Gent 25 jaar later.....Het ziekenhuis bleek geen spat veranderd. Alles was nog hetzelfde, de deuren, de ramen en de vloer. Alles is sterk verouderd, positief gelabeld zou je het vintage kunnen noemen. Veel vertrouwen wekte het hospitaal niet. Gedrieën stapten we net na de middagpauze het gebouw binnen. De Belgen waren nog aan het lunchen, daardoor was de afdeling ruim vijfentwintig minuten niet bereikbaar en moesten we wachten op de dame die het tarief voor het consult eerst moest weten voordat ik kon betalen. Iedere nieuwe patiënt moet eerst naar de kassa alvorens een arts te zien.
Na vijfentachtig euro te hebben neergeteld werd ik eerst onderzocht door een alleraardigst en vriendelijke arts in opleiding. Hij keek, voelde en stelde vragen. In diezelfde tijd dat hij bezig was met standaard onderzoek, was mevrouw professor Denys mijn informatie aan het doornemen die ik uit Nederland had meegenomen. Later bleek dat praktisch alles was meegegeven behalve het meest essentiële, de bloedwaarden. De waarden van het bloed geven de arts oncoloog de meeste informatie over de toename van de kanker, de zo bekende tumormarkers. Waarom het Haga-ziekenhuis deze informatie niet had meegegeven is een interessante vraag, het maakte in ieder geval het direct geven van een oordeel onmogelijk.
Omdat ik twee weken geleden toevallig een programma op tv zag dat ging over het Meander-ziekenhuis in Amersfoort had ik al hele waardevolle informatie gekregen over een behandeling met Rhenium. Rhenium is een middel, een vorm van chemo, dat precies zijn werk doet op de plaatsen waar het nodig is, namelijk bij de metastasen (uitzaaiingen) en niet in het gezonde gebied. Het doel van het middel is het verlichten van de pijn en het tijdelijk stoppen van de groei van tumoren. Ik vroeg aan de Belgische professor of zij het middel te kende. Zij bleken een eigen variant te hebben, Samarium. Hun medicijn zou voor mij effectief kunnen zijn. Het hoeft slechts eenmalig te worden gegeven. De professor had het vermoeden dat Samarium voor mij een geschikte behandeling zou kunnen zijn. Helaas kon zij mij geen zekerheid verschaffen bij gebrek aan de juiste informatie over mijn bloedwaarden.
Nu ik terugdenk aan mijn reis naar België en het bezoek aan het zorgelijk verwaarloosde ziekenhuis, kan ik alleen maar de conclusie trekken dat het zeer effectief had kunnen zijn als ik vanuit Nederland het complete pakket aan informatie had meegekregen. De kwaliteit van de zorg van de zuiderburen zit niet in het verbouwen van ziekenhuizen, maar in de aandacht voor de patiënt. Deze kan ik echt fantastisch noemen. Voor vijfentachtig euro heb ik gedurende anderhalf uur zorg en aandacht gekregen van een arts in opleiding en van een professor, per uur bijna goedkoper dan mijn glazenwasser!
Ik kan niet zeggen dat het niet allemaal voor niets geweest. Zodra ik volgende week met mijn eigen oncoloog heb gesproken en haar vertel wat de mogelijkheden zijn in België, zal ik haar vragen of deze behandeling ook in ons eigen ziekenhuis te krijgen is. Natuurlijk moeten mijn bloedwaarden wel zodanig zijn dat de procedure ook bij mij mogelijk is. Het doel van de behandeling is pijnbestrijding, daarnaast kan het middel ook het leven verlengen.

Nu (twee dagen later) heb ik mijn eigen oncoloog gesproken. Ik heb haar beide middelen voorgelegd. Ze was op de hoogte van het bestaan, maar ook van mijn bloedwaarden. Het gebied waar in het skelet witte bloedplaatjes worden aangemaakt (het is complexer maar ik wil het eenvoudig uitleggen) is bij mij helemaal vol metastasen. Ik heb al een aantal malen op deze plaats radiotherapie gehad, dit werkt goed tegen de pijn maar beschadigt helaas ook dit gebied. De aanmaak van witte bloedcellen en plaatjes is bij mij daardoor zodanig slecht, dat ik er helaas geen behandeling meer bij kan hebben. Zou ik dit wel persé willen dan heb ik blijvende schade en voor altijd een lage weerstand. De kans dat ik dan ziek word en er uit ga zien als een wandelend geraamte is groot. Geen Rhenium of Samarium voor mij dus.
Even leefde ik in de veronderstelling dat ik misschien wat tijd zou kunnen rekken. Toen ik van de week achter mijn nieuwe naaimachine zat bedacht ik me dat de prachtige machine alleen al de moeite waard is om langer voor te willen leven, laat staan mijn gezin en alle dierbaren. Even heb ik lopen dromen over een paar maanden erbij. Ik zal het zonder behandeling moeten doen, geheel op eigen kracht. Ik heb betere pijnstilling gekregen, morfine als lolly in de vorm van een wattenstaaf. Het werkt een stuk beter en al zuigend op mijn nieuwe medicijn voel ik de pijn wegdrijven. Ik voelde me heel gelukkig toen ik mijn eigen oncoloog zag in het nieuwe pand van het Haga ziekenhuis. Ik had het gevoel alsof ik heel even vreemd gegaan was. Maar gelukkig had ik het vooraf verteld en werd het mij onmiddellijk vergeven. Wat is ze lief, mijn mooie lieve arts met haar mooie lange haar en haar enorme betrokkenheid. Natuurlijk brengt België ook wonderen voort voor zij die er baat bij hebben. Voor mij was het een eenmalig retourtje naar onze medische zuiderburen. Een hoop zorg voor een klein bedrag, letterlijk en figuurlijk.
Nu ga ik me focussen op mijn nieuwe wonder naaimachine. Ik heb er al uren achter doorgebracht. Ik maak niets meer in opdracht en probeer stille hints te negeren. Het lukt me steeds beter dankzij de hulp van mijn Leidse therapeut mijn energie te verdelen en 'nee' te zeggen. Mijn zweetaanvallen worden steeds minder, dit schrijf ik terwijl ik er een heb. Dat komt simpelweg omdat ik mezelf opleg dit stukje af te schrijven. Goed idee dus om te stoppen en te luisteren naar mijn lichaam. Ja tempel, ik stop nu.