Vanmorgen een flinke wandeling gemaakt richting de botanische tuin van Urangan (uitgesproken als oerrenggeng). Nadat we gisteren hebben hardgelopen hebben we kennis gemaakt met een grote groep pensionados (overwinteraars zoals Nederlanders die naar Spanje gaan). Het overgrote deel van de kampeerders hier behoort tot deze groep. Ze kennen elkaar goed omdat ze elkaar elk jaar tegenkomen. Ze verblijven hier gemiddeld drie maanden en bezetten de mooiste plekken met uitzicht op zee.
Dankzij Merilyn, de eigenaresse van de camping, hebben wij de eer om ook op de eregalerij te staan. Merilyn is een bijzonder lieve vrouw, ze heeft potlood getekende wenkbrauwen en een pruik. Ik heb haar gevraagd of ze ook chemo heeft gehad, ik dacht een lotgenoot in haar te herkennen. Ze gaf aan dat het iets anders was, dat het verhaal heftig was maar dat het nu goed met haar ging. 'Always stay positive' zei ze. Ik ben op slag van haar gaan houden.
Vandaag zijn we dus gaan wandelen. Eerst langs de huizen aan de promenade en daarna over het strand. In het totaal hebben we ruim 12 kilometer gelopen. Iets dat vroeger een eitje was, is nu een hele loop. Vandaag heb ik veel last van mijn rug, maar de wandeling was het meer dan waard. We hebben pelikanen op armlengte afstand gevoerd zien worden, een meisje een flinke vis zien vangen en prachtige schelpen en koraal gevonden.
Bij thuiskomst zaten de pensionados in een kring van stoelen bij elkaar. We liepen er langs en ik vroeg of het 'the sunday mornng church club' was (alles draait tenslotte om de ontmoeting). Ze vroegen ons waar we tot nu toe allemaal al geweest waren tijdens onze reis. Ik begon te vertellen, over Anita met Stan Dick, over Mount Perry en andere highlights. Ik had de lachers op mijn hand en voelde me als een vis in het water.
Later in de middag kwam een man van de pensionados vragen stellen. We hebben hem het eerlijk verhaal verteld en hij was onder de indruk. Hij zei dat ik een hele goede entertainer was. Hij wil me graag volgen op mijn website terwijl hij geen Nederlands spreekt. Er zijn hier altijd wel Nederlanders te vinden die bereid zijn om te vertalen wat ik schrijf. Ik ben steeds ontroerd door de oprechte interesse van de mensen.
Nog later op de middag werd ik uitgenodigd om naar poëzie te luisteren. Een van de sympathieke grijsaards ging voordragen. Met veel elan en gevoel voor metrum droeg hij ellenlange gedichten voor. Ik begreep niet alles omdat het tenslotte poëzie is en dat is in de Nederlandse taal al lastig. De passie waarmee de man voordroeg was geweldig. Hij ontving zijn applaus en moest dan steeds even bijkomen voordat hij aan het volgende kunstwerk begon.
Morgen gaan we verder naar Rainbow beach, met pijn in mijn hart, moet ik zeggen. Afscheid van Merilyn en haar man Phil, hij weet veel van dieren en noemt de eenden op de camping Lunch en Diner, is dubbel. Ik wil verder omdat ik nog even een kleine week de krenten uit de pap wil halen, maar ik wil ook blijven omdat geluk hier voor 100% gegarandeerd is. Ik voelde mee met mijn 'Sunday morning church club', ik begrijp nu de Nederlanders die hun gevoelige gewrichten laten warmen in de Spaanse zon. Weer een vooroordeel minder.