Hoe lang duurt doodgaan? Ben ik er er al mee begonnen of moet ik er nog mee beginnen?
Ik heb het gevoel dat ik in een donkere schacht ben gevallen waarvan de kanten glibberig en grillig zijn. Er zijn momenten waarop ik alleen nog maar kan luisteren naar het razende maatschappelijke verkeer boven mijn hoofd. Ik wil er graag een onderdeel van zijn maar ik heb de kracht niet om de koker uit te kruipen. Ik klim en ploeter, ik glij uit. Ik val in slaap terwijl ik een poging waag en zak ongemerkt dieper.
De bel gaat, ik weet dat er iemand oor de deur staat. Een afspraak schiet me te binnen. Ik moet mijn put uit, de maatschappij in. Ik voel mijn lichaam alsof het niet van mij is. Verdoofd, sloom, loom. Hoe kom ik op tijd in mijn kleren en met mijn gedachten in het nu? Hoeveel tijd is al verstreken en is de persoon voor de deur al vertrokken? Ik roep voor de zekerheid dat ik eraan kom. Het lukt me niet om in het nu te zijn. Ik word me bewust wie er voor de deur staat. Gelukkig is het Prikzus. Zij komt me iedere maand een injectie geven om het verval van mijn skelet nog enigszins op een positieve manier te beïnvloeden.
Terwijl ik de trap afloop probeer ik me te fatsoeneren. Met stijve handen en onwillige polsen maak ik de knoop van mijn pyamabroek dicht. Ik heb geen lenzen in en heb daarom in de gauwigheid een leesbril opgezet. Ik verontschuldig me met een schore stem. Mijn mond is nog droog van het slapen want ik maak weinig speeksel aan. Ook mijn ogen zijn droger en ik knipper daarom meerdere keren in de hoop dat ik snel een scherper zicht heb. Prikzus heeft begrip voor mijn verhaal. Ik lucht mijn hart en zij vertrekt na een goed ondersteunend gesprek naar haar volgende afspraak. Ik glij weer terug ik mijn tunnel waar ik geen vat op lijk te krijgen.
Nog geen kwartier na haar vertrek lig ik alweer op de bank. Ik voel de loomheid nog aan me plakken als een jas die te krap is en ik niet één twee drie kan uitrekken. Ik denk aan alle mensen die werken. Ik denk en voel me vreselijk, zo weggegooid, zo afgedankt. Niemand doet het, en niemand zegt het, ik doe het mezelf aan omdat ik niet meer meedoe. Ik zou een volledig lege agenda wensen en toch iedereen willen zien en spreken. Ik vergeet afspraken en zoveel heb ik nou toch niet te doen, zou je denken. Zelf het onthouden van dergelijke zaken ontglipt me. De bijwerkingen van de chemo hebben me in hun greep. Ze hebben me gegijzeld en houden me gevangen in een lange diepe tunnel met wanden van modder waar ik zoek naar steunen van herkenning.
Waarin herken ik mezelf nog als vechter? Ik kon simpel praten zolang er benzine in de tank zat, maar nu het op is.... Hoe kan ik mezelf zover krijgen dat ik weer meedoe? Ik heb pijn in al mijn ledematen. Ze doen niet mee, die rotzakken. Waarom is gewoon typen zo moeilijk? Waarom ben ik zo boos en zo verdrietig? Hoort dat erbij? Is dat de vrije val waar ik voor gekozen heb? Straks haken er nog lezers af omdat ik niet positief ben. Het lijkt wel of ik een slechte relatie heb met iemand die me kleineert en afstraft om alles wat ik doe. Ik geloof dat ik die persoon zelf ben.
Acceptatie van mijn nieuwe ik is geen optie. Ik begrijp nu waarom mensen kiezen om te stoppen met hun deelname op deze wereld. Ik kan niet leven met half bewust leven. Het is iedere keer alsof ik wakker word na een avond flink te zijn doorgezakt en het stopt maar niet. Ik kan wel morfine nemen tegen de pijn of het roken van justitieel goedgekeurde cannabis maar ook dat verdooft en soms is pijn dan beter dan levend afwezig zijn.
