We zijn al een aantal dagen op de meest vreemde en bijzondere plaatsen terecht gekomen. 's Morgens pakken we snel in. Iedereen zit in een routine die steeds effectiever wordt, dat is fijn. Door het inpakken vergeet ik nog wel eens mijn medicatie in het ritme op te nemen. Het is voor mij altijd na een aantal uren pas dat ik veel rugpijn heb en misselijk wordt.
De wegen die we gister reden waren uitermate slecht. Ik zou minder op en neer geschud zijn als ik naar de kermis was geweest. Om te ontkomen aan smakeloze campings met kampeerders die fan zijn van een soort Australische Fans Bauer, hebben we geprobeerd ons zoveel mogelijk op Natuurparken en -reservaten te oriënteren. Drie campingnachten geleden hebben we, zonder douche, zonder elektriciteit, zonder wifi en zonder echte toiletten een geweldige ervaring gehad in de pure natuur. Datzelfde gevoel, maar dan met douche, wilden we weer.
We hebben oog in oog gestaan met kangoeroes, met de prachtigste vogels en Owen heeft op eigen initiatief een vuurtje gestookt. Het hele natuurgebied is december jongstleden volledig afgebrand, dus fout kon het toch niet meer gaan. Tijdens het wandelen en klimmen priemde de geur van verbrand hout nog in onze neus. Wat een leed, maar ook weer heel mooi om te zien. De natuur is vechtlustig en heeft op veel plekken de kleur groen weer laten domineren. Doordat er geen boom meer volledig in het groen stond, hebben we min of meer een kale berg beklommen. Ook weer met bloed zweet en tranen, maar ik wil niet knielen voor mijn beperkingen.
Terug weer bij de zoektocht naar zo een dergelijke ervaring. Gisteren belandde we door onze honger naar pure natuur in een reservaat waar campers eigenlijk niet welkom waren. Er werd vooraf gewaarschuwd voor een zeer steile en bochtige weg. Het was een understatement! We reden op een gegeven moment letterlijk over de bergkam heen op een weg die op sommige plaatsen meer dan 15% daalde! Het zweet parelde op Arnouts hoofd, terecht. Ik was waarschijnlijk uitgestapt en had het vehikel achter gelaten. Na deze benauwde maar zeer mooie ervaring belandde we dus na de hele dag op en neer te zijn gestuiterd op een werkelijk vreselijke plek. Een groot voordeel van dit soort ervaringen is dat ze je iets te vertellen geven en alles dat erna komt beter lijkt. 
Nu zijn we in een werkelijk schattige dorpsgemeenschap, waar alle mannen overdag slapen omdat ze nachtdienst hebben in de mijnen. De vrouwen runnen hier de plaatselijke pub en daar staat gelukkig een pooltafel. De dochter van de eigenaresse staat achter de bar, een lieve meid die vanwege haar gewicht grote kans loopt om later diabetes te krijgen. Het weerhoudt haar er niet van om zeer openlijk aandacht te vragen van Owen, hij is waarschijnlijk een stuk (letterlijk en figuurlijk) doorbreken van de dagelijkse sleur.
Ze lacht om alles wat hij zegt en zingt luidkeels mee met de plaatjes die ze draait op de eigentijdse Wurlitzer met digitale weergave van de cd-hoes. Ondanks haar voorkeur voor mijn zoon moeten we ieder rondje meteen betalen.
Vanavond neem ik minder morfine in. Gister had ik kort na elkaar twee tabletten ingenomen. Ik krijg van de hormoontherapie namelijk zeer gevoelige gewrichten en heb het gevoel een soort reuma te hebben. Om dit gevoel te verminderen neem ik dus extra pijnstilling, Bijwerkingen: jeuk. Overal heb ik jeuk: op mijn hoofd, mijn, rug, mijn benen, weer mijn rug, weer mijn hoofd, enzovoort. Ik heb de hele nacht wakker gelegen, periodes afgewisseld met zeer heftige opvliegers. Ik wil niet meer, ik wil geen shit meer, ik wil slapen. Krabben, wapperen, krabben, wapperen en krabben.
Morgen gaan we naar Bundaberg, we zijn dan vijf jaar getrouwd. Ik heb zin in nog ruim een week zorgeloze dagen en hoop op een andere betekenis van krabben.