Ik probeer mezelf vrolijk te denken en me niet mee te laten sleuren met sombere gedachten die me als een modderstroom meeslepen. De zon schijnt. Ik hoor bouwvakkers werken, brommers rijden voorbij. Het is het geluid van het gewone leven. Ik vraag me af waar ik bij hoor. Weet er iemand dat ik in de tuin zit en luister? Soms ben ik jaloers op mensen die niet denken. Wat lijkt het me heerlijk om even pauze te hebben van mijn gedachten.
Op de dag dat ik dit schreef kregen de meeste examenkandidaten uitslag van hun examen. Ze hebben nog een heel leven voor zich. Wat is een heel leven? Ik weet nog dat ik slaagde voor mijn eerste hbo opleiding. De mavo en het vhbo had ik toen al ver achter me gelaten. Vier jaar had ik in Baarn (of all places) gestudeerd en ik woonde in Amersfoort. Tijdens de diploma-uitreiking kregen alle studenten een spreuk mee van onze mentor. Ik ben de mijne nooit vergeten: "Moeten is een bitter kruid, alle dwang is onaangenaam".
Ik verbaas me er met terugwerkende kracht over hoe mijn mentrix dat zo goed gezien heeft. Het is precies die dwang, maar dan door mezelf gecreëerd, die me de das omdoet. Gek eigenlijk dat iets wat ik zo niet opgelegd wilde krijgen, iets is geworden waar ik mezelf een leven lang mee heb opgezadeld. Natuurlijk ben ik een mengelmoes van aangeboren temperament, opvoedingsnormen en externe factoren die op mijn pad zijn gekomen. Ik ben ook best tevreden met de wilskracht en mijn ijzeren doorzettingsvermogen. Nu wil ik echter ontheffing en daar moet ik vooral mezelf toestemming voor vragen.
Met schijven heb ik vanaf 1978 mijn gedachten kunnen uiten en ordenen. Ik heb het altijd voor mezelf gedaan. Er zat nooit het idee achter om het met meerderen, laat staan velen te delen. Hooguit las is mijn verhalen voor aan mijn toenmalige partners om mijn ergernissen te ventileren, mijn liefde te uiten of een passievol verhaal op te dragen. Schrijven heeft altijd helend gewerkt, vandaar dat ik vandaag bewust, sneller dan normaal mijn Ipad pakte om mezelf uit het slop te halen. Toch ben ik me ook bewust van het feit dat de door mij zo goed bedoelde woorden door anderen zo anders kunnen worden geïnterpreteerd en begrepen.
Ik wil rust in mijn hoofd en voorkomen dat duisternis mijn dagen vult. Ik haal bewuster adem en hoop binnenkort met de therapie die ik krijg bij de organisatie Vruchtenburg een weg te vinden om het categorisch platbranden van mezelf te stoppen. Misschien moet ik dan ook wel weer meer voor mezelf gaan schrijven Sommige gedachten wil ik wel delen, maar durf ik niet te delen. Terwijl ik weet dat het nog meer inzicht zou geven over wat er in me omgaat.
Ik lees wel eens een blog van lotgenoten. Deze zijn van verschillende vorm en inhoud. Sommige direct en anderen vooral informatief lijkend op een agenda met toelichting. Ik weet niet hoeveel iedereen wil weten en ook niet hoever ik zelf wil gaan in deze tijd. Ik merk dat ik het aantal commentaren onderaan mijn blog ga zien als een beoordeling van de inhoud, alsof bij mindere kwaliteit de strenge recensenten zwijgen om me niet te kwetsen. Dat is natuurlijk ook weer typisch iets voor mij om alles als een beoordeling te zien.
Misschien moet ik het zien als de analysering van de opkomst bij verkiezingen. Mooi weer als verzachtende omstandigheden, want dan is iedereen op pad, vakantietijd dan zijn er minder mensen thuis, wk voetbal dan kijkt iedereen tv, examentijd dan is iedereen aan het feesten, en wat nog meer. Beter is het om te stoppen om te schrijven voor anderen en het doel ervan weer aan mezelf te koppelen. Ik kan helen met woorden, laat ik dat dan ook doen, bij mezelf. En later is het voor Owen en Arrie en voor wie het wil lezen.
Afgelopen vrijdag de dertiende was ik zes jaar getrouwd. Wow, wie had dat gedacht. De langste relatie van mijn leven, met de liefste man van mijn leven. Hij bewijst het iedere dag en steeds meer. Vooral nu ik veel huil en sombere gedachten ineens ook bij me horen vind ik het zo mooi dat hij een weg probeert te vinden om me te steunen. Natuurlijk lukt dat niet altijd. Het is voor hem ook de eerste keer dat hij in deze situatie terecht komt. Hij is gewend dat ik de initiatiefnemer ben, dat ik sterk ben en onverwoestbaar. Dat ik raad weet en bepaal wat ik ga koken. Nu wordt hij door mij op de meest onverwachte momenten aan zijn lot overgelaten, ten minste zo zie ik dat.
Zoveel aandacht gaat uit naar mij, terwijl hij het applaus verdient, wat zeg ik, een staande ovatie. Hij heeft net als ik last van kanker, last van mijn kanker. Het is soms tasten in het duister niet wetende wat morgen gaat brengen. Wat doet zijn partner, hoe is haar stemming, hoe is het met de pijn, moet hij op de rem staan of juist stimuleren. Ook ik ben denk ik wel veranderd de afgelopen anderhalf jaar. Ik wil niet zeggen dat het zo ingrijpend is als bij een TIA of Alzheimer, maar ieder mens hervormt door ingrijpende gebeurtenissen. Of het in mijn geval om positieve hervorming gaat of vervorming, dat wil ik graag evalueren. Dat wil ik niet na mijn tijd doen, maar nu. Door te blijven schrijven, door mezelf met een imaginaire camera te bekijken. Niet langer te bestraffen maar met een milde realistische blik. Ik wil het doen, niet alleen voor mij alleen maar ook voor zij die last hebben van mijn strenge beoordeling van mezelf.