Even na een lange slaap lijken alle obstakels om uit de tunnel te komen verdwenen. Ik kook met mijn Owen. Drie verschillende soorten stamppot. Ik ben er echt weer helemaal. Tijdens het afwassen barst ik in huilen uit, ik hou mijn zoon vast die op zijn beurt zijn moeder in zijn gespierde armen sluit. Ik kan hem nog niet missen, ik ben er nog niet klaar voor. We zijn er nog niet klaar voor. We hebben verder een prima middag waarbij ik hem bijbreng wanneer aardappelen gaar zijn en hoe hij dat met een vork kan voelen. Het is belangrijke informatie voor een toekomstig mannenhuishouden. We hebben feest in de keuken en het is gezellig.
Een aantal weken geleden keek ik naar de Ierse/Finse film 'Parked'. Het verhaal zal ik jullie niet vertellen. Mijn advies is vooral kijken. Voor mij betekent de film een bijzonder verhaal aangezien het gaat over een jongen wiens moeder aan kanker is overleden en daarna is ontspoord, één van mijn angsten. Toen ik na afloop van de film mijn angst met Catootje deelde stond er op de aftiteling in witte letters op een zwarte achtergrond 'Owen Power'. De woorden hadden op geen betermoment kunnen komen. Alsof iets me wilde zeggen dat het wel goed komt met mijn kind. 'Tempus fugit' was een uitspraak die de hoofdrolspeler in de film tegen de jongen zei aan het begin van de film. Ik had de woorden nog nooit gehoord, ze betekenen; de tijd vliegt. En dat is een feit. De kostbare tijd die ik zo graag nog wil gebruiken om mijn kind dingen over het leven bij te brengen,ook al is het om te leren wanneer de piepers gaar zijn. Dat zijn de mooie momenten die het klimmen naar boven de moeite waard maken. Ik ben weer uit de put en hou mezelf dit verhaal voor om mezelf te vergeven voor zaken die ik niet altijd in de hand heb.
Tempus fugit
Powered by Mijndomeinwebsitemaker.nl
Reacties
Geen commentaar. X
Geen commentaar. X
Mooi geschreven door Hieperdepiep; stralend licht ben je, en je lieve leven lang altijd geweest, gul schenkend aan ieder die op je weg kwam. Ook in dat ene jaar dat ik je nu ken, ben ik zwaar impressed over jou; je gulle gein, warmte, aandacht, snel vermogen tot écht contact, met altijd weer een dwaze geinige dwarrel van een plot. Ernst en humor die zo dartel hand in hand gaan bij jou.
Licht ben je, ongebroken licht As.
Weet je dan nu omhuld door al dat licht en die warmte die je in ons plantte en die zich nu richten zal op jou, rechtstreeks vanuit alle jou omringende harten, ik weet het zeker.
Ieder dag even kijken op je blog, hoe zou het met je zijn, bezorgd, gretig, speuren naar geruststelling, maar ik realiseer me dat het nu andersom is; jouw energie richt zich niet op het intikken van letters.Maar op geleefd krijgen wat haast niet te doen is. Misschien speur jij naar onze letters; tekens van liefde, dat we aan je denken, je niet alleen bent .Yes we are.
Dag lief mens, tot dinsdag weer.
Het is zonde van de tijd om je zorgen te maken over de toekomst..hoe vaak gaat het zoals je van tevoren gedacht had? Als ik dit lees is het nu tijd om vooral te oogsten..en aangezien je zoveel gezaaid hebt heb je meer oogst dan je nodig hebt, genoeg over voor de mensen om je heen om ook wat te krijgen!
Niemand van ons kan begrijpen wat jij meemaakt, wat jij voelt, wat jij ervaart, hoe donker en glibberig die schacht voor jou is.
Maar oh Assie, wat gun ik je je licht, het licht dat je zo waanzinnig veel hebt verspreid in je leven en nog steeds doet. Dit licht gun ik jou zelf, de warmte, de kleuren, de omhulling. Mooi sterke vrouw, al deze berichten en nog veel meer telefoontjes en persoonlijke woorden zijn er om jou te laten voelen hoeveell je voor een ieder betekent een hoeveel we van je houden en blijven houden.
