Met Chrisje ben ik deze week in Spanje bij mijn vriendin Emke, haar gezin en medebewoners (tevens vrienden) van het stuk land waar zij op wonen. We verblijven in een blokhut. Er staat een heerlijk bed waar we gezellig samen in slapen. Na drie nachten begint het te wennen om hier te leven. Gelukkig is het weer (klimaat) goed en dat maakt het verblijf nog aangenamer.
Alles ademt hier natuur en moeder aarde. De levensstijl in zonder stress en gericht op bewust leven. Dat klinkt waarschijnlijk zweverig, maar zo komt het niet over. Het is hier primitief. Primitief op een leuke manier. Het water uit de kraan komt uit een bron en kan meteen gedronken worden, het zit vol mineralen. Het pad naar dit door god vergeten oord (of misschien juist niet) is ruig en vraagt heel veel van het chassis van een auto. Onze huurauto heeft het er zwaar mee en is aan de onderzijde al een aantal malen flink met grote keien in aanraking gekomen, gelukkig zijn we all-risk verzekerd.
Terug naar het primitieve leven. Een stuk lopen vanaf onze hut bevindt zich een toilet met douche. Het hutje staat op palen opdat alle menselijke ballast op een hoop valt onder de met natuurlijke materialen gemaakte poepdoos, zaagsel erover een klaar is Kees. Het uitzicht is vrij en toont een dal omringt door maagdelijke bergen. Niets belemmert het uitzicht, de hut is open en heeft slechts een balustrade van grof hout en takken. Wie hier zijn behoefte doet is terug bij de oorsprong, is terug naar waar het ooit begon, tenminste zo bedenk ik me dat dan.
Ik geniet enorm en ben daar waar ik het liefst ben, in de bergen. Iedere berg die ik zie wil ik leren kennen. Ik ben nieuwsgierig, ik wil weten wat er is aan de andere kant van mijn uitzicht. Eigenlijk precies zoals ik nieuwsgierig ben naar mensen. Ik wil weten hoe iemand denk en voelt, dus hoe het is om het leven van een andere kant te zien. Hier kom ik beide aspecten tegen. Ik krijg een beeld van een groep bijzondere mensen die het lef hebben om niet met de conventies van de maatschappij mee te gaan maar een eigen koers te kiezen. Weer leer ik meer van lef. Het draait hier om de kwaliteit van leven, niet om materiaal, om mode of make-up. Het voelt zo ontspannen.
In deze omgeving die aanzienlijk minder gecultiveerd is dan de oostkust van Australië, minder rolstoelproof en ruiger, word ik meer geconfronteerd met mijn beperkingen. Ik voel me soms een oude vrouw. Ik maak gebruik van mijn wandelstokken om mijn passen met meer zekerheid uit te voeren. Ik weet dat het door mijn vriendinnen wordt waargenomen en dat zij het verschil dus zien. Ik was sowieso zonder kanker niet meer over hekjes heen gesprongen, maar ik ben me nu bewuster van de onomkeerbaarheid van het proces. 's Nachts heb ik als ik op mijn zij lig binnen afzienbare tijd ongevoelig vingers. Ik probeer met mijn andere hand het leven er weer in te masseren. Het beëindigen van de ongevoeligheid kan eigelijk alleen door plat op mijn rug te gaan liggen. Het is iets dat me soms wat bang maakt. Is het een bijwerking van de medicijnen of zit er iets klem bij mijn ruggengraat? Het blijven vragen die ik nu nog even niet beantwoord krijg. Straks als ik weer in mijn eigen grote stad ben kan er misschien iets zinnigs over gezegd worden.
Overmorgen gaan Chris en ik nog twee dagen naar de kust. Dan kunnen we weer gebruik maken van alle geneugten van onze ontwikkelde maatschappij. Het wc-papier kan dan weer worden doorgespoeld, de douche zal zonder haperen warm zijn. Voordat we het weten zijn we weer gewend aan alles dat geautomatiseerd is. Het is (denk ik nu) veel verder doorgeschoten dan dat goed voor ons is.
Ik weet wel dat niet iedereen zo kan leven zoals hier. We hebben niet allemaal deze drang, noch verlangen. Toch is het niet slecht om de stekker af en toe eens uit ons gehaaste bestaan te trekken, even terug naar de natuur, lekker primitief. Primitief staat voor de oorsprong en die is hier te voelen.