Nooit had ik gedacht zo een intieme relatie met mijn driezitsbank te krijgen als nu. Iedere dag zoek ik geheel vrijwillig, met de tred van een koe die naar de slachtbank gaat, mijn plek op een stuk schapenvacht. Ik vlei me neer en probeer geconcentreerd tv te kijken maar voel dat ik het gevecht verlies met de zwaartekracht waardoor mijn oogleden langzaam zakken. Ik knijp, ik ploeter, ik denk nog even dat ik het geluid van de buis nog wel zal volgen, vergeet het maar. Weer ben ik een deel van mijn dag kwijt aan niets.
Als de rust me meer witte bloedlichaampjes zou opleveren, zou ik er nog vrede mee hebben, maar het is niet empirisch bewezen dat dit zo is, dus vind ik slapen en rusten een waardeloos fenomeen. Ik ben er niet goed in omdat ik van actie hou. Ik wil achter de naaimachine, ik wil wandelen met mijn nieuwe steun- en kreunrek, ik wil naar buiten, ik wil de trap schilderen, ik wil sporten, ik wil mensen ontmoeten zonder met mijn ogen te knipperen van de vermoeidheid. Ik klaag mijn afmatting aan. Ik wil een advocaat die dit proces kan winnen. Ik baal niet eens zozeer van de kanker maar veel meer van de bijwerkingen van de medicatie.
De aanslag op mijn energievoorraad zorgt ervoor dat ik me geneer als ik vecht om mijn ogen open te houden tijdens een bezoek van een vriend of kennis. Nou valt het bij iemand die me zeer goed kent nog wel mee. Daar ben ik tenslotte intieme vrienden voor, door dik en dun. Maar ik heb er last van als ik personen niet tot op het bot ken. Ik schaam me, durf niet te melden dat het me niet lukt bij de les te blijven. Ik heb een korte spanningsboog, ik de vrouw die bekend staat om mijn tomeloze energie. Ik weet nog steeds niet hoe ik het moet aanpakken om een teken te geven van instortingsgevaar. Ik kan voor mijn gevoel niemand wegsturen. Wie een oplossing heeft kan het me zeggen. Ik wil niet afwijzen of geen welkomsgevoel uitstralen.
Maar genoeg geklaagd. Ik heb alweer heel veel leuks meegemaakt. Ik heb een 'get together' gehad met familie van mijn oma's kant uit de Betuwe. Neven en nichten waar ik vroeger mee gespeeld heb toen we daar op de boerencamping achter het huis van mijn oom en tante stonden. Herinneringen aan het spel 'Doen-durf of waarheid' waarbij ik maar al te graag verklapte op wie ik was. Ook toen al was ik een open boek die meer eruit flapte dan altijd verstandig was. Ook nu kon ik het tijdens het feest twee weken geleden niet laten tegen mijn achterneef te zeggen dat ik vroeger wel een oogje op hem had.
Afgelopen dagen hebben in het teken gestaan van de opnames van het programma 'Achter de voordeur' van de NCRV. Ik wist niet dat filmen zo een inspannende gebeurtenis was. Catootje lag na twee lange dagen praktisch met haar tong uit haar mond. Vele vragen werden gesteld en wij deden veel van onze bijzondere driehoeksconstructie uit de doeken. We hebben in het ziekenhuis gefilmd en gedaan alsof ik een chemo kreeg. Tv is natuurlijk altijd ook wel een beetje de boel bedonderen. Behalve dan de informatie die we gaven over onze vriendschap, die was 100% oprecht en open.
Waarom we meededen aan een aflevering? Ik denk dat we alledrie behoefte voelden om anderen een eerlijk verhaal te geven over onze bijzondere band, misschien uit idealistische redenen om mensen die twijfelen over het aangaan van bekend donorschap over de drempel te helpen. Ik had speciaal het woord 'gunnen' op mijn hand geschreven zodat ik het begrip zou noemen. Het gunnen van geluk aan anderen is tenslotte in mijn ogen het mooiste en onzelfzuchtigste dat mensen voor elkaar kunnen doen. Natuurlijk kan je niet de hele wereld redden, maar waarom moeilijk doen over zaken als ze niet conform de 'normaal' geachte maatschappelijke normen zijn? Wie heeft de regels over onze samenleving eigenlijk bedacht en dwingt mensen in een keurslijf om allemaal op een zelfde manier gelukkig te moeten zijn, ik blijf het wonderbaarlijk vinden.
Naast opnames en familiebijeenkomsten zijn we (Arrie een beetje meer dan ik) bezig met het ronselen van lopers en wandelaars voor het goede doel 'Loop voor hoop'. Een ieder die te maken heeft met kanker, iemand die het zelf aan de lijve ervaart of gewoon het doel een warm hart toedraagt, kan meedoen. Je kunt meelopen, maar ook sponsoren. Het grootste deel van het geld gaat naar het KWF en een deel van het totaalbedrag naar het Inloophuis in Wateringen. Arrie en ik hopen een record aantal mensen bij elkaar te krijgen en er een groot feest van te maken. Ik hoop dan ook dat wie dit leest iets van zich laat horen.
Het geeft mij kracht om te weten dat er al zoveel mensen mee willen doen. Het belooft een drukke boel te worden. Ik zal proberen om er alle 24 uur bij te zijn. We nemen matrassen mee om in een partytent te slapen, niet alleen voor mij maar ook voor anderen die willen rusten. Ik zie er zo naar uit. Ik wens dat we de hoofdorganisatoren achterover laten slaan van verbazing. Samen wil ik één zijn.
Nu ik weer rechtop zit en gewonnen heb van mijn slaap die me daarnet leek te overvallen, kijk ik met één oog naar Dr. Phill, ik zapp en zie afhakende PVV-aanhangers bij de 'Wereld draait door', ik zapp en zie een Tell Sell reclame voorbijschieten die me belooft dat ik van een artisjokkendieet twaalf kilo zal afvallen in vier weken. Waar gaat het allemaal over?
Straks komt mijn lieve man thuis en omhelst me. Hij neemt me zoals ik ben (bofkont die ik ben). Ik zie hem net als een Chinese acrobaat ploeteren alle bordjes op stokjes tegelijk draaiende houden. Hij heeft lief, hij is trainer van hardlopers, hij is een geweldige vader van zowel mijn zoon als voor de twins, hij is een goede vriend en ondertussen doet hij nog zoveel meer. Hij steunt en droogt mijn tranen. Dat is echt, mooi en puur. Dat gaat pas ergens over!