Vannacht kon ik niet slapen, 'demons of change' speelde door mijn hoofd. Ik had het zo benauwd en wilde niet in paniek raken. Met behulp van ,een altijd zo handig, reispilletje (eigen merk Kruitvat) ben ik in slaap gevallen. Arnout mijn liefde van mijn mijn leven bood nog aan om wakker te blijven, maar hij moet om zes uur op. 
Ik heb besloten om uit te gaan van een ' worse case scenario'. In plaats van een lange termijn planning ga ik inzetten per half jaar. De tijd gaat verschrikkelijk hard, zeker als je het naar je zin hebt en dat heb ik. Ik moet dus goed omgaan met mijn tijd. Wat wil ik doen en wat niet? Wie wil ik zien en misschien ook wie niet? Ik moet zeggen dat er heel wat oppopt (een niet bestaand Nederlands woord door mij geleend uit het Engels).
Owen heb ik net gevraagd om met mij te ontbijten. Sinds we terug zijn uit Australië heb ik hem amper gezien. Hij moet wakker gemaakt worden, letterlijk en figuurlijk. Dat is deels al in down under gebeurd maar het wordt ook tijd voor realisme. Volgende week gaat hij voor twee weken naar Spanje met drie vrienden naar de kust. Waarschijnlijk zal het leven daar niet tot veel bezinning leiden eerder tot bezinking. Vanachter een muur gebouwd van bierkratten zal hij 's morgens wakker worden met andersoortig krakende hersenen en kijk op de wereld. Ik hoop echt van harte dat hij daar een zorgeloze vakantie met oneindig veel lol zal hebben. Daarna gaan we zien wat wij (hij en ik) nog perse met elkaar willen doen. Een bucketlist voor twee zo te zeggen.
In het programma ' Liefde voor later' volgt Anita Witzier een jaar lang gezinnen waarvan de vader of moeder te horen heeft gekregen dat het leven een beperkte houdbaarheidsdatum heeft. Samen met de zieke ouder bekijkt zij op welke manier de kinderen zo goed mogelijk onthouden wie hun vader of moeder was. De personen die afscheid moeten nemen weten niet precies wanneer hun vonnis in uitvoering wordt gebracht, net als ik. Ik herken zoveel in het optimisme maar ook in de onzekerheid. Het is zoveel van alles, hoog laag, links rechts. Met de erfenis voor Owen zal ik aan de slag moeten, niet straks maar nu, ook al kan mijn dag des oordeels nog jaren op zich laten wachten.
Er zijn mensen die mij langere tijd niet gezien hebben en vragen hoe het gaat. Ik verwijs ze naar mijn blog. Ik heb geen zin om zoveel te vertellen als ik al zoveel geschreven heb. Soms is hun antwoord: 'Ik ben niet zo van een blog' of ' ik heb geen tijd'. Ik vraag me dan af of ik om die reden dan alles moet herhalen wat ik al gemeld heb. 
Een ander type belangstellende is er een van het soort 'mijn verhaal'. Ik kom ze overal tegen. Ze vragen: hoe is het met je? Ik zeg dan bijvoorbeeld dat ik wat last heb van zware benen. Onmiddellijk daarop krijg ik een heel relaas over hun benen, de benen van hun moeder, die van de buurman en hoe hun spataderen verwijderd zijn. Ook leuk, maar geen luisterend oor. Ik ga dergelijk types voortaan vragen: 'Wil je het echt weten of wil je je eigen verhaal vertellen?' (Kijk dan kan ik het intro namelijk skippen en meteen luisteren)
Er zijn stille belangstellenden die me volgen en zonder commentaar informatie in zich opnemen, deze staan in contrast met geïnteresseerden die altijd wel iets opbeurendst weten te zeggen. Ik vind het beide prima en ben er oprecht blij mee.
Heel wat belangstellenden komen met tips over wonderen. Ze vertellen over mensen die na de diagnose kanker een marathon hebben gelopen en daar een boek over hebben geschreven. Of mensen die hun tijd hebben weten te rekken door alleen nog maar paardenbloemen te eten of met een teen in hun neus en het kijken naar de maan een bepaalde vorm van stijfheid hebben weten tegen te gaan (deze laatste zin heb ik zelf verzonnen). En dan niet te spreken van tv-programma's over een nieuwe ontwikkeling op het gebied van kanker waarbij er een succes is geboekt en het uiteindelijk pas toepasbaar blijkt over een jaar of wat en dus te laat voor mij.
Ik begrijp het laatste type belangstellenden natuurlijk best wel. We hopen allemaal op een wonder. Mijn oncoloog heeft me verzekerd dat ze altijd alles dat er nieuw komt op het gebied van kanker zal raadplegen of toepassen. Toen ik haar in de ogen keek wist ik dat ze de waarheid sprak. (Zeker nu ik haar t-shirts heb gegeven voor haar kinderen, helemaal uit Australië, made in China.)
Als laatste schijnt er een aantal mensen te zijn die niet goed durven om hun belangstelling te tonen, zo is mij verteld of heb ik soms gelezen of gehoord. Laat je door mij niet weerhouden, blaffende honden bijten niet, bovendien vind ik praten over moeilijke onderwerpen niet zo moeilijk. Ik begrijp dat het lastig kan zijn, maar ik ben gek op nieuwsgierige mensen. Ik zit alleen niet op ramptoeristen te wachten: 'Even kijken of ze al raar in haar stoel hangt......'
Toen ik zondag in de sportschool een 'sportschoolvriendin van in de tweeënzeventig' tegenkwam, hield ze me staande. Ze sprak uit dat ze zo blij was om me te zien. Ik vertelde dat ik op reis was geweest en het leuk vond om haar te zien. 'Je bent zo een inspiratie voor me' zei ze. Ik voelde me zeer gevleid en bedacht me dat het andersom net zo het geval was. Dat heb ik haar natuurlijk gezegd. (Een compliment denken is tenslotte een compliment zeggen.) Ze was oprecht geïnteresseerd, ze weet niets van het bestaan van mijn blog, dat kan natuurlijk ook nog.
Ik zal schaars omgaan met mijn tijd en deze bij voorkeur besteden aan wie oprechte belangstelling toont en dat zijn er genoeg. Ik wil bij deze ook aangeven dat ik graag ook wil luisteren naar verhalen van anderen. Ik geniet van doorsneeverhalen, relatieproblemen, opvoedingsdilemma's, , speciale aanbiedingen en uitverkooppraatjes. Kortom het gewone leven, maar praten over moeilijke onderwerpen ga ik niet uit de weg. Je mag me alles vragen, mits ik er niet al over geschreven heb.

Soms heb je meer verdriet om de gemiste kansen dan om degenen die je hebt gehad......