Angst is een bijzondere emotie, ik wil er niet teveel van hebben, toch is een gezonde dosis wel noodzakelijk. Zonder angst zou ik de meest domme dingen doen: lopen over de rand van een veel te hoog flatgebouw, last-minute oversteken en wat al niet meer. Ik heb ooit van een wijze leraar op de havo filosofische inzichten gekregen en gelukkig ook onthouden. Gezonde angst was volgens hem een bewijs van intelligent denken. Ik heb tijdens mijn leven geleerd dat teveel vrees irrationeel is, bijvoorbeeld voor spinnen ( tenminste in eigen land dan). Door de hysterie rond dit beest te rationaliseren is het me gelukt om bijna iedere webbewoner te willen aaien. Probeer het ook eens, zou ik zeggen
Nu mijn klok in rode digitale cijfers 2.51 op het plafond projecteert en het donker van de nacht als een claustrofobische kamer rond mijn gedachten sluit, is het rationaliseren van mijn beklemmende spinsels niet eenvoudig. Schrijven is misschien het medicijn. Met mijn dove vingers waar op sommige plaatsen de zenuwpijn doorheen giert, is het lastig registreren. Ik heb al enkele keren van dicteersoftware gebruik gemaakt, maar een creatief schrijfproces verloopt niet lineair. Het is denken, corrigeren, herformuleren en een keuze maken uit vele woorden en hun synoniemen. Het maken van typefouten door ernaast te toetsen maakt me woest, evenals de toenemende pijn door de herhaalde beweging. Ik moet steeds pauzeren, omdat mijn arm als het ware vastloopt. En om de buurvrouw op dit tijdstip wakker te maken om mijn woorden vast te leggen (zij heeft mij dit voorstel gedaan) lijkt me ook geen optie.
Ik moet terugdenken aan een artikel in de krant dat ik een aantal weken geleden las. Het ging over een unieke kans om een 8-gangen diner van de michelinsterrenkok Niven te ervaren, gekoppeld aan de premièrevoorstelling van de film 'Het Diner' van het gelijknamige boek. Een boek dat ik jaren geleden gelezen heb en waarin uitvoerige bijschrijvingen staan over de culinaire hoogstandjes die de hoofdpersonen nuttigen. Ik zag dat voor dit arrangement maar vijfenzeventig plaatsen beschikbaar waren en dat de prijs redelijk betaalbaar was (zeker gezien het feit dat alle dranken inbegrepen waren). Haast was dus geboden om kaarten te bemachtigen. Het restaurant Niven ligt hemelsbreed vijfhonderd meter verderop aan de overkant van ons huis en roept al jarenlang nieuwsgierigheid bij mij op over de kwaliteit van het eten. Tijd dus voor het wegstrepen van een 'bucket-list' item.
Samen met Chrisje ben ik dinsdagavond richting het Buitenhoftheater gegaan alwaar ook het diner geserveerd zou worden. Ik had wel al begrepen dat het een 'lopend karakter' zou hebben. Na wat navraag werden wij naar boven begeleid. Ik moet zeggen dat alles in stijl was. De uiterst jong ogende spijsbereider verwelkomde ons aan de deur. Ik wist toen nog niet dat het de fameuze man zelf was die mij persoonlijk de hand schudde, dat besefte ik later pas. Ik vond het ook al opvallend dat hij mij begroette met de naam 'Niven'. Alsof iemand bij een bouwmarkt me groet met 'Gamma, van harte welkom in ons filiaal’.
De hapjes, gemiddeld ter grootte van een aantal centimeter, waren smaakbommetjes. Dat is een term die ik geleerd heb van mijn 'kok zonder armen'. Hij heeft wel armen hoor, maar gebruikt ze niet. Vergelijkbare klachten als ik heb alleen met een ander oorzaak, maar dat heb ik eerder verteld.
Ik begon met een oester met een mini mousse van iets, maar dat ben ik alweer vergeten. Oester staat niet hoog op mijn verlanglijstje, maar deze wilde ik zeker proeven. Helaas had ik een flink stuk van de schelp te pakken dus al knarsend probeerde ik vast te stellen of ik de eerste gang geslaagd vond. Voorafgaand aan de voorstelling werden nog vijf eetbare kunstwerken geserveerd.
Ik voelde me al dagen niet echt top, maar ik had mezelf door een powernap eerder op de dag weer in het zadel gehesen. De champagne smaakt goed en ook de witte wijn mocht er zijn. In de menigte herkende ik een vriend van vroeger en diens partner, de sfeer zat er al snel goed in.
Voor we het wisten werden we naar een privé zaaltje gebracht en konden we tussen de gangen door de lancering van de film bekijken. Ik voelde me inmiddels minder goed en de projecties op het grote doek kwamen op me af als een nachtmerrie. Af en toe viel ik weg en leek ik te slapen. Wakker geschrokken kwamen de beelden hard binnen en werd ik steeds draaieriger. Toen het hoogtepunt van de film naderde (voor zover dat in het boek al bestond), pakte ik mijn spullen bij elkaar om de zaal in allerijl te verlaten. Net op tijd kon ik het porselein in het damestoilet omarmen om de eerste zes gangen terug te geven aan de natuur. Met uitgelopen make-up kwam ik in de hal. Ik bazelde 'chemo' tegen het personeel waarna ik snel een fles Chaudfontaine in mijn hand gedrukt kreeg. We waren, niet verbazend natuurlijk, als eerste terug in het pop-up restaurant. Al na enige minuten volgde tot onze verbazing de rest van de bezoekers. Het spektakel bleek een open einde te hebben, de verbazing was aan de gezichten af te lezen. Als troost nam eenieder nog wat wijn. De laatste twee smaaksensaties bestonden uit een assorti van kazen en iets zoeters, maar door mijn fysieke ‘bouwvalligheid’ kan ik me dat niet eens herinneren. Ondanks mijn lichamelijke gesteldheid, was het een gezellige en bijzondere avond om nooit te vergeten.
Inmiddels staat het 3.52 op het plafond. De angsten van een uur geleden heb ik alweer 61 minuten weg weten te houden. De pijnstiller zal de rest van mijn gedachten in bedwang houden door me over een aantal minuten in slaap te sussen. Angst is te sturen. Ik moet er niet in meegaan. Ik overschrijf mijn demonen met prettige herinneringen. Ook al had ik de kostbare lekkernijen liever binnen gehouden, het levert wel weer een onuitwisbare herinnering op.