Susanne Dijksterhuis was te gast bij de 'Late night show'. Ze vertelde over de schokkende ontdekking van borstkanker in haar wonderschone lichaam. Pas 29 jaar oud en grootse plannen voor de toekomst. Ze zei te willen vechten, met alles in haar, met bommen en granaten, desnoods met een atoombom. Het is zo begrijpelijk. Het leek precies op mijn reactie in 2009 toen bij mij een tumor werd ontdekt. Ik dacht ook te weten wie mijn vijand was en ik wist wie ik op zijn bek zou slaan. Ik heb het ook gedaan, geknokt en tijdelijk gewonnen. Zo strijdlustig was ik toen, nu weet ik dat dat strijden zo zinloos is omdat ik eenvoudig weg niet weet waar mijn vijand zich verstopt.
Na het inleveren van mijn telefoon op mijn (oude) werk van de week liep ik nog een keer de 'vaste route' die ik met mijn collega's talloze keren heb gelopen. Ik voelde me verdrietig, aangedaan en ook leeg. Ik voelde dat ik niet meer hoor op de plek waar met driftige werklust arbeid verricht wordt met een niet aflatend tempo.
Ik liep langs de winkels en kwam die 'mooie rooie' en de 'papiermeester' tegen. Zij lieten me weten dat ik er zo goed uitzie voor iemand met mijn vooruitzichten. Mooie auto, slechte motor, denk ik dan, het is zo verneukeratief. Zij staken me een hart onder de riem en ik moest mijn tranen bedwingen, ik wilde ze niet in verlegenheid brengen. Zij en nog flink wat andere (ex)collega's geven me het gevoel dat ik nog besta en mijn waarde heb behouden. Ik ben ze dankbaar voor dat speciale gevoel dat ze me geven.
Uit frustratie over mijn smart ben ik als lunch een patatje gaan halen. De vogels waren zo brutaal dat ze me aanvielen om een frietje uit mijn zak te pikken. Het voelde zo symbolisch, ik wilde bijna toegeven en mijn zak ongare piepers weggooien om van de aanvallers af te komen. Het leek alsof ze mijn zwakke en onzekere gevoel aanvoelden. Ik besloot in een split second dat dat niet mijn weg was. Ik ben als een hond in de aanval gegaan en heb iedere kouw (brutale beesten) tegemoet gelopen en toegeblaft. Ik wilde de baas zijn over de situatie en niet mijn eten laten stelen en zeker niet mijn zelfvertrouwen.
De 'vaste route' (ik wilde altijd een andere route omdat ik nou eenmaal anders ben) liep ik alleen en bewust. Ik mijmerde over de tijden dat we er met een groepje liepen. Meestal was ik een van de enige met geschikt schoeisel omdat ik toch een iets controversiëler of milder gezegd aparter type was. Jarenlang kwam ik met de motor en verontschuldigde ik me bij scholen bij een eerste contact dat ik me eerst uitkleedde alvorens me voor te stellen, en dat dat normaal gesproken in het normale leven andersom het geval is. Meestal was het ijs dan wel gebroken. Ik heb wel altijd een beetje moeten vechten tegen het imago een stoere tante te zijn. Want laten we eerlijk zijn in mijn hart ben ik een zacht ei en zeer gevoelig.
De natuur in de duinen stond in volle bloei. Wat was het lang geleden dat ik de heuvels op en afliep. Ik merkte zo duidelijk het verschil met een jaar geleden. Niet alleen aan de energie en het pijnlevel. Ik ben zoveel meer met het leven bezig en daardoor ook zo intens aan het existeren. Ik heb er de ruimte en de tijd voor, gelukkig. Tussen de bomen stond af en toe een boom die volledig was aangetast door rupsen. Waarom die ene boom en de boom ernaast niet? Willekeur? Pech?
Als een aangevreten boom heb ik de duinen achter me gelaten en geprobeerd los te laten. De focus moet liggen op wat er voor me ligt. Dat ik af en toe stijg en daal, net als in het duingebied, hoort er bij.
Er is geen dag die ik nog opsta zonder de gedachte dat ik een aangevreten boom ben. Vooral als ik fiets en wandel dan drijven mijn gedachten mijn geest alle kanten op. Ik stel me voor hoe alles zal gaan. Ik wil jullie deze gedachten voor nu nog even besparen. Ik denk dat iedereen wel weet wat mijn meest gevreesde plaatje is. Om mijn zienswijze te doorbreken geef ik mezelf opdrachten. Ik denk na over constructies om een broek te naaien of over kussens, wandkleden of wat ook meer. Als het maar een beetje puzzels zijn die mijn mateloze creativiteit prikkelen.
Arrie wordt de laatste weken volledig in beslag genomen door de 'Loop voor hoop' actie. We hebben al meer dan honderd vrienden die mee willen lopen. Daarmee halen we als 'Conviva' team absoluut een record. Ik vind het zo fantastisch en ik voel me gedragen in mijn agonie (sjiek woord voor lijden want dat klinkt zo zwaar). Arrie en Muis (en vele andere enthousiastelingen) hebben samen iets meer dan vijfduizend euro binnengehaald, mits iedereen zijn sponsorbedrag overmaakt nartuurlijk.
Ik ben van plan om op 24 mei bij de start te zijn. Ik schijn als eregast nog in de watten te worden gelegd ook. Daarna ga ik me neerleggen (letterlijk en figuurlijk) bij kamp 'Conviva'. Ik zal er dag en nacht doorbrengen. Ik zie wel hoe het verloopt, met morfine en misschien met behulp van wat plantaardige medicatie. Het zal een 'once in a lifetime experience' worden. Ik ben erkentelijk voor zoveel bijval. De 'Loop voor Hoop' zal een uiting worden van sympathie en kameraadschap.
Ik ben dankbaar voor de steun, de kaarten die nog steeds, door sommigen zelfs maandelijks, gestuurd worden. I'm blessed. Desondanks houden gevoelens van neerslachtigheid me soms in een wurggreep. Mijn arts geeft aan dat ik nu zelf mag bepalen wanneer ik haar wil zien. Ik krijg geen scans meer of MRI's. Het voelt vreemd om in de wachtkamer van het leven te zitten en niets te weten over wat en hoe. Ik voel de rupsen kruipen en sla met al mijn kracht de zwarte vogels van me af. Want met een beetje moeite moet dat lukken. Ik wil me niet op hen richten, maar op de zon die mijn tempel beschijnt.