Heel, heel veel liefs
hieperdepiep xx
ik moet t toch nog ff kwijt...ja ja...je hebt natuurlijk niet voor niets deze pagina open gezet op mijn iPad😉.
kijk nou toch naar alle mooie, lieve en waardevolle reacties...je verdient het...zoveel mooie mensen om je heen!
je bent sterk, knap, moedig en slim...je moet wel gek zijn om af te haken!
je bent een geweldige schrijver En nog zoveel meer, Love you!
xxx
Speechless
Laat je gaan, er is mega licht voor jou, jij bent dat zelf,
put
en je bent licht voor degenen waar je zoveel van houdt,
er is geen put
je bent alles waar je ooit van hebt gedroomd, een lichtje
sprak laatst iemand, die zei: 'zij: dat is een lichtje die vrouw''
and so it is...
Speechless
hey As, en Arnoud en Owen,
Paaskus voor jullie, keep your head so up as possible!
( mn engels was al nooit wat..)
Omhels,mdo
Ontroerend, indringend, hopend, vertwijfelend, angstig, moedig, bijna een schreeuw om hulp vanuit een hogere macht, (bestaat dat eigenlijk nog wel?), bijna niet voor te stellen dat dit nog draagbaar is.
Wat een pijn en verdriet zullen Arnout, Owen en allen die dicht om je heen staan met jou delen.
Pffffff het valt me zwaar jou pijn te zien hebben.
Ik heb alleen maar heel veel bewondering voor jou.
Astrid ook ik wordt hier weer eens stil van en weet eigenlijk niet goed wat ik moet en zal schrijven om je een beetje te helpen verlichten. Maar denk toch wel met regelmaat aan je, maar kan niets voor je doen. Erg veel sterkte.
Koekieerbij
Lieve Astrid. Het klinkt als Rocky5. Een bokser die knockout geslagen lijkt en waarvoor afgeteld wordt en bij de negende tel klautert hij weer overeind en onder daverend aplaus zoekt hij zijn hoek weer op en vind ergens de kracht en de wil om het nog is op te nemen tegen die achterbakse tegenstander die onder de gordel slaat. Op punten sta je allang voor en de sympathie van je publiek raak je nooit meer kwijt. Wat nou lezers kwijt! liefs Ruud.
Schrijf, schrijf, schrijf, schrijf.....en ik lees, lees, lees, lees....in één adem steeds alles uit....x
Wat shit om te lezen hoe je je op dit moment voelt, maar ook blij dat je het door je schrijven aan ons laat weten. Ik hoop dat je nog heel lang kunt blijven schrijven of het nu positief of negatief is, maakt niet uit. Wie schrijft die blijft!!!!
je hoeft niet te wachten dat ik afhaak,ben alleen dankbaar dat ik zo,n dochter heb.
Voor Owen zijn wij er altijd!
heel veel liefs
Kus kus lieve As. Jij bent lief en dapper. Laat de rotzooi uit je lijf gaan zodat je weer wat sterker wordt en weer kan leven. Die tunnel uit. Komt weer. Wees lief voor jezelf hoor! Xx
ik wil je een knuffel geven. zacht. met veel energie. voor jou. wees niet bang om te klagen. hoe zou je nou positief kunnen zijn als je in zo'n tunnel zit, liever pijn wilt dan zo'n NIET-gevoel... wees maar lekker boos, verdrietig, wat dan ook. we houden toch wel van je. of juist.. meer. sterkte meis.
ps Hoe lang moeten die aardappelen dan eigenlijk opstaan?
kutglibberput.
Onthou dat jouw aanstekelijke bevrolijkende instraling door lach, humor, je mooie verschijning en je gave karakter nooit zullen worden vergeten. Nu niet, nooit niet. En Assie, wees lief voor jezelf.
Natuurlijk blijf ik lezen. Ik ken je alleen maar door het lezen van je blok. Je manier van schrijven spreekt me gewoon aan. Jammer dat het geen fictie is!!!! Je bent een echte schrijver voor mij alleen zal ik jouw boek nooit vergeten. Wie schrijft die blijft xx
Afhaken als lezer zal ik nooit doen. Ik blijf je volgen.
Ik zit.nu.pot te janken. Kut zooi...
Natuurlijk haak ik niet af.
