Ik kan jaloers zijn op mensen die het lukt om met grote regelmaat aandacht te geven. Daarmee doel ik op zij die mij al twee jaar lang iedere maand een kaart sturen. Jeetee is zo iemand. Eigenlijk is het een collega en niet eens een vriendin. Ondertussen vraag ik me af of ze die titel op basis van haar daden niet al verdiend heeft. Ik ben jaloers omdat zij iets doet wat ik nooit gedaan heb. Ik maakte simpelweg geen tijd vrij voor dergelijke zaken. Natuurlijk had/heb ik ook wel weer andere talenten, maar ik heb wel van haar geleerd. Vooral nu ik weet hoe het voelt om de ontvanger te zijn van haar daden.
Eindelijk ben ik weer aan het schrijven. Het is 06:29, het is vroeg. Ar is al naar zijn werk. Ik heb besloten om hem maar even geen Arrie te noemen, het klinkt zo klein voor zo een lange en sterke man. Mijn hoofd zit vol met woorden. Ze spelen door mijn hoofd en laten me niet met rust. Ik wil graag vertellen dat het mentaal heel goed met me gaat. Ik word niet wakker met sombere gedachtes en daardoor is er veel ruimte voor leuke en creatieve processen. Ik doe er niet altijd iets mee, maar ik vind gewoon denken over dingen die ik zou willen doen al leuk. Ik neem het mezelf niet meer kwalijk dat ik ze niet meer uitvoer.
Omdat ik niet deelneem aan het betaalde arbeidsproces voel ik me als een toeschouwer die op een tribune kijkt naar autoraces. Vrienden en vriendinnen racen in hoog tempo voorbij, de een rijdt wat harder dan de ander. Niet iedereen kan de hoge snelheid aan en neigt tot uit de bocht vliegen of crasht daadwerkelijk. Het is moeilijk om te aanschouwen. Het lijkt wel of er steeds meer gevraagd wordt van de deelnemers aan de race of dat de deelnemers steeds meer van zichzelf vragen. Ik vraag me af of ik in deze tijd de hoge snelheid aangekund zou hebben.
Van de week zag ik iemand op de tv die zei dat naarmate de mensen ouder worden, ze het gevoel hebben dat de tijd steeds sneller gaat. Zonder tuttig te lijken, wil ik me daarbij aansluiten. De tijd vliegt. En hoe het komt dat ik dat zo ervaar weet ik niet. Ar zet iedere week mijn medicijnen voor me klaar in bakjes voor de komende zeven dagen. Hij geeft ook aan dat hij steeds weer schrikt als het 'alweer' tijd is om deze vervelende taak uit te voeren. Het is voor mij de reden geweest om het daarom aan hem uit te besteden. Maar nu vinden we het allebei vervelend om dezelfde reden.
Vorige week ben ik naar Hans geweest, als bijnaam zou ik hem 'de Lieverd' willen geven. Ik ken hem al sinds zijn twaalfde. Ik was toen 18 en in een hele andere fase van mijn leven, maar hij viel meteen op. Hij is uitermate zachtaardig, lang rast-achtig haar en met een prachtige grote mond. De Lieverd en ik zijn elkaar in ons leven op heel veel verschillende plaatsen tegengekomen. Om te beginnen in Den Haag als het broertje van een vriend, later in Amersfoort, daarna in Amstelveen zomaar op de atletiekbaan en vervolgens op het hout- en meubileringscollege in Amsterdam waar hij meubelmaker werd en ik stoffeerder.
Omdat ik de Lieverd altijd ben tegen blijven komen, ben ik direct of indirect altijd op de hoogte gebleven van de dingen die hij deed. Hij maakte een flink aantal jaren geleden de keuze om een grafkist voor zijn moeder te maken. Hij is zich vervolgens gaan specialiseren en kwam met een eigen opvallend ontwerp. Hij heeft zelfs een eigen youtube filmpje gemaakt waarbij hij instructies geeft voor het maken van een eenvoudige kist voor mensen die een budgetmodel willen of graag zelf aan de slag willen. Nou ligt het misschien voor de hand dat ik tot het laatste soort zou horen, maar dat is niet zo. Ik heb daarentegen wel besloten dat ik het heel fijn zou vinden als hij mijn 'baar' zou maken.
Ar en ik zijn afgelopen vrijdag naar Aalsmeer afgereisd om samen met de Lieverd tot een ontwerp te komen van mijn 'baar', geen kist dus. Ik wil graag in textiel gewikkeld worden, een wade (een lap van ongeveer 3 bij 2 meter) die ik zelf aan het maken ben. Ik ben al mijn hele leven ingewikkeld geweest en zo wil ik ook gaan, geheel conform mijn karakter. Ik wil er niet dramatisch over doen. En ik moet eerlijk zeggen dat dat ook niet zo voelt. Natuurlijk moeten we slikken op het moment dat we een schets aan het maken zijn en vind ik het een emotioneel idee als ik werk aan mijn wade. Toch is het ook heel mooi en rustgevend. Ar hoeft het allemaal niet alleen uit te zoeken. Vooral dat is belangrijk.
Het lukt ons, ondanks mijn regelmatig dagenlang misselijk zijn, heel goed om positief te zijn. Ik stel mezelf haalbare doelen. Ik probeer met zekere regelmaat mensen te bellen die ik al een poos niet gesproken heb. Mijn agenda probeer ik te vullen met maximaal een afspraak per dag. Regelmatig scrol ik door mijn digitale telefoonboek en maak ik een keuze uit personen die ik al een hele poos niet gezien of gesproken heb. Wat betreft het maken van een afspraak snijdt het mes aan twee kanten. Omdat ik ziek ben wil het niet zeggen dat ik geen contact op kan nemen. Ik heb alleen niet altijd behoefte aan het geven van een medisch journaal. Ik zoek afleiding.
KZA heeft voor mij een aantal harde schijven gevuld met heerlijke tv-series en prachtige films. Daar ben ik hem heel dankbaar voor. Mijn lieve vriendinnen uit Delft koken elke donderdag voor ons, een soort tafeltje-dek-je project, daar ben ik ze heel dankbaar voor. We eten iedere woensdag bij de overburen daar ben ik dankbaar voor. Zo zijn er een flink aantal vriendinnen die me vast in hun agenda hebben gezet, zien we elkaar niet, dan bellen we elkaar. Daar ben ik ze dankbaar voor. En dan kom ik weer terug waar ik begonnen ben, de kaarten die met een zekere frequentie in de bus vallen, ook daar ben ik dankbaar voor. Al met al maken de net genoemde initiatieven mijn leven mooi en het waard geleefd te worden.
En wie dit leest ben ik erkentelijk.