Gisteren ben ik bewust niet naar de sportschool gegaan om mijn lichaam even rust te gunnen. Rust is ook een vorm van training, mits natuurlijk afgewisseld met sport. Nee, met alleen rust ben je er dus niet. Ik was een beetje van slag omdat ik zaterdag met grote regelmaat pijnscheuten door mijn rug voelde. De pijn is dan plotseling zo hevig dat ik gelijk een Tourette-patiënt kreten uitstoot die duidelijk hoorbaar zijn. Tijdens een kort gesprek met een man van Intratuin overkwam me dit en de frisse tuinder met rode konen keek me geschrokken aan.Op het moment dat dit soort dingen me overkomen, probeer ik eerst het gevoel te negeren. Ik wil niet dat het aanwezig is en zeker Arnout niet bezorgd maken, iets dat hij natuurlijk wel is. 
De geplande rust van zondag liep allemaal wat anders. We kregen namelijk rond tien uur al visite van Maatje en zijn lief. We eindigden de dag aan het water met vele lege flessen waar bubbels in gezeten hadden, lege toastdozen en een fantastisch gezelschap. De broer van Annie kwam in zijn sloep voorbij en stapte uit met vrouw. Muis kwam langs met Ed Kar en zo was een zondag met een lege agenda spontaan gevuld met feest. Helemaal gesloopt ben ik rond vijf uur in slaap gevallen en heeft Arnout het lege bed opgemaakt terwijl ik er als een aangespoelde potvis bijlag.
Vanmorgen was ik dus weer aan het sporten. Ik overdacht mijn zonden maar vooral ook het plezier en geluk in mijn leven. Mijn impulsiviteit, dingen komen op als poepen en zijn voor 95% van de tijd liefdevol bedoeld, zorgt vaak voor hele mooie ontmoetingen en blije mensen. Ik heb dit absoluut geleerd van mijn vader. Zoals ik mijn passie voor taal van mijn moeder heb, heb ik dat ADHD-spontane van mijn pa. Hij is vandaag jarig en wordt 78 jaar. Ondanks wat fysieke beperkingen op zijn tijd gaat hij nog steeds als een wervelstorm door het leven en is hij op vele plekken een graag gezien persoonlijkheid.
Hardlopend op de loopband bedacht ik me dat het tijd wordt om hem te bedanken voor het doorgeven van deze hele mooie eigenschap. Of het in de genen zit weet ik niet, ik hoop eerder dat het door opvoeding en voorleven is gebeurd, dan zou het namelijk voor iedereen mogelijk zijn. Mijn vader complimenteert (is gratis), helpt graag, geeft spontaan knuffels en deelt cadeaus uit. Het is dan ook veel leuker om te geven dan te krijgen. 
Na het afronden van mijn training op de loopband was ik erg emotioneel. Door mijn gedachten en ook door het feit dat ik er weer was. Dat ik weer gelopen heb en een van mijn passies nog niet hoef op te geven. Een man naast me zag me met mijn hoofd voorover staan en maakte zich even zorgen. Ik legde hem uit dat ik zo blij en dankbaar was voor het feit dat ik er vanochtend weer stond, het verhaal over mijn dankbaarheid aan mijn vader heb ik achterwegen gelaten, dat vertel ik nu.
Fris gedoucht en met een bruine kleur in mijn gezicht die gisteren aan het water nog dieper is geworden, liep ik langs een net nieuw geopende viszaak. Vier of vijf trotse Marokkaanse mannen stonden achter de toonbank in afwachting van nieuwe clientèle.
Vanwege een openingsaanbieding was een lekkerbek slechts anderhalve euro. Ik ben ingegaan op deze mooie aanbieding en ben aan een van de tafeltjes gaan zitten in een zaak die nog geen gezelligheid kent. Natuurlijk heb ik de visboer gecomplimenteerd met het feit dat hij het lef heeft een eigen zaak te beginnen in deze roerige tijden. 
Op mijn weg terug naar mijn auto kwam ik weer langs de nieuwe aanwinst in de buurt van Sportcity. Ik heb vier plantjes gegeven om op de nog kale tafels te zetten. De eigenaar was zeer dankbaar en verrast door mijn spontane actie. Net zoals ik mijn vader dankbaar ben voor zijn spontane acties. Dank je wel pap, gefeliciteerd met je verjaardag.