Inmiddels zijn we twee dagen verder. De kogel is door de kerk, de datum is bekend. Inmiddels zit Chris achter de PC, omdat ik te vermoeid ben om zelf de tekst te typen. Ik heb last van mijn schouders, maar verder valt het wel mee. Gisterochtend werd ik in het ziekenhuis opgenomen met het idee daar voor meerdere dagen  te verblijven. De sliktest had uitgewezen dat een stemband het niet doet met alle gevolgen van dien. Het aanbrengen van de neussonde benauwde me zozeer dat ik niet wist wat ik moest kiezen. De oncoloog kwam samen met de nurse-practitioner en haar co-assistent naar de kamer. Ze schetste de situatie die me te wachten stond uitvoerig en het was zo confronterend dat ik besefte dat ik dat pad van de sonde niet wilde volgen. Ook de MRI die de volgende dag gepland stond hing als een zwaard van damocles boven mijn hoofd. Nee, niet dat pad. Niet alle onderzoeken die niets zouden opleveren. Er bleef maar een ding over: euthanasie.
Ik heb geen zin om langer te lijden, onnodig aan slangetjes te hangen en het leven te rekken op een manier die mij niet waardig is. De door mijn geliefde oncoloog geschetste situatie deed me tot het besluit komen. Door de blik in haar ogen wist ik wat mijn beslissing zou zijn. Dit was mij al eerder overkomen toen ik een jaar geleden besloot om alle behandelingen te staken.  Ook toen was de oncoloog me net voor...
Het is duidelijk een keuze van mij en mijn geliefde Ar om mijn leven op deze manier te beëindigen, met opgeheven hoofd en totaal uit vrije wil kan ik zeggen dat het genoeg is geweest. Ik ben dankbaar voor alles wat ik heb meegemaakt, voor alle aandacht, alle liefde en erkenning.
Volgende week vrijdag is het moment. Het is niet eenvoudig om te weten wat ik deze week allemaal ga doen en hoe mijn tijdsindeling eruit komt te zien. Natuurlijk zou ik iedereen persoonlijk gedag willen zeggen, maar praktisch gezien is dat niet mogelijk. Het is te ingrijpend en te emotioneel.  Ik zal het voor heel veel mensen moeten houden bij het moment waarop we elkaar voor de laatste keer zagen.
Ik ben nu fijn thuis met een select gezelschap van dichtbije vrienden. Andere vrienden en kennissen kunnen op dit blog, of via een app-je of sms nog wel een berichtje sturen, een ouderwetse ansichtkaart mag ook voor wie weet waar mijn huis woont (adresgegevens te vinden op deze website).