Voordat ik naar de bedrijfsarts ging was ik bezig met het schrijven van een verhaal. Het bezoek had echter zo een impact dat het er even uit moest. Ik was erg blij met alle feedback (dat ben ik sowieso altijd, maar deze keer kon ik het echt gebruiken).
Vorig weekend waren Arnout ik en Kokkie bij haar moeder en partner in Stolwijk. Ik had die avond dat we in de caravan zouden slapen op de boerencamping nog mijn Maatje aan de lijn gehad. Hij was net terug uit Frankrijk en belde zomaar even op. Aangezien hij niet een man van protocollen en vooral van spontaan handelen is, probeerde ik hem over te halen om naar onze verblijfplaats te komen. Dat lukte op dat moment helaas niet.
Maatje ken ik al bijna 32 jaar, hij is een uitgesproken persoon met een uitgesproken mening, net als ik. We kunnen eindeloos discussiëren en dat gaat meestal gepaard met de vaste zinnen: 'Daar gaat het helemaal niet om' en 'Daar gaat het nou juist wel om'. Ik hou van mijn Maatje, om zijn eigenzinnigheid en eigenheid. Het verraste me dan ook niet dat hij de volgende ochtend om acht uur 's morgens wel voor onze caravan stond om samen de dag door te brengen.
De partner van Kokkies moeder zorgde dat er een kwartet aan fietsen verzameld werd, opdat we een fietstocht konden maken. De tocht zou ons voeren naar een camping waar in de toekomst de moeder van Kokkie en partner een plek zouden huren, maar ook waar ik in een donkerbruin verleden mijn pubertijd startte (kan het toeval zijn, ik denk het niet). Van Stolwijk moesten we naar Hekendorp fietsen, althans dat was het plan, ware het niet dat Maatje natuurlijk een eigen route in gedachten had. Wij volgden hem met ons leenfietsen (zadeltje te hoog, zadeltje te laag, zadeltje te breed, zadeltje te smal).
We werden door Maatje langs zijn oude school geleid, zijn oude zwembad en wat al niet meer. Wij hobbelden er braaf achteraan omdat verzet zinloos is. Vol trots vertelde hij zijn jeugdverhalen (we worden oude lullen) en we genoten ervan. Na een hele omweg kwamen we in Haastrecht, hetzelfde dorp waar ook Hein Vergeer woonde. De schaatskampioen blijkt er nog steeds te wonen vertelde de massieve waardin van het restaurant waar wij een biertje dronken. Na een aantal 'one for the road's' zijn we verder gefietst naar het oorspronkelijke doel van onze tocht: Camping Hoogenboom in Hekendorp. 
Wat mij altijd het meest is bijgebleven aan onze jaren op die camping waren de zoons van de familie Breugem. Zij hadden op de parkeerplaats een eigen houten chaletje waar we naar Deep Purple luisterde en geheel bleu zagen (en leerden) hoe joints gedraaid moesten worden. Nog meer indruk toentertijd maakte een vrouw op mij die borstkanker kreeg. Mijn moeder probeerde ons in te lichten over de ziekte waar zoveel associaties met de dood mee gepaard gingen. Een jaar nadat de vrouw haar borst had laten amputeren is ze overleden. Het ging allemaal in een razend tempo. Een seizoen later kwam haar echtgenoot met 'een nieuwe vrouw' naar de camping. Iedereen had er wel een mening over maar begreep wel dat de man iemand nodig had om voor zijn twee hele jonge kinderen te zorgen. Men dacht vooral praktisch in die jaren, vandaar het begrip. 
Terugdenkend aan de bewogen jaren, fietsten we richting de eindbestemming. Ik met ongelooflijke zadelpijn en Kokkie met iets verminderde kracht omdat ze net medicijnen had gekregen voor Parkinsonisme. Ze had deze voorlopige diagnose net gekregen in afwachting van een definitieve, maar er moesten nog een aantal resultaten van onderzoeken bekend worden gemaakt. Spannende week dus, die er voor haar nog aan zat te komen.
Aangekomen op de camping bleek Kokkie al een aantal kennissen van haar moeder en partner te kennen. We werden getrakteerd op leverworst (dat hoort bij een camping) en natuurlijk was ook hier weer bier te krijgen. Het drinken van dit vurig gewenste vocht, gaf me de moed om op zoek te gaan naar iemand die meer dan 35 jaar op deze, voor mij zo memorabele plek, stond. Na een aantal mensen te hebben aangeschoten werd ik in de richting van de IJssel gestuurd. Onder bomen zat een aantal mensen bij elkaar. De langst zittende bewoner van de camping stond mij welwillend te woord. We spraken over de jongens die motor crosten en hoezeer zij van invloed ze zijn geweest op het feit dat ik al op mijn 18 jaar motor reed en over de Breugems met hun hasjiesj. Nadat alle leuke informatie was gedeeld, vertelde ik over de man waarvan de vrouw borstkanker kreeg. Dat de geschiedenis van die familie zo een impact op me heeft gehad en mijn beeld heeft bepaald over de gevolgen van ervan. En natuurlijk dat ik ook nog wist dat hij een seizoen later een 'nieuwe vrouw' had en dat het snel erna was.
De man werd stiller en trok het gezicht van iemand die herinnerd werd aan een pijnlijke ervaring. Dat was ook het geval. De man die ik had gevonden aan de waterkant van de IJssel bleek de toenmalige weduwnaar te zijn. Zijn 'nieuwe vrouw'  zat enkele meters bij hem vandaan. Ze heeft de kinderen opgevoed als de hare en beiden leken nog steeds erg gelukkig. Ik heb de man bedankt voor het gesprek en (waarschijnlijk een keer te vaak) gezegd hoe bijzonder het gesprek voor mij was.
Toen terugliep naar de plek waar Arnout, Maatje en Kokkie waren aangeschoven was ik ontroerd, emotioneel en bovenal gelukkig. Ik heb gezien dat de man uit mijn herinnering, die zoveel leed had meegemaakt, een gelukkig man is geworden. Dit soort ontmoetingen geven mij vertrouwen in de toekomst en stellen mij gerust. Op een dag zal iedereen weer lachen, genieten en doorgaan met het leven, prachtig!
Nu zit ik in Zeeland met Lies Proef in een fantastisch huisje, samen met haar lieve zoon Wenkbrauw. Kokkie heeft van de week te horen gekregen dat ze definitief het label Parkinson heeft. Wat een dreun, wat een slag, wat een stempel en wat een gevolgen. Ik voel met haar mee en hoop dat ze met aanvaarden van uitgestrekte handen en professionele hulp een weg vindt om deze ziekte te hanteren. Verzet en ontkenning is begrijpelijk maar zal weinig helpen. Ze staat aan de start van een hele weg vol obstakels en uitdagingen. Ik wil er voor haar zijn en voel met haar mee. Ik hoop dat het haar lukt om met een opgeheven hoofd haar weg te bewandelen. 'Keep your head up' Kokkie!