Ik kijk in mijn agenda naar de activiteiten die ik sinds 'Het Diner' avontuur heb ondernomen. Op zich zijn het geen dagvullende activiteiten, maar ik beleef genoeg om geen saai leven te hebben. De dag na de filmvoorstelling kreeg ik bezoek van een vriend, waarvan het spoor het afgelopen jaar anders liep dan het mijne en we elkaar dus niet gezien hebben. Het was een goede ontmoeting waarbij we beide, denk ik, met een goed gevoel op terugkijken.
Ik ben bij mijn uiterst sympathieke radiologe geweest. Ze is spontaan en meevoelend, ze heeft een behoorlijk kakkineuze stem, waardoor ik haar ook onmiddellijk kan plaatsen op een hockeyveld. Bij mij blijft het in mijn hoofd nooit beperkt tot het gesprek alleen, ik zie altijd beelden en stel mezelf vragen over hoe haar leven er na haar werk uitziet. Misschien ben ik uitzonderlijk daarin, maar ik denk in beelden en ben heel nieuwsgierig naar mensen, laat maar zeggen naar DE mens achter de mens.
Mijn bezoek aan de radiologe en mijn oncoloog stonden beiden in het teken van het zoeken naar de oorzaak van mijn aanhoudende zenuwpijn. We waren (ja, ik denk altijd mee....) het erover eens dat nog een keer bestralen geen optie was, daarvoor is de behandeling te riskant en er worden eventuele troeven verspeeld voor latere noodzakelijke behandelingen. Mijn oncoloog die zelf een dubbele nekhernia gehad heeft, weet wat zenuwpijn is en nam mijn klachten heel serieus. Ze had het idee dat de pijn die ik op dat moment had geen gevolg was van beklemming, maar meer van pijn in spieren en pezen als gevolg van de radiotherapie. Haar advies: RUST.
Met een recept voor valiumtabletten en een strenge blik van mijn specialist, verliet ik de behandelkamer. Ik mocht van alles doen, maar niet mijn armen gebruiken. Niet strijken, dat deed Schzus gelukkig. Niet stofzuigen, dat deed Arrie gelukkig. Sporten zonder mijn armen te gebruiken kon KZA (Kok Zonder Armen) mij wel leren. Maar niet achter de naaimachine......onmogelijk! Ik had immers nog een geheime missie te voltooien. Ik heb me dus niet aan die regel gehouden en tegen beter weten in een flink aantal kussens gemaakt.
Met KZA ben ik nog naar het UWV geweest om hem te steunen tijdens de gesprekken met de keuringsarts en arbeidsdeskundige. We hebben een enorm succes geboekt. Door een goede afspraak krijgt hij de tijd om te revalideren totdat hij weer in goede vorm is, maar tevens krijgt hij de tijd om zich te oriënteren op het onderwijs en als het even meezit een regeling te treffen voor het volgen van een opleiding, waardoor hij over een paar jaar volwaardig voor de klas zal staan. Mijn 'coaching aan de keukentafel' is een geslaagd project. Ik voel me erg gelukkig met het feit dat ik mijn kennis in kan zetten voor een persoon die als een spons alles in zich opneemt en met veel enthousiasme de liefde voor het onderwijs oppikt, enthousiasme blijkt besmettelijk.
De pijn in mijn armen is in tijd van een week bijna geminimaliseerd. Ik slaap hele nachten door en word dus niet meer wakker van kwellende zenuwpijn, wat een bevrijding. De geheime missie die ophanden was, kan nu wel worden verteld. De ontknoping is immers al geweest.
Weken geleden kwam ik op het idee om Catootje de verrassing van haar leven te geven (alsof een tweeling al niet genoeg was...). Ze zat er doorheen en had geen energie meer na een jaar pijn in haar rug, twee kleine kids alleen grootbrengen en de nodige tegenslag op andere fronten. Tijd dus voor actie! Arrie en ik hebben dus een plan gesmeed en daarin vele lieve vrienden betrokken. Terwijl ik met Catootje een weekend weg ging, ergens in de bossen bij Almen, werd haar hele huis grondig opgeknapt, gereorganiseerd en voorzien van een geheel nieuwe look. Een look die ze zelf overigens al wel had bedacht, maar daar was het zonder ons optreden waarschijnlijk de eerst komende honderd jaar niet van gekomen.
Arrie, Appie, Chrisje, Kokkie, Muis, Ed Kar, Jonge Buuf, Annie en Makro hebben fantastisch werk verricht. Wat een geweldig gevoel om iemand zo een boost te geven en een frisse start te bieden, missie geslaagd! Catootje kan nu verder en is een rijk mens met de wetenschap dat er zoveel mooie mensen bestaan die geven zonder te vragen. Wat ben ik een gelukkig mens dat zij ons idee hebben waargemaakt. Weer kan ik mijn geluk niet op.
Ik wilde dit blog eindigen met een hele positieve conclusie, want dat hoort bij mij. Maar mijn gevoel laat me af en toe in de steek. Toen ik mezelf na het schrijven van voorgaande woorden naar de sportschool sleepte, want het kostte me moeite, werd ik keihard geconfronteerd met mijn beperkingen. Nu al groeit weer woede in mij omdat ik ieder woord opnieuw moet typen, omdat ik er steeds naast tast. Ik schrijf letters door elkaar en ben te moe om geduld op te brengen om mijn verhaal te vertellen, maar ik zet even door.
Met goede moed stond ik weer in de sportzaal, het crosstrainen ging goed, maar trager dan normaal. Lopen op de band zonder ooit nog te dribbelen heb ik al geaccepteerd. Maar het fietsen staken omdat ik geen energie meer had, is nieuw. Ik kijk met lede ogen naar mijn slinkende prestaties. Ik herken mezelf niet meer als een sporter. Ik ben een schaduw van wat ik was op dat gebied. Ik ben afgestapt en op een stoel gaan zitten, mijn gezicht verstopt in mijn handdoek met daarop de letters van 'Sportcity' geborduurd. Soms, heel soms bekruipt me het gevoel dat mijn leven als los zand door mijn vingers glipt. Ik huilde en bezorgde medesporters spraken me moed in.
Beneden kwam ik lieve Shirley Temple tegen, ze verdient haar naam "Vlinder" nog veel meer. Ze wilde net naar huis gaan, maar trok haar jas weer uit. We treurden samen om mijn verlies, verlies van een stuk van mijn identiteit als sporter. Nooit meer wordt het beter, nooit meer. Soms moet ik ook rouwen en toegeven aan verdriet. Het geeft niet. Ik heb de hele middag alleen op de bank gezeten, ik klim wel weer op. Ik word wel weer dankbaar voor het feit dat ik praktisch geen pijn heb op dit moment. Terwijl ik dit schrijf, ben ik alweer of de goede weg.