Xxxxx ook voor owen ok
Dag veerkrachtig wijf dat je bent! Hoe je - veel te vroeg in de morgen- loom en lam de deur open deed en je niet kon vóórstellen ooit nog n letter met ' die handen' te schrijven, en hoe je die zélfde dag weer je zoon voedt, dit práchtschrift schrijft aan ons allen om jou heen. Ik ben ontroerd en gelukkig om wie je bent, Sterk, als n beer zo sterk, én kwetsbaar, als glas zo kwetsbaar. ' Ik ben blij dat ik je prik voel, dan weet ik tenminste dat ik nog leef' verzuchtte je gister. Ik ga je nog lang prikken, heel graag. Jouw schacht in desnoods, je omhóóg helpen, als dat moet.. We zullen t zien. Dag lieve As, tot over n masnd werer, jippie. dank voor je schrijven, elke letter is waardevol, zo kunnen we dicht bij je komen, zónder dat je kakelmoe van óns wordt. Kus PrikZus
Ik weet gewoon niet wat ik zeggen moet! Kan alleen maar met je meeleven! Heel veel sterkte Asrid!!!
blijf schrijven lieverd we haken niet af XXXXXXX
Kus van reem
Oh lieverd toch, wat een ellende. Ik zou willen dat ik iets voor je kon doen. Veel liefde en kracht van mij naar jou. X Lisa
Hey lieve Astrid, wat een ongelovelijke mooie en krachtige vrouw ben je. En weet je, we blijven van je houden: of je jezelf nu wel of niet in de hand hebt. Je bent en blijft onze topper..!!..
xxxx- Mooski
Poehé, jij in de glibberige put, dat is niet voor te stellen én toch zie je nog kans al je energie bij elkaar te rapen en te genieten van het koken met Owen. Hoe knap! Als de chemo uit je lijf is verdwenen.....dan hoop ik dat je je sterker gaat voelen. HVJ XXX
ik blijf je volgen want ook dit ben jij in deze moeilijke tijd. ik pink gewoon een traantje met je mee xxx
Lieve Assie zolang jij er bent zal ik altijd jou verhalen lezen..ik voel je pijn ik voel je verdriet en sta er zo machteloos bij...je bent een kanjer een vechter en ik ben zo trots op jou
..heb geen woorden...maar IK ZIE jullie saampjes zowat staan aan jullie stampottenbuffet, zó
mooi en beeldend kan jij vertellen...x
ECHT NIET!! WE BLIJVEN JE VOLGEN!!!
Negatief of positief, wat ben je toch een mensemens, je moet eens weten hoe trots we op je zijn dat je het zo mee om gaat en zo verwerkt!
Niemand kan weten hoe het is en hoe het voelt, als je denkt dat dit de tunnel is waar je in zit!!
MAAR DAN OOK ECHT NIEMAND!!
GODVERDOMME!! KUT KANKER!!!!!
Snik!!
HUIL MET JE MEE SCHAT!!!
Ook al is het via de letters!!!
LOVE YOU!!!
Assie ik heb zo.n moeite met positief en negatief. Dat klopt niet voor jou.je gaat door diepe dalen endat mag . Sta het toe enhuil in alle armen die jou troosten. Ik omarm je ook allerdapperst mens. Ik ddenk aan je xxx.
We houden ook van je als je verhalen niet positief en grappig zijn, maar eerlijk en gefrustreerd. Misschien alleen nog maar meer, dus blijf delen met ons. Misschien valt het je dan ook wat minder zwaar.
Liefs,
Mo
Soms...heel soms, krijg jij mij muisstil, zoals in één van jou favoriete liedjes. Ik hoop dat je dal wat minder wordt als de chemo echt je lijf uit is en verder....pfff, dikke kus!
heee assie kut dat je je zo voelt , jij het zonetje die altijd straalde...die mensen blij maakte...die mensen aan het sporten kreeg,mensen aan het lachen en huilen want ass was en is zo sterk...ook nu weer en zo n dipdag hoort daar ook bij. Owen leeft zoals zijn moeder met de dag genietend van elke minuut samen met je.... daar komt het helemaal goed mee...nu nog met jou afgedankt ben je niet en zal je nooit worden...wij gaan jouw leven vieren maar eerst nog ff leuk feestje met jou als hoofdgast....XXX KEEP YOUR HEAD UP