Maandag werd ik samen met een tiental dames verwelkomd door een hele schare aan dames die ons eens flink in de watten zouden leggen op het gebied van make-up en haarwerken. De dame die de ‘workshop’ gaf (een dame van stand, te zien aan haar kapsel en accent) was hoofdzakelijk aan het woord en nam haar missie uiterst serieus. Zij had haar hele werkend bestaan doorgebracht in het oplappen van, voornamelijk, vrouwen en wist met fantastische oneliners haar verhaal te ondersteunen. Ze noemde de camouflagestift een ‘girls best friend’ en had nog meer van dergelijke uitspraken.
De organisatie waarvoor alle vrijwilligers werkten heet ‘Look good, feel better’. Een heel mooi initiatief om vrouwen en eventueel mannen met kanker tips te geven om er beter uit te zien en zich zo ook beter te voelen. Een duo van de ‘Telegraaf’ van het magazine ‘Vrouw’ was ook aanwezig omdat ze een artikel willen wijden aan het goede doel. Ergens in januari zal het artikel in de krant komen. Ik ben erg benieuwd over de inhoud van hun schrijven. De presentatiestijl van de make-up juf werkte een beetje op mijn lachspieren. Wie mij kent weet dat ik dan een beetje opstandig word.
Toch heb ik keurig geluisterd en probeerde mijn buurvrouw enigszins te helpen. Zij stond pas aan het begin van het proces en haar haar begon beetje bij beetje uit te vallen. Met behulp van aloë vera crème probeerde ze de restanten op haar hoofd te plakken. Ik heb haar aangeraden om de tondeuse er rigoureus overheen te halen, het is heftig maar het verliezen van plukken haar is nog heftiger. Ze maakte meteen een afspraak met de vrouw die aanwezig was voor het advies over haarwerken, zo heten pruiken tegenwoordig.
De pruikendame was een prachtige vrouw met goede adviezen. Ze had een aantal voorbeelden mee waar ik verlekkerd naar zat te kijken. Bij dames die al kaal waren werd als voorbeeld een van de haarwerken opgezet en de bijval in het zaaltje was alsof er sprake was van een wederopstanding. Ik vond de vrouw in kwestie zonder haar eigenlijk stoerder, maar dat is mijn persoonlijke mening. Een synthetisch huisdier op je hoofd voelt gewoon niet echt fijn. Leuker waren de haarbanden waar alleen een rand haar aanzat. Om de rest van het hoofd te bedekken werd er een baret van wol opgezet.
Zodra ik maar even de kans kreeg zette ik een blonde pruik op. Het leek alsof ik net geïmmigreerd was uit Polen, echt leuk. Met de haarband en baret leek ik op een actrice uit de serie ‘Allo, allo’ en riep ik: “Allo, I am from the resistence.” Het hebben van lol werd door de dames van het initiatief opgepikt. Een van hen vroeg of ik geen vrijwilligster wilde worden van de organisatie. Ik heb het vriendelijk afgeslagen, maar ervoer het wel als een compliment. Met een tas vol goederen om mezelf op mindere dagen op te kalefateren en na het hebben van leuke gesprekken, verliet ik volledig tevreden de zaal en het ziekenhuis. Ik ben direct doorgereden naar de sportschool en ben letterlijk weer in (op) het zadel gesprongen, waar ik vorige week nog zo verdrietig vanaf gestapt was.
Alweer een dag later ben ik naar mijn oncoloog geweest. Dit keer had ik gezelschap van Owen. Een heel bijzonder moment omdat het voor de eerste keer was dat hij meeging en dus een realistisch beeld zou gaan krijgen van mijn routine naar het ziekenhuis. Voorafgaand aan het consult moet altijd eerst bloed geprikt worden, ook daar bleef Owen bij. De resultaten van het onderzoek zijn dan al een uur later bekend bij Quarles, mijn arts. Zij kan zien hoe het gesteld is met mijn witte bloedcellen, de hoeveelheid cellen bepaalt of ik door mag naar de volgende kuur. De tumormarker van deze keer is pas bij het volgende bezoek bekend. Deze keer was echter wel de eerste meting van de serie chemokuren bekend. De marker was eerder gestegen van 289 naar 321, wat betekende dat de hormoontherapie toen niet werkte. De marker was nu nog steeds 321! Conclusie: de chemokuur doet wel zijn werk. 
Dankbaar en opgelucht verliet ik het ziekenhuis en meldde ik zo spoedig mogelijk de goede uitslag. Het plaatje voelde alsof ik even helemaal oké was. Maar het feit blijft dat ik niet zal genezen, het is slechts uitstel van executie. Ik was dit feit gister even helemaal vergeten, als een dolle heb ik gesport en ben daarna twee uur lang door de Boogaard (het winkelcentrum) gaan lopen. Ik heb weer van alles gekocht om cadeau te geven en sokken gekocht die eigenlijk te klein zijn om te voorkomen dat ze door Owen of Arrie worden gejat. Thuis gekomen ben ik meteen gaan koken en hebben Catootje en de kids meegegeten. Mijn energie kon niet op. Geen pijn in mijn vingers, wel moe, maar ach…..
Vannacht heb ik van mijn lichaam dubbel en dwars te voelen gekregen dat ik nog steeds iets onder de leden heb, dat ik echt zal moeten luisteren naar wat artsen zeggen. Dat de bank, naast de chemo ook een goede vriend moet worden. Ik zit nu achter de pc aan de tafel. Terwijl ik schrijf heb ik pijn, niet alleen in mijn zitvlak, maar eigenlijk overal. Ik ga dus voortaan proberen om het vieren van successen met iets minder beweging te vieren. Alhoewel ik me natuurlijk altijd wel weer op (in) het zadel zal hijsen, ik blijf tenslotte wel wie ik ben.