Gisteren heb ik op mijn werk de laatste spullen uit de kasten bij mijn bureau gehaald. Tientallen scharen (ik ben scharenfetisjist) en natuurlijk ook een neusspray (daar ben ik al meer dan achttien jaar verslaafd aan), heb ik in een plastic zak gedaan. 'Het kwadrantenspel' en 'het met-je-billen-blootspel' heb ik nu op mijn tuintafel liggen; ook voor even uitgespeeld. Ik ken ondertussen mijn kwaliteiten, allergieën, valkuilen en uitdagingen wel. Desalniettemin blijf ik openstaan voor feedback (ook al komt het altijd wel hard aan) en wil ik blijven schaven aan mezelf.
Maandag had ik al praktisch de hele dag op mijn werk doorgebracht omringd door collega's. Met een van hen had ik een openhartig gesprek over zijn inzet op zijn werk, zijn rol en welke verwachtingspatronen dat met zich meebrengt. Hij is tijdelijk in revisie en zal naar alle waarschijnlijkheid sterker dan ooit en dus dichter bij zichzelf, weer in het werkveld terugkomen. Om hem een hart onder de riem te steken heb ik iets speciaal voor hem gemaakt, omdat hij zo bijzonder is. Ik hou van collega's, leerkrachten en docenten die een goede balans zoeken en weten te vinden tussen hun werk en hun kwetsbare ik. Mooie mensen!
Gisteren was er een lezing van Mark Mieras op het HCO. Hij had als onderwerp de intrinsieke motivatie van een mens. Al snel liet hij weten dat dit gevoel in de hersenen op dezelfde plek huist als het gevoel van liefde. Passie en liefde zijn als het ware broer en zus (die moeten dan wel goed met elkaar op kunnen schieten). Ik loop over van de passies en kon om die reden vooraf aan de lezing al niet kiezen tussen: literatuur, cultuur, reizen, sport of culinair. (Dat was immers wel de opdracht) Ik heb mijn post-it aan de lamp gehangen. Ik ben een gezegend mens, ik loop over van enthousiasme en wil om van alles te leren en te weten. Mieras maakte met behulp van foto's van de hersenen duidelijk waarom de een wel bevlogen is en de ander niet. Er moet een connectie zijn tussen talent (aanleg) en ratio. De lijm tussen deze twee is passie of liefde, ofwel je intrinsieke motivatie. Wie meer wil weten moet zeker een van zijn boeken lezen, hij legt het helder en duidelijker uit.
Na de lezing heb ik heel wat collega's gesproken en complimenten ontvangen over mijn blog. Wat fijn dat ze lezen en wat heerlijk dat het leesbaar is. Natuurlijk werd ik ook weer aangesproken door een collega die, net als een aantal maanden geleden, vroeg hoe het met me ging. Ik vroeg of ze inmiddels mijn werk gelezen had, dat bleek niet het geval. Ik heb me daarna al snel gefocust op de oprecht belangstellenden. Ook waren er heel wat bij die mijn permanente plakplaatje op mijn enkel wilde aanschouwen. De afbeelding, die ook op de ketting staat die ik van Arnout heb gekregen op mijn trouwdag, heeft een diepe betekenis. Owen heeft hetzelfde symbool (ook een permanente versie) aan de binnenkant van zijn bovenarm. Het symbool dat triquetra of triscal wordt genoemd staat voor de drie- eenheid van:
- Verleden, heden, toekomst
- Geest, verstand en lichaam
- Moeder, vader en kind
- Kracht, intellect en liefde
- Gedachte, gevoel en emotie
De cirkel, die vaak gezien wordt rond de triquetra betekent het oneindige en eeuwigheid. Het vertegenwoordigt ook bescherming. Owen en ik zijn nu voor altijd verbonden.
Het overdenken van mijn twee dagen op het HCO leverde gemengde gevoelens op. Ik voelde me weer helemaal competent en had het gevoel er nog zo bij te horen. Wat ik zei, werd gehoord en meegenomen. Adviezen werden gewaardeerd en ik was weer 100% onderwijsadviseur. Vol passie voor het vak voelde ik de liefde in me stromen, klaar om het nieuwe schooljaar te beginnen.
De realiteit is anders. Ik heb hulp nodig gehad om mijn spullen naar mijn auto te brengen. Ik heb maandagnacht in een foetushouding in bed gelegen, hopend dat de morfine mijn pijn snel zou komen halen. Ik kan mijn liefdesrelatie met mijn werk, mijn missie, niet meer uitvoeren zoals het hoort. Ik kan slechts nog coachen aan de keukentafel. Ik heb mezelf twee dagen lang verteld dat spullen inpakken slechts een handeling is van materiële zaken, maar toen ik gisteren Kijkduin verliet voelde het anders. Het voelde alsof ik mijn vakantieliefde achterliet, met iedere kilometer die ik reed voelde ik me leger. Dat soort liefdes blijven voor altijd, omdat die liefde nooit overgaat.