Naarmate de tijd verstrijkt en ik terugdenk aan mijn rollatoravontuur, des te bizarder het klinkt. Ik had van de buren al een onverwoestbaar model, gelijk een tanker en trok ik ermee door de straten. Ik kreeg echter zoveel meewarige blikken, dat ik me bedacht dat een nieuw model misschien geen overbodige luxe zou zijn. Met deze conclusie begon de zoektocht naar een looprek op wielen.
Waar kan je beter winkelen (ik heb een hekel aan het woord shoppen, ondanks dat ik het onbewust steeds vaker gebruik) dan op marktplaats. Sommige fanatieke verkopers leggen hun verkoopwaar prachtig op de gevoelige plaat, anderen tonen slechts vage afbeeldingen. Ik had gekozen voor een verkoper met vage foto, hopende dat er af te dingen zou zijn en ik met een glimmende bolide op straat zou gaan flaneren. Ik wilde vooral een nieuw exemplaar van het steun- en kreunrek om verantwoord te kunnen aanmoedigen bij de CPC-loop (een hardloopfestijn dat bekend is bij alle hardlopers die regelmatig deelnemen aan loopspektakels).
Ik heb een gevoelige en liefdevolle band met de hardloopwedstrijd die voor de veertigste keer werd gehouden. Toen ik pas in het onderwijs begon had ik me voorgenomen om met kinderen de korte afstanden te gaan lopen om ze zo met de loopsport in aanraking te laten komen. Als echte hardloper ging mijn bloed harder stromen bij het idee dat ik een schare kinderen zou kunnen motiveren om te gaan sporten en dan het liefst dus rennen.
Zo gezegd zo gedaan. Al een jaar nadat ik bij de Willem Drees ging werken bracht ik het onderwerp ter tafel. Vele leerlingen, maar ook leerkrachten en ouders trainden mee. Mooi was het dan ook om een oud-leerling te ontmoeten die inmiddels ver boven mijn lengte is uitgegroeid, die nog steeds mee bleek te doen. Wie zaait zal oogsten, bleek maar weer.
Maar even terug naar de queeste naar een rollator. Op naar Cothen, vlakbij Wijk bij Duurstede. De verkoper was nog even afwezig en dus moesten we onze tijd doorbrengen met zijn vrouw. Ze gaf ons een kleine rondleiding door hun garage alvorens ter zake te komen. Het model waar ik voor gekomen was en een hele reis voor had afgelegd stond al in de tuin te pronken. Alhoewel er niet veel te pronken viel. De echtgenoot had het door de ANWB geproduceerde apparaat gepoetst met een bijtend goedje waardoor het oppervlak vaal was geworden en de letters 'Active' waren vervaagd als slecht weggehaalde nagellak. Tevens was de overijverige schoonmaker nog een paar plekjes vergeten. Er liepen gele strepen van gestolde vloeistof langs de zijkant naar beneden. Als extra smeuïg detail werd verteld dat de vorige eigenaresse zo dementerende was dat ze regelmatig op de zitting had geplast. De verkoper die inmiddels gearriveerd was bevestigde deze tot verkoop verleidende informatie nogmaals. Ik wist dat ik op dat moment Arrie niet moest aankijken anders had ik het uitgebruld van het lachen. Ik legde de goede man uit dat ik met een dergelijk besmeurd voertuig niet over straat wilde gaan en wenste hem succes met de verkoop van het inmiddels unieke abstracte kunstexemplaar. Nog diezelfde dag scoorden we hetzelfde model en reden we tevreden huiswaarts.
Op de dag van de CPC liepen we gevieren naar het Malieveld (Den Haag natuurlijk), waar het bomvol lopers was. Alle leeftijden waren vertegenwoordigd. Jonge kinderen liepen met rode wangen van inspanning en toonden trots hun medaille aan een ieder die het maar wilde zien. Fantastisch dat er mensen zijn die hun kinderen al zo jong de kans gunnen om met sport in aanraking te komen. Ik liep met Arrie, Owen en Cherrie die alle drie een t-shirt droegen met een tekst voor mij. Mijn naam en FDKK (fuck die kut kanker) hadden ze met watervaste stift op hun shirt geschreven. Ik voelde me zeer vereerd en trots.
Owen liep een 10 kilometer die zijn weerga niet kende. Arrie en Cherrie kwamen eveneens bezweet en happy over de finish. Maar zij bleken niet de enigen die iets voor me deden. Ook Maarten de superloper had een leus op zijn top en Muis en Truud droegen bewust een kledingstuk dat eens van mij was geweest. Het is zo bijzonder en zo ontroerend. Toppunt van ontroering waren de aanmoedingsteksten op de hemden van DVVV en Terror F. De twins hadden "Hup pappa!" erop staan en op de achterzijde "Dobro" en "Dozus".
Het moet voor Arrie een van de ontroerendste dagen uit zijn leven zijn geweest. Ooit waren de woorden "Hup pappa" een reden geweest om volledig stuk te gaan bij de Konmarathon. Hij had toen net de dag ervoor te horen gekregen dat vaderschap buiten zijn bereik lag. Ondanks alle medische ingrepen is het toen helaas niet gelukt, een spijtig feit. Maar we zijn nu jaren verder en de medische hoogstandjes zijn beter dan ooit. Nu stonden er dus twee kinderen langs de route, vlak voor de finish, hun pappa aan te moedigen. We gaan het verhaal niet verstoppen, we zijn er trots op. Ik ben er trots op dat ik ooit het lef heb gehad het initiatief te nemen om Arrie als Dopa voor te dragen.
Het verhaal schijnt zo boeiend te zijn dat het oog van de media op ons is gevallen. Aanstaande week wordt er gefilmd voor het programma "Achter de voordeur". De hele geschiedenis achter de twins wordt vastgelegd en ergens in mei op de buis gebracht. De medewerkers van de NCRV hadden een interview gelezen met Catootje dat ooit in het blad "Wij jonge ouders" heeft gestaan. Zo komt van het een het ander. Ik hoop dat we met het vastleggen van het verhaal erkenning gaan krijgen voor de keuze die we ooit hebben gemaakt. Erkenning en respect, daar hoop ik op, opdat meer mensen durven om keuzes te maken die soms tegen de stroom ingaan, maar wel gelukkig maken.