Toen ik moeder werd had praktisch geen van mijn vrienden nog kinderen. Ik was voor die tijd een oudere moeder (31 jaar), maar niemand behalve Kunst Karin (zij had er al twee maar weer veel ouder) volgde mijn voorbeeld. Dat is nu allang niet meer zo. Het gevolg is dat ik nu vriendinnen heb met veel jongere kinderen en daar zijn er maandag weer twee bij gekomen. Luuk en Roos zijn geboren! Ze zijn de broer en zus van Marit en Mikky. Hun moeders zijn dolblij met hun nieuwe geluk en de rijkdom van een tweeling. Weer een gezin met een eigentijdse samenstelling, twee vrouwen en vier kinderen.
Los van deze bijzondere en uitzonderlijke gebeurtenissen gaat iedereen weer over tot de orde van de dag. Langzaamaan gaan de scholen weer beginnen en een ieder weer aan het werk. De files die op de radio gemeld worden, zijn alweer langer en binnenkort zit iedereen weer in zijn ritme van dagen achter elkaar werken en minder tijd. Nu ga ik weer voelen dat ik thuis zit en niet meer bij de werkbijen hoor. Dat geeft een onrustig gevoel, bijna incompetent. Wat ben ik van beroep? Ik lig er regelmatig uren wakker van, zoekend naar een antwoord.
Ik heb het deze zomer ongelooflijk naar mijn zin gehad. Ik heb al bijna anderhalve maand geen ziekenhuis van binnen gezien op afgelopen maandag na. Terwijl Peet kinderen op de wereld zette, werd ik geholpen aan mijn oogleden. Ik wil namelijk graag met een open blik blijven kijken naar het leven om me heen. Nu loop ik als een echte 'celebrity' voortdurend met een zonnebril op om mijn verse littekens te verbergen. 
Ik zal mezelf weer doelen stellen voor de komende tijd. Ondanks een ogenschijnlijke 'lege agenda' vullen mijn dagen zich steeds tot praktisch iedere avond negen uur. Dan ben ik helemaal kapot en kan het amper nog opbrengen om een douche te nemen en mijn medicatie voor de avond in te nemen. Vijftien pillen op een dag gaan erin en zorgen dat ik van zoveel mogelijk pijn bevrijd ben. Honderdvijf pillen die ik wekelijks over zeven pillenbakjes verdeel. Iedere week verbaas ik me erover hoe snel een week voorbij gaat tijdens deze bezigheid...beangstigend snel!
Tijdens een feest van Kokkies moeder, zij werd 60 jaar, kwam ik in gesprek met een man met een wollen muts op zijn hoofd. Ik had meteen de bijnaam 'Wollen dop' omdat hij als een soort eierwarmer op zijn hoofd leek te zitten (niet dat een eierwarmer per definitie een wollen dop wordt genoemd, maar dat doet er even niet toe). De man bleek non-hodgkin te hebben, een vorm van lymfeklierkanker. Levensverwachting één tot vele jaren..... Had mijn bedrijfsarts niet ook zoiets dergelijks voorgelezen uit mijn rapport van de oncoloog? Maar dat terzijde. De 'Wollen dop' en ik hebben dus flinke overeenkomsten. Hij is strijdvaardig, hij straalt kracht uit en van de buitenkant is weinig te zien van wat er zich van binnen in zijn lichaam afspeelt. Vele tumoren in zijn lijf blijken niet te verwijderen omdat ze zich rond de vitale organen hebben genesteld, een hard gelag.
Wat me opviel in het gesprek is zijn frustratie over reacties van mensen om zich heen. Hij wond zich verschrikkelijk op over dat mensen hem aanspraken op het feit dat hij er goed uitziet, dat hij zongebruind zijn houtjes hakt voor de open haard. Hij had het gevoel dat mensen schijnbaar wilden dat hij er net zo uitzag aan de buitenkant, als aan de binnenkant. Je zou kunnen zeggen dat mensen volgens hem naar bewijs zochten dat hij ‘op uit elkaar vallen’ staat.
Ik heb deze zomer ook veel gehoord dat ik er goed uitzie. Zie ik er echt goed uit, of zie ik er goed uit voor iemand die kanker heeft? Nee, ik weet dat ik er goed en gezond uitzie, dat vind ik zelf ook (ik zeg niet überknap of überslank). Dus ik waardeer de opmerking van iedereen die het zegt. Natuurlijk snap ik ook dat ze denken dat het zo niet klopt met het beeld dat je voor ogen hebt van iemand die uitzaaiingen heeft. Kom op, dat denk ik toch ook als ik de observant ben. Ik kijk ook in de spiegel en denk; 'As, dit is je beste zomer ooit'. 
Mensen worden geboren en mensen gaan dood, dat is de 'circle of life'. We hebben en ik ook, een ander beeld bij de leeftijd van ons sterven. Maar ook iemand van boven de tachtig blijft toch gewoon doorgaan met leven en koopt nieuwe kleding, tenminste dat hoop ik. Stop niet met leven tot de laatste dag aanklopt. Een man uit het programma ' We zijn er bijna' zei het zo mooi: 'Ik maak plannen alsof ik het eeuwige leven heb, maar leef alsof het mijn laatste dag is'. Hij zat tevreden voor zijn caravan en overwoog of hij deze zou inruilen voor een nieuw model. Fantastisch! 
Volgende week ga ik weer bloedprikken en de feiten op een rijtje zetten. Elke keer merk ik dat het spannender wordt. Ik hou vast aan mijn mooiste zomer, die kan me niet meer worden afgenomen en ik blijf plannen voor mijn toekomst. Dromen over een eigen bedrijf is ook leuk, bezig zijn met mijn passies is een feest en waarschijnlijk komen er komende herfst weer nieuwe uitdagingen op mijn pad. Vooralsnog weet ik zeker dat ik binnenkort mijn handen uit kan steken bij wederom een tweeling, heerlijk. En misschien komt er volgend jaar wel weer een beste zomer ooit.