag iets wil geven kan bij mijn man of vriendinnen informeren.
Ik hoop voor nu even voldoende informatie te hebben gegeven over hoe een ieder invulling kan geven aan steun. Ik zal naarmate de tijd vordert steeds meer praktische hulp kunnen gebruiken. Ik zal proberen om zelf aan te kloppen en niet mensen te laten raden naar wat ik nodig heb. Ik moet zeggen dat het ook nog een heel proces is om te erkennen dat ik niet alles meer alleen kan.
Toen ik met mijn lief op de tandem aan het fietsen was, reden we door het Delfste Hout naar Ypenburg. We hadden flinke tegenwind. Het kostte me veel energie en ik voelde me leeg. Ik dacht aan iedereen die ik lief heb, en reed tegelijkertijd langs een brug waar in hele grote letters het woord 'dierbaar' in steen was uitgehouwen. Ik barstte in huilen uit. Ik heb zoveel mensen die me dierbaar zijn en vice versa. Ik heb met die wetenschap mijn voeten weer harder op de pedalen gezet. Die gedachte geeft me kracht en daar wil ik graag nog voor blijven bestaan.
Handleiding
Powered by Mijndomeinwebsitemaker.nl
Reacties
Ik vind jouw blog op zich al een behoorlijke handleiding! En ook nog zo smakelijk geschreven dat ik vaak met een dikke strot zit te glimlachen! Je kunt er niets aan doen ha ha maar je BLIJFT mensen inspireren! Ik heb je helaas gemist bij de CPC!! xxx
Je bent en blijft altijd bijzonder xxx
Hi As, wat ben je toch een gaaf wijf, je maakt deeluit van mijn rijtje dagelijkse gedachten; gister nog keihard je ceedee gedraaid in de auto, en je wensend toegezongen ' keep your head uhuuuppp' . Hoe je zo volkomen puur en voor ons toegankelijk toont hoe het is, wat ondenkbaar is; dat jij jou niet eeuwig zal kunnen uitbreiden in de tijd, inclusief handzame gebruiksaanwijzingen van onze eigen onmacht daarbij.Het si een godsgeschenk jou in mijn leven te mogen hebben ontmoet. Je gééft zoveel; wijsheid, rust, levenskunst, maar langzaam aan ook erbij aangeschoven; op schijnbaar geheel natuurlijke wijze; stervenskunst. Nu je gegeven is dat de werkelijkheid is dat je niet onbegrensd meer 'waardig en mooi ' kan leven, zie ik hoe je alles op alles trouw blijft aan jou en in staat blijkt om ' waardig en mooi' te sterven. Nog lang niet natuurlijk, kom op, maar wel bewust van de weg die voor je ligt.
Voor mij ben je een onvergetelijk pracht wijf, met een talent voor leven dat ongekend is, en hoewel jouw lijvelijke aanwezigheid zich niet zal blijven uitbreiden in de tijd, zal jouw persoon dat voor mij wel doen. Doorde enregie die je bent, aanzet, uitstraalt, in beweging brengt, dat blijft, altijd en zal door de jaren heen aan betekenis blijven winnen, zo zal het zijn.
Ik strijk niet, masseer ook belabberd, en ben van nature qua vorm een omgekeerde tulp, past niet in een vasie, gaat hem ook niet woden dus, tot gauw, liefs, do
Dear Astrid,
Months have passed since our very brief meeting in Hervey Bay, Australia, when you named our barbeque group the "Sunday Church Group" :-) and entertained us in such a charming way. I have followed your blog since then. What courage you display in the face of such adversity.
Is there room in your brilliant mind to accept that there is a God who really loves you and if you reach out to Him, He will not fail you. I write these words not because I suffer delusion in order to satisfy some psychological need but because I have such a peace in my life because of the many providences I have experienced as a result of my walk with Him. "For God so loved the world that He gave His only begotten Son that whosever believes on Him will not perish but have everlasting life." John 3:16. The time is coming when "the Lord Himself will descend from heaven with a shout, with the voice of the archangel and the trumpet of God and the dead in Christ will rise first. Then we who are alive and remain will be caught up with them in the clouds to meet the Lord in the air and so we shall ever be with the Lord." 1 Thessalonians 4:16. What a promise! There is still time left and my prayer is that you will find a relationship with God before it is too late.
You have my greatest admiration.
Eugene
Lieve As bedankt voor je lieve blog.80 jaar op papier lijkt wel ouder dan in werklijkheid.
het was heel gezellig,als het kan moeten we het vaker doen,het werkt heel verhelderend en helend
liefs mam.
Wat heerlijk moeder en dochter,het Leven kan mooi zijn en maar ook heel wreed.
Ben dankbaar dat jullie er zijn.Wil doen wat in mijn macht ligt
liefs pap
Ik vind het geweldig dat je niet te trots bent om een rollator te pakken als dat nodig is en om ons allemaal te laten weten hoe je dingen graag hebt. Bizar dat mensen proberen rekening met iemand te houden en dat degene voor wie ze het doen vervolgens uit beleefdheid niet durft te melden dat dat niet is gelukt. Het leven wordt met een handleiding zoveel gemakkelijker. Ik vind het een wijze les; gewoon zeggen wat je vindt. Dat hoeft niet bot en onvriendelijk maar zoals het spreekwoord altijd al zei: Eerlijk duurt het langs! Ik stuur je wel virtuele bloemen via Facebook. Die blijven altijd mooit
Hoi lieverd, ik strijk graag en ben gek op het indelen van kasten!! Zo handig..een eerlijke handleiding: ik heb van mijn moeder jarenlang gladiolen gekregen en wat vond ik die krengen lelijk! Ik heb het uiteindelijk maar gezegd en het viel niet eens verkeerd. Ik vond afgelopen woensdag weer erg dierbaar en hou je taai vandaag bij de chemo, hou van jou, XXX
lieve, geweldige, niet klagende, maar vertellende en vol levensverhalen, ook al zijn die niet altijd fijn voor jou, mensenmens!
Ik krijg van jou blogs altijd van die rare gedachten en fantasieën...........
Zou er dan toch een hemel bestaan???
We weten allemaal wanneer de tijd daar is moeten we er allemaal naar toe of je nu wilt of niet!
(HEEL) erg genoeg voor de een eerder dan de ander!! Zo Niet Eerlijk!
Maar jij .....lief mensenmens krijgt daar een hele mooie beklede conviva bureaustoel aan een heel mooi bureau, waarop je je blogs weer verder kan schrijven en ons allemaal op de hoogte houdt hoe het daarboven met jou gaat. En je schrijft ook dat het daar echt heel mooi is, etc etc.
Wat zou ik dit graag willen geloven lieve Asje
xxxxxxxxxxxxxxxx
Lieve Astrid, wat een leuke, praktische en ontroerende handleiding heb je geschreven. Ik weet zeker, je bent ons allemaal dierbaar, mij ook. En dat blijf je!!! XXX
Echt meis , elke keer wordt ik weer geraakt door die kracht in jou. Wat vindt ik je toch een bijzonder mens. Ik heb je op een bijzondere plek ontmoet waar ik toch ook om je moest lachen. Weet dat ik je blog lees en je in mijn hart zit dikke kusssss
Annemieke ( van de slag om Moordrecht)
Lieve As,
Geniaal zo'n handleiding! Ik wil toch nog even checken: Als het nou enigszins calorierijk is maar wel met alcohol erin... Is dat (nog steeds/wel) gewenst? :-)
ii denk aan je en ben zo trots op je!
Dikke knuffel, Sandra
Onder het genot van een glas rode wijn en een handje noten (helaas geen geen gezouten pecans ;) geniet ik van weer een mooi verhaal. Vermoeide voeten op tafel, hopend dat ik snel weer je zachte voetjes mag masseren...en jij de mijne :p Ik ben ook geen lezer, maar voor je blog zet ik alles ff opzij. Zelfs de verdorde bloemen bij mij op tafel laten maar even op zich wachten. Tot gauw! Xxxx
Hoi Astrid, handig de reacties! Inge (ook mijn vriendin) schrijft dat ze alleen tulpen of zonnebloemen wil! Nooit geweten en door jpuw blog kom ik daar achter. Zoals ik al eerder aangaf lees ik ook mee met jouw blog door haar. Als Inge en ik wat samen doen dan kom jij ook altijd ter sprake. Dus als het goed is dan gaan Inge en ik volgende week weer over je roddelen :) veel plezier de komende dagen met het mooie weer wat er aan gaat komen.
Wauw wat ben ik trots op je. Hoe moeilijk is het om te laten blijken wat je wel en juist niet fijn vindt zonder de gever ervan te kwetsen. Ik kan het alleen maar waarderen. Dat amandelbroodje met gebrande suiker nam ik al niet meer voor je mee want ik weet dat je na het nuttigen ervan al spijt hebt. De bloemen daarentegen wist ik niet dus die krijg je bij deze niet meer. Ik stel me graag beschikbaar om je te masseren tijdens een film of de kasten opnieuw in te delen. Daarnaast ten alle tijden bereid tot het zijn van een luisterend oor en/of de schouder om op te leunen of een traantje weg te pinken.
Vragen is lastig maar mijn aanbod om me te bellen wanneer je hulp nodig hebt, is onbegrensd en onvoorwaardelijk.
Kuzzzzzzz
Eerlijk zijn in het leven is een van de belangrijkste dingen en ook voor je zelf opkomen. Je bent een super mens die er zo voor zorgt dat je kwaliteit van leven jouw manier is. Zo mooi om ook deze handleiding weer te hebben mogen lezen. mocht ik een avondje voor je kunnen koken, ik doe het met liefde en plezier. Dus mocht het nodi zijn, je weet waar je moet aanbellen. XXXXX
Dan zou ik toch graag je adres hebben om je een mooie kaart te sturen.
Kun je dat doen via pers bericht op mijn faceboek?
Ik zou er blij mee zijn.
Ik ben weer beetje in tranen maar aan het eind denk ik als jij hard op die trappers kan trappen kan ik dat ook.
Kus juffie owen
Maar ik strijk noooooit! ;-) Goed gedaan dit Astrid, het is voor jouw dierbaren inderdaad ook lastig. Moest lachen om je bloemenverhaal, ik heb hetzelfde. Ook hier liefst alleen tulpen en zonnebloemen! Mocht je ooit een simpel of suf klusje hebben, let me know.
Lieve Astrid,
Heb er jaren over gedaan om ook maar enigzins een handleiding te krijgen hoe met je om te gaan, allebei een grote bek en een klein hartje..deze handleiding zal ik bij de eerder opgedane ervaringen plakken en proberen je geen boeken bloemen of lekkernijen te geven. Wel geef ikl je al is het maar in gedachte soms een knuffel.een echte wil nog wel eens te stevig blijken. Zondag ga ik aan je denken en erna heb ik iets voor je wat niet te eten is waar we beide van slag van raken maar waar we allebei van gaan stralen. Jij omdat je het zonetje bent,was en zal zijn ... ik omdat de stralen me bereikt hebben.
Dikke kus
Dierbaar zal je altijd voor mij blijven!