De dagen zijn kort maar duren soms lang. Ik heb weken geworsteld en probeer mezelf te vinden. Ik weet wel wie ik was, maar niet meer wie ik ben. Ik weet dat ik graag geef. Geven is voor mij bijna gelijk aan ontvangen. Ik word er blij van, dus dat is mijn geschenk. Het is zoeken naar balans omdat ik anders opbrand, letterlijk en figuurlijk.
Praktisch alles wat ik doe, doe ik met passie. Koken, sporten, naaien, schrijven en zelfs strijken en schoonmaken. Het begint met drang, de wil om iets te doen. Jarenlang heb ik het volgehouden, zelfs als het me niet uitkwam zei ik geen nee. Mijn bron van energie leek wel magisch. Ik heb langzaam geleerd te bouwen op de tomeloze energie en onzekerheden opzij gezet. Ook de afgelopen anderhalf jaar heb ik dit gedaan. Ik heb de haarscheurtjes genegeerd en ben verder gegaan.
Mijn overgangsklachten worden steeds erger. Zweetaanvallen worden intenser en frequenter. Alles wat ik doe ervaar ik als moeten. Passie verdwijnt en schuldgevoel rukt op. Ik ben streng voor mezelf. Voel me egoïstisch als ik aan mezelf denk, als ik te lang ik bed lig, als ik op de bank zit, als ik een film kijk, als ik geen zin heb om te koken, als ik mijn belofte van projecten nog niet af heb. De druk is te groot. Ik lijk wel een snelkookpan die op ontploffen staat. Soms gebeurt het ook, dan huil ik en wil ik weg, weg van alles. Dan wil ik alvast een voorschot op mijn noodlot krijgen. Zo diep voel ik me zinken.
Owen kwam met een moeilijk dilemma. Hij twijfelde over zijn toekomstbeeld. Hij was aan het broeden en deelde zijn weifeling. Ik voelde met hem mee. Ik voelde de pijn in mij van het naderende afscheid van Schodo. Ik brak en viel zowat uit elkaar. Ik begreep zijn overwegingen en drong aan op actie. Openheid en eerlijkheid staan bij mij hoog in het vaandel. Ook al kost het koppen, trouwhartigheid boven alles! Mijn kind nam een moeilijke beslissing en beëindigde zijn relatie. Ik was nog niet klaar voor een afscheid en zeker niet van een meisje dat voelde alsof ze m'n eigen dochter was.
Een dag later kwam Prikzus langs. Zij sprak het vermoeden van een burn-out uit. Haar vermoeden kwam als een geschenk uit de hemel. Ik heb dus helemaal niet zulke heftige opvliegers, ik ben mezelf aan het opbranden. Ik heb van elke drang dwang gemaakt. Vanaf dat moment ben ik meteen in actie gekomen. Al diezelfde middag was ik in contact met een hulpverleningsorganisatie die speciaal steun biedt aan mensen met kanker of hun naasten. Al een dag erna had ik een afspraak voor deze week. En afgelopen dinsdag had ik de intake.
Ik werd door mijn vader naar Leiden gereden. In een prachtig pand werd ik ontvangen door twee vrouwen die me meteen al leken te begrijpen en me al snel bevestigden dat een vermoeden van burn-out klopte. Wat werkt erkenning toch rustgevend. De hulpverlenende dames keken niet raar op van mijn verhaal. Toen ik hen mijn verhaal schetste begreep ik ook wel waar het probleem is ontstaan. Mijn eeuwige 'moeten' gekoppeld aan een ik die ik al lang niet meer ben werkt verwoestend. Ik overvraag mezelf te vaak en zie het niet kunnen opbrengen en naleven van beloftes als falen. Het zorgt voor paniek waarbij het zweet met bakken van mijn lijf loopt.
Sinds het besef dat ik zal moeten leren omgaan met mijn burn-out, heb ik heel goed opgelet. Ik heb mezelf als het ware geobserveerd. Ik merk dat bij de minste druk het huidvocht weer parelt langs mijn slapen. Het gebeurt soms bij zaken die ik niet zie aankomen, naar een verkeerde zender zappen op tv, denken aan wat ik moet koken, het vergeten van kleine dingen. De onzichtbare spanning houdt me in haar greep. Ik weet niet wanneer iets stress oplevert, het overkomt me.
Ik probeer even zo spanningsloos mogelijk te leven, mezelf van taken te ontheffen. Schrijven is iets dat ik graag doe, maar nu ik weet dat er verwachtingen liggen, valt het me zwaar. Ook daarbij is de druk toegenomen. Ik zit met een deken om me heen en ben van top tot teen doorweekt. Eerst warm, dan koud. Hoe kan het me overkomen? Ik kan me voorstellen dat anderen denken dat het niet mogelijk is om met mijn weekindeling zo over het kookpunt heen te komen, maar ik blijk goddank niet de enige en dus probeer ik mezelf niet te hard te beoordelen. Ik denk dat ikzelf de strengste beoordelaar ben van alles.
Vanmiddag heb ik met Schodo geluncht. Zij zal altijd een speciaal plekje in mijn hart hebben en niet uit mijn beeld hoeven te verdwijnen. Zowel mijn kind als zij wensen vriendschap in de toekomst, een mooi streven. Ik denk dat het een streven is waar ik een voorbeeld aan kan nemen. Vriendschap met mijn nieuwe ik, een ik die minder kan leveren dan vroeger, maar nog altijd heel gelukkig wordt van geven. Ik ga proberen te leven naar het advies van de arts van Thé Lau: Prepare for the worst, but hope for the best, enjoy as long as